UNplugged

Βγαίνοντας για κάτι δουλειές και έναν καφέ στο κέντρο της Αθήνας τα συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν ήταν ανάμεικτα. Καθισμένη σε κάποια από τις καπιταλιστικές καφετέριες της πλατείας συντάγματος ο απολογισμός της βόλτας και του άσκοπου περπατήματος με οδήγησε στις σκέψεις που θα ήθελα να παραθέσω σε αυτό το κείμενο. 1)Πρώτα από όλα η συγκεκριμένη καφετέρια επελέγη απλά και μόνο λόγω τοποθεσίας. Δε θεωρώ σκόπιμο να αναφερθώ στην ταμπέλα του καταστήματος, αλλά θα ήθελα να μοιραστώ μερικές μου σκέψεις σχετικά με τα όσα παρατήρησα. Πάνω στο τραπέζι που ακούμπησα τον καφέ μου υπήρχε ένα έντυπο με την ιστορία του καταστήματος και του καφέ τους(λες και πίνω την ιστορία του καφέ), το οποίο τράβηξε αμέσως την προσοχή μου. Μέσα σε αυτό το έντυπο λοιπόν αναφερόταν μεταξύ άλλων "η εταιρεία μας δημιούργησε φιλανθρωπικό τμήμα σε περιοχές όπου τα παιδιά δεν έχουν δυνατότητα πρόσβασης στη μόρφωση, έτσι ώστε να εξειδικευθούν στην παραγωγή των προϊόντων μας". ?!?!?! ΜΗΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΕ ΤΗ

Πόσα λαμπιόνια χρειάζεται η ανθρώπινη ψυχή για να καλύψουν τη γύμνια της; Πόσες στολισμένες βιτρίνες και δρόμους χρειαζόμαστε για να ξεχνάμε, για να πουδράρουμε τους φόβους μας, την ασχήμια της ψυχής μας; Περπατώντας άσκοπα στο κέντρο της Αθήνας, ένιωσα χαρούμενη για λίγο. Παντού υπήρχαν στολισμοί και ένα εύθυμο κλίμα εορταστικό. Οι εικόνες έκαναν το μυαλό μου να ξεχαστεί, να ξεχάσει. Πολύχρωμα καρουζέλ να καλύπτουν το Ζάππειο, βιτρίνες με χριστουγεννιάτικα δέντρα και λαμπιόνια, ασημόσκονη και μικρά αστεράκια να λάμπουν στο γκαζόν που καλύπτει την πλατεία συντάγματος. Όλα τους έμοιαζαν να είναι τόσο όμορφα μέσα στην ψευτιά τους. Όλα τους έμοιαζαν υπέροχα, υπέροχα αλλά άδεια. Κεκαλυμμένες αλήθειες μέσα σε χρυσαφί περιτύλιγμα, χαμένες μέσα στην κενότητα του. Πλάι σε μία βιτρίνα κάποιου φωταγωγημένου εμπορικού βρισκόταν ένας ηλικιωμένος που προσπαθούσε να κοιμίσει το κουρασμένο του κουφάρι ανάμεσα σε τσάντες με σκουπίδια και κούτες που είχε πετάξει ένας κατάκοπος υπάλληλος μερικές ώρες

Καθώς διάβαζα ένα βιβλίο, το οποίο με είχε απορροφήσει για αρκετά μερόνυχτα, διάφορες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου. Μία από όλες αυτές ήταν η αλλαγή στον τρόπο σκέψης μου μέσα σε αυτό το σχετικά μικρό διάστημα. Ήταν περίπου τρεις με τέσσερις μέρες και όμως στάθηκαν ικανές για να μου αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμουν. Μέσα σε όλο αυτό το χείμαρρο που πέρασε ορμητικά από το στενό μου κεφάλι, ήταν και η επιρροή που οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης ασκούσαν στον τρόπο σκέψης μου όλες τις προηγούμενες μέρες και νύχτες. Πιο συγκεκριμένα, έκανα την ακόλουθη σκέψη: είναι άραγε προνομιούχος εκείνος που έχει τη δυνατότητα απόκτησης ενός υπολογιστή ή τη δυνατότητα πρόσβασης στο ίντερνετ; Φυσικά, θα απαντήσουμε εκ πρώτης όψεως. Ωστόσο, αν ήσουν προνομιούχος με την απόκτηση τους και μόνο δε θα ήταν τόσο προσιτές οι τιμές τους σε όλους. Μαζοποιημένος είσαι. Ένα megapixel μιας πολτοποιημένης μάζας, παρασυρμένο θύμα του καπιταλισμού και της νεωτερικότητας που συντηρεί τις εταιρείες τεχν

