Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Νοέμβριος, 2011

Εξομολόγηση μιας άστεγης ψυχής παγιδευμένης σε μια ανούσια ουσιαστική καθημερινότητα.

Καθισμένη για ακόμα μία φορά στο παράθυρο αγκαλιά με τον γάτο μου κοιτάζω από το παράθυρο και σκέφτομαι όλα εκείνα τα χρόνια που σαν τρένο πέρασαν από πάνω μου αφήνοντας πληγές. Εικόνες που πασχίζει το μυαλό να ξεχάσει, αλλά πλέον έχουν περάσει στο αλησμόνητο εκείνο δωμάτιο της καρδιάς. Πόσο μικρή λέξη μπορεί να είναι η ευτυχία; Και κυρίως πόσο υπερόπτες μπορεί να είμαστε για να καταφέρουμε να την αγνοήσουμε, όταν εκείνη κάνει την εμφάνισή της; Καθώς ακούω ένα τραγούδι ταξιδεύω σε όλα εκείνα που έκανα όταν ήμουν νέα. Κακό πράγμα η ωριμότητα. Ειδικά όταν δεν τη θες, όταν δε μπορείς να την χειριστείς. Όμως, τις περισσότερες φορές η ζωή είναι έτσι, απρόβλεπτη. Στέλνει στις καθημερινότητές μας όλα όσα ποτέ δε θελήσαμε να ζήσουμε, έτσι ώστε σαν μία ακόμα ανούσια καθηγήτρια να μας πει λόγια που ποτέ δε θελήσαμε να ακούσουμε. Ωστόσο, ποιος είναι αρκετά μικρός για να καταφέρει να κάνει κοπάνα από αυτό το μάθημα; Πρέπει να μάθεις να παλεύεις, να αγωνίζεσαι με όλα εκείνα που μισείς, να