UNplugged

Ένιωθε τόσο μόνος εκείνο το μουντό φθινοπωρινό πρωινό. Ξαπλωμένος για ώρες κοίταζε έξω από το παράθυρο και σκεφτόταν. Ανούσιες σκέψεις που αφαιρούσαν κάθε νόημα από το να σηκωθεί από το κρεβάτι. Σκέψεις που του μαύριζαν τη μέρα. Ίσως για να ταιριάζει κάπως με τα χρώματα του ουρανού. Είχε πια μεσημεριάσει για τα καλά, μα ο ουρανός παρέμενε γκρίζος. Το στομάχι του πεινούσε κάπως, μα η αυτότροφη μιζέρια αυτού του πρωινού, δε τον άφηνε να το σκεφτεί. Είχε ήδη χορτάσει υποσχέσεις. Είχε ήδη χορτάσει από λόγια.  Όλες τους πάντα κάτι υπόσχονταν. Μια ιδανική σχέση, μια ονειρική αγάπη, ένα ανεξέλεγκτο πάθος. Όλες τους τον έκαναν να νιώθει μοναδικός-για λίγο. Κι ύστερα όλες τους έμεναν μετεξεταστέες στις πράξεις.  Τι τα θες; Όλοι του το έλεγαν. Μην ακούς τις γυναίκες, απλά κοίταζε τες, αν θες να τις καταλάβεις. Κι ο Όσκαρ του το χε εμπιστευτεί πιο παλιά αυτό το μυστικό. Λες και ήταν μυστικό ζωής, του το χε ψιθυρίσει στ' αυτί συντροφιά με κάποιο πολύτιμο ουίσκι, το οποίο είχαν μοι

-Α! Να δες περνάει το 100. Πάντοτε ακούραστο, σχεδόν άδειο, πάντα. Κάνει την ίδια διαδρομή. Και δε σταματάει ποτέ. Πρέπει να είναι ότι πιο ανούσιο υπάρχει, αυτό το λεωφορείο, είπε και του ξέφυγε ένα ειρωνικό γέλιο. -Μη το λες. Όλα τα λεωφορεία έχουν μια μαγεία. Ξέρεις, όλα έχουν ένα προορισμό. Κάπου πάνε, κάπου καταλήγουν. Ανούσιες και ουσιαστικές διαδρομές, που αυτοπροσδιορίζονται, είτε από τον προορισμό, είτε από το ταξίδι, είτε και από τα δύο, ποιος ξέρει; Είναι όπως οι ανθρώπινες ζωές, ας πούμε. Ποτέ δε μπορείς να παρεκκλίνεις από τη διαδρομή, αλλά πάντοτε μπορείς να γνωρίσεις εμπειρίες, από τους ανθρώπους που μπαίνουν σε αυτήν. -Α! Μπα μη το λες. Όλοι μπορούν να κάνουν την αλλαγή, να παρεκκλίνουν, όλοι μπορούν να γίνουν αυτό που θέλουν, ξέρεις. -Δε διαφωνώ. Αλλά, ξέρεις είναι περίεργα τα πράγματα. Δεν είμαστε και η πιο ευνοημένη γενιά. Ξέρεις πως πάει. Μην αρχίσω τα δράματα. Η κατάσταση είναι λίγο πολύ γνωστή. Ίσως είναι πολυτέλεια το να ονειρεύεσαι στις