Καθισμένη για ακόμα μία φορά στο παράθυρο αγκαλιά με τον γάτο μου κοιτάζω από το παράθυρο και σκέφτομαι όλα εκείνα τα χρόνια που σαν τρένο πέρασαν από πάνω μου αφήνοντας πληγές. Εικόνες που πασχίζει το μυαλό να ξεχάσει, αλλά πλέον έχουν περάσει στο αλησμόνητο εκείνο δωμάτιο της καρδιάς. Πόσο μικρή λέξη μπορεί να είναι η ευτυχία; Και κυρίως πόσο υπερόπτες μπορεί να είμαστε για να καταφέρουμε να την αγνοήσουμε, όταν εκείνη κάνει την εμφάνισή της; Καθώς ακούω ένα τραγούδι ταξιδεύω σε όλα εκείνα που έκανα όταν ήμουν νέα. Κακό πράγμα η ωριμότητα. Ειδικά όταν δεν τη θες, όταν δε μπορείς να την χειριστείς. Όμως, τις περισσότερες φορές η ζωή είναι έτσι, απρόβλεπτη. Στέλνει στις καθημερινότητές μας όλα όσα ποτέ δε θελήσαμε να ζήσουμε, έτσι ώστε σαν μία ακόμα ανούσια καθηγήτρια να μας πει λόγια που ποτέ δε θελήσαμε να ακούσουμε. Ωστόσο, ποιος είναι αρκετά μικρός για να καταφέρει να κάνει κοπάνα από αυτό το μάθημα; Πρέπει να μάθεις να παλεύεις, να αγωνίζεσαι με όλα εκείνα που μισείς, να

Περνώντας προχθές το βράδυ από την πλατεία συντάγματος, μετά από κάτι μέρες που είχα να ανέβω προς κέντρο, ένιωσα κάπως περίεργα. Η πλατεία ήταν γεμάτη πανό με συνθήματα και με αντίσκηνα που είχαν στηθεί από την πρώτη μέρα της διαμαρτυρίας. Οι "αγανακτισμένοι" αγωνιστές είχαν κουραστεί από την πολλή αγανάκτηση και είχαν πέσει για ύπνο. Ο δρόμος δε μπροστά από τη βουλή είχε τέσσερα πέντε πανό και άλλους δυο-τρεις διερχόμενους να συζητάνε με τους λίγους εναπομείναντες αστυνομικούς. Μάαλιστα, σκέφτηκα. Αυτός ο λαός ξανακοιμήθηκε; Που πήγε το σθένος και η ένταση με την οποία διαμαρτυρόταν τις προηγούμενες μέρες; Μήπως τελικά οι στημένοι αναρχικοί ήταν ικανοί να κάμψουν την αγανάκτησή μας, να μας τρομοκρατήσουν ; Πώς το επιτρέψαμε αυτό; Ίσως πάλι να συνέβη αυτό που έλεγα από την αρχή.  Μόλις είχα ακούσει για την  "ειρηνική" διαμαρτυρία είχα γελάσει. Ίσως με αυτό να ακούγομαι πεσιμίστρια ή ακόμα και είρωνας. Ωστόσο, εγώ προτιμώ να με χαρακτηρίζω ρεαλίστρια. Δεν λέω πως έπ

Γυρίζοντας σπίτι από το σύνταγμα και την ειρηνική διαμαρτυρία, η οποία μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, διάφορες σκέψεις κατέλαβαν το μυαλό μου. Δεν ήταν μόνο το όλο σκηνικό που με έβαλε σε σκέψεις αλλά και τα λόγια μιας γυναίκας περίπου σαράντα χρονών η οποία έτρεξε να μου δώσει σπρέι για να προστατευτώ από τα δακρυγόνα: "Αναρχικοί" μου είπε. Ναι, οι αναρχικοί καλώς η κακώς δεν γουστάρουν την εξουσία. Δεν τους αρέσει η έννοια του κράτους. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι είναι υπέρ της βίας, πόσο μάλλον όταν αυτή στρέφεται ενάντια σε άλλους πολίτες, σύμφωνα με τα όσα ξέρω. Όμως αυτοί αποκαλέστηκαν αναρχικοί και δημιουργούσαν πρόβλημα. Ζώντας τα γεγονότα από το πεδίο της μάχης τους είδα να έρχονται κατά πάνω μας απειλητικά. Κάπως έτσι μπερδεύτηκα. Προσπαθώντας να ξεμπερδευτώ άνοιξα την Βικιπαίδεια για να μάθω. Τι είναι άραγε αναρχία;  Είναι εν τέλη αυτοί αναρχικοί; Και αν ναι ποιος τους χαρακτήρισε έτσι; Γιατί τους χαρακτηρίζουμε έτσι; Για να δίνουμε έναν χαρακτηρισμό σε κάποιον πρέπε

