UNplugged

Ώρες και ώρες βασάνιζα τον εαυτό μου με τη σκέψη σου. Προσπαθούσα να καταλάβω τι θες επιτέλους. Τι γυρεύεις από τη ζωή μου. Λες και με ένοιαζε. Θαρρείς και ήταν μία ακόμα από εκείνες τις ιστορίες που είχα να λέω, να σκέφτομαι και να αναμοχλεύω, σαν μια τάχα ακόμα εμπειρία, από εκείνες που αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια ή και όχι, σαν μια ακόμα αυταπάτη ή ψευδαίσθηση που δημιούργησε τάχα κάποιο βράδυ μία σταγόνα αλκοόλ. Ακόμα και τώρα δε μπορώ αλήθεια να καταλάβω αν πράγματι συνέβη ή αν το φαντάστηκα, αν τάχα το επινόησα με την παιδιάστικη φαντασία μου, αν μοιραστήκαμε το ίδιο όνειρο κάποιο από όλα τα βράδια που κοιτούσαμε το ίδιο φεγγάρι, τον ίδιο ουρανό. Τι σημασία έχει άλλωστε;  Ξέρεις, δε σου κρύβω πως βαθιά μέσα μου φοβάμαι. Φοβάμαι τα συναισθήματά μου. Αν τάχα σε θέλω, αν τάχα σε νοιάζομαι. Φοβάμαι να στο πω. Φοβάμαι μη και νιώθεις έτσι. Φοβάμαι όλα αυτά τα ανείπωτα, τα οποία έχουμε πει τόσες και τόσες φορές. Εκείνα που δε χρειάστηκε ή που χρειάστηκε να πούμε. Και τη συμβατική ζωή

Το πρωί με πήρε εκείνη τηλέφωνο. Δε ξέρω τι σκατά θέλει από τη ζωή μου πλέον. Ήταν ξεκάθαρη. Ή μήπως όχι; Απρόβλεπτο; Το δίχως άλλο. Δε το περίμενα. Σάστισα. Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή λένε πως έρχονται κατ' αυτό τον τρόπο. Απρόσμενα, αιφνιδιαστικά. Με τέτοιο τρόπο που ακόμα και αν δεν είναι τα ωραιότερα, ο τρόπος και μόνο τα κάνει να φαντάζουν. Μάλλον, αυτό το τελευταίο ισχύει με μένα. Ίσως και όχι; Τη θέλω; Είμαι γοητευμένος. Άλλωστε, ποιος άντρας στην όψη μιας τέτοιας γυναίκας -όσο δυναμικός και να είναι- μπορεί να αντισταθεί; Αναμφίβολα, δε περνά απαρατήρητη. Θαρρείς πως θα μπορούσα να τη σκεφτώ, ή και θα μπορούσα να το έχω ήδη κάνει. Θα μπορούσα ίσως και να την ερωτευτώ. Και δεν είναι τόσο η εμφάνιση της, είναι που όλα θέλει να τα ελέγχει. Είναι αυτή της η επιρροή που εντελώς μυστηριακά καταφέρνει και ασκεί πάνω μου. Έτσι όπως τα γράφω, νιώθω μια αηδία να με συνεπαίρνει και την ανάγκη να καθαρίσω τα σωθικά μου από τούτη την ιδέα που τα χει μπολιάσει. Να κάνω γαργάρα τ

Ένιωθε τόσο μόνος εκείνο το μουντό φθινοπωρινό πρωινό. Ξαπλωμένος για ώρες κοίταζε έξω από το παράθυρο και σκεφτόταν. Ανούσιες σκέψεις που αφαιρούσαν κάθε νόημα από το να σηκωθεί από το κρεβάτι. Σκέψεις που του μαύριζαν τη μέρα. Ίσως για να ταιριάζει κάπως με τα χρώματα του ουρανού. Είχε πια μεσημεριάσει για τα καλά, μα ο ουρανός παρέμενε γκρίζος. Το στομάχι του πεινούσε κάπως, μα η αυτότροφη μιζέρια αυτού του πρωινού, δε τον άφηνε να το σκεφτεί. Είχε ήδη χορτάσει υποσχέσεις. Είχε ήδη χορτάσει από λόγια.  Όλες τους πάντα κάτι υπόσχονταν. Μια ιδανική σχέση, μια ονειρική αγάπη, ένα ανεξέλεγκτο πάθος. Όλες τους τον έκαναν να νιώθει μοναδικός-για λίγο. Κι ύστερα όλες τους έμεναν μετεξεταστέες στις πράξεις.  Τι τα θες; Όλοι του το έλεγαν. Μην ακούς τις γυναίκες, απλά κοίταζε τες, αν θες να τις καταλάβεις. Κι ο Όσκαρ του το χε εμπιστευτεί πιο παλιά αυτό το μυστικό. Λες και ήταν μυστικό ζωής, του το χε ψιθυρίσει στ' αυτί συντροφιά με κάποιο πολύτιμο ουίσκι, το οποίο είχαν μοι

-Α! Να δες περνάει το 100. Πάντοτε ακούραστο, σχεδόν άδειο, πάντα. Κάνει την ίδια διαδρομή. Και δε σταματάει ποτέ. Πρέπει να είναι ότι πιο ανούσιο υπάρχει, αυτό το λεωφορείο, είπε και του ξέφυγε ένα ειρωνικό γέλιο. -Μη το λες. Όλα τα λεωφορεία έχουν μια μαγεία. Ξέρεις, όλα έχουν ένα προορισμό. Κάπου πάνε, κάπου καταλήγουν. Ανούσιες και ουσιαστικές διαδρομές, που αυτοπροσδιορίζονται, είτε από τον προορισμό, είτε από το ταξίδι, είτε και από τα δύο, ποιος ξέρει; Είναι όπως οι ανθρώπινες ζωές, ας πούμε. Ποτέ δε μπορείς να παρεκκλίνεις από τη διαδρομή, αλλά πάντοτε μπορείς να γνωρίσεις εμπειρίες, από τους ανθρώπους που μπαίνουν σε αυτήν. -Α! Μπα μη το λες. Όλοι μπορούν να κάνουν την αλλαγή, να παρεκκλίνουν, όλοι μπορούν να γίνουν αυτό που θέλουν, ξέρεις. -Δε διαφωνώ. Αλλά, ξέρεις είναι περίεργα τα πράγματα. Δεν είμαστε και η πιο ευνοημένη γενιά. Ξέρεις πως πάει. Μην αρχίσω τα δράματα. Η κατάσταση είναι λίγο πολύ γνωστή. Ίσως είναι πολυτέλεια το να ονειρεύεσαι στις μέρες μας. Δεν

Η ώρα είναι περασμένες πέντε το πρωί. Το ουίσκι έχει σχεδόν αδειάσει. Μόνη συντροφιά τούτες οι τελευταίες του σταγόνες μαζί με ένα ματαιόδοξο τσιγάρο που γυρεύει να γευτεί αδηφάγα λίγη από την υγρασία των χειλιών μου. Κάπου στο πάτωμα βρίσκεται ο Όργουελ. Καημένο γατί. Γιατί να θες να είσαι μέσα στο σπίτι; Γιατί δε φεύγεις; Γιατί δεν εκτιμάς την ελευθερία σου; Του φωνάζω όλη μέρα, λες και καταλαβαίνει. Λες και θα μου απαντήσει. Ανούσιες συζητήσεις χωρίς απόκριση. Ανούσια ξενύχτια δίχως λόγο, δίχως αιτία, δίχως μιαν τάχα αφορμή. Λες και εγώ έχω απαντήσει θαρρείς και τάχα τα ερωτήματα που σου θέτω. Αχ ρε Όργουελ. Ανασκόπηση είκοσι τριών ετών. Με λες εικοσιτέσσερα, αλλά εικοσιτρία δηλώνω ακόμα. Θαρρείς και με μαστιγώνει κάπως ο χρόνος. Όχι πως τάχα φοβάμαι τα γηρατειά. Αλλά την κοινωνική δομή. Μπράβο καλό παιδί. Τελείωσες τις σπουδές, βρες μια καλή δουλειά, να κάνεις και μια σωστή οικογένεια. Και αν κάτι από όλα αυτά παρεκκλίνει λίγο χρονικά αυτομάτως είσαι αποτυχημένος για τα καταστο

Είμαστε υπεύθυνοι για αυτά που λέμε,                    όχι γι αυτά που καταλαβαίνουν οι άλλοι. Οι άνθρωποι παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως λυπημένους ή προδομένους από την ανάγκη τους να εκδικηθούν εκείνους που τους απορρίπτουν. Η  λύπη είναι το πιο εγωιστικό συναίσθημα. Είναι μια αυτοάμυνα που αναπτύσσει ο οργανισμός από τότε που είναι παιδί και αρνείται να αποβάλει ως τα βαθιά του γεράματα, εκτός αν ο άνθρωπος είναι σε θέση να ανακαλύψει δεξιότητες, όπως η ωριμότητα και η αξιοπρέπεια. Ωστόσο, δε θα έπρεπε να νιώθουμε καν τύψεις για εκείνους που πληγώνονται. Είμαστε υπεύθυνοι μόνο για τους εαυτούς μας. Επομένως, το να προσπαθήσουμε να αποστερήσουμε  την ευτυχία από εμάς δεν καθιστά περισσότερο χαρούμενους εκείνους που φαινομενικά πληγώνονται από τη συμπεριφορά μας. Και αν τους καθιστά, τότε αυτοί είναι εγωιστικά αποβράσματα και όχι εμείς που απλά κάνουμε κάποιες επιλογές που τυγχάνει να μην είναι αυτοί. Αν μη τι άλλο ο έρωτας για να υπάρξει πρέπει να είναι αμοιβαίος.