Άκουγα το πρωί ειδήσεις σε ένα κανάλι, σχετικά ουδέτερες.  Κάποιος από τους ομιλητές σχολίασε πολιτικές συζητήσεις. Όπως για παράδειγμα κάποια λόγια του κύριου Πάγκαλου(ο Θεός να τον κάνει κύριο αλλά τέλος πάντων) ο οποίος δήλωνε πως η επανάσταση είναι μερικά like στο facebook, κάτι το οποίο δεν υφίσταται βέβαια. Ωστόσο, οι παρουσιαστές αυτής της εκπομπής, εστίασαν και σε κάτι άλλο το οποίο είπε πάλι ο ίδιος πολιτικός. Ποια είναι τα αιτήματα των αγωνιστών; Εκτός από όχι στα χρέη ξέρουν να λένε κάτι άλλο; Σίγουρα οι πολιτικοί έχουν εκλεγεί με σκοπό του να κάνουν τα αιτήματα του λαού πράξεις, ωστόσο σε μία κοινωνία στην οποία οι πολιτικοί είναι ανίκανοι γι' αυτό και οι πολίτες αναλαμβάνουν να διεκδικήσουν κάποια πράγματα πρέπει να ξέρουμε και ποια είναι αυτά. Κοινώς για να πούμε πως επιτεύχθηκε ο στόχος πρέπει πρώτα να υπάρχει στόχος. Και ακόμα και αν υπάρχει, ακόμα και αν μια μειονότητα έχει καθίσει και έχει καταγράψει τα αιτήματα, δεν έχουν γίνει ποτέ γνωστά σε όλους και κυρίως στα

Ψάχνοντας μερικές σκόρπιες λέξεις για να μπορέσω να δικαιολογήσω τα "πιστεύω" κάποιων αγαπημένων μου ατόμων, τα οποία αντικρούονταν με την κοινή γνώμη, χάθηκα μέσα σε σκέψεις. Τι είναι άραγε η πολιτική; Και είναι όντως μια αρνητικά φορτισμένη λέξη όπως όλοι μας νομίζουμε; "Ο λαός έχει πια αγανακτήσει με την πολιτική κατάσταση της χώρας" , ακούμε να λέγεται καθημερινά. Όμως τι εννοούμε όταν το λέμε αυτό; Κατακρίνουμε πρόσωπα ή ιδεολογίες; Ανίκανοι πολιτικοί με το κληρονομικό χάρισμα ανεβαίνουν στην εξουσία με τάχα ιδεολογίες. Παίρνοντας το χρίσμα ενός κόμματος προσπαθούν να επιβληθούν σαν προσωπικότητες με αποτέλεσμα να λειτουργούν ατομιστικά. Κοιτάζουν το προσωπικό τους συμφέρον, αδιαφορώντας για το κοινό καλό και στη συνέχεια αλληλοκατηγορούνται για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Λίγο πολύ αυτή είναι η κατάσταση της χώρας. Ωστόσο, φταίει η ιδεολογία που τα άτομα τα οποία θεωρητικά την εκπροσωπούν δεν μπορούν να την εφαρμόσουν ή ακόμα καλύτερα που δεν προσπαθού

Καθόμουν με κάτι φίλους σε μια καφετέρια. Έχουν περάσει σχεδόν δύο ώρες και ακόμα σκέφτομαι. Τι κάνουμε λάθος και δεν πάμε μπροστά; Ατελείωτες σκέψεις βαραίνουν το μυαλό μου. Πριν μερικές ώρες ήθελα απλά να μην έχω καμία σχέση με άτομα, τα οποία απαρτίζουν όλα όσα θεωρώ εγώ παρακμή. Τώρα θέλω να το αλλάξω. Ίσως είμαι πολύ πεισματάρα και εγωίστρια και απλά θέλω να αποδείξω σ' αυτούς τους φίλους ότι κάνουν λάθος. Ίσως πάλι βαθιά μέσα μου να πιστεύω πως πραγματικά έχουν δίκιο και απλά να μην μπορώ να συμβιβαστώ μ' αυτό. Ίσως απλά να θέλω να αλλάξω τον κόσμο. Όχι αυτόν εκεί έξω. Ξέρω πως αυτός δεν αλλάζει μόνο αν προσπαθήσω εγώ. Όπως είπε και κάποιος από αυτούς τους φίλους "ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη." Όμως κάθε χελιδόνι μπορεί να φέρει την άνοιξη στο δικό του μικρό γαλαξία. Κούραζα λοιπόν το μυαλό μου με ποιο τρόπο θα μπορούσε επιτέλους να ξυπνήσει αυτός ο λαός αποχαυνωμένων ωχαδερφιστών και βολεψάκιδων στον οποίο ανήκουμε. Ο λαός που έχει μάθει να ανέχεται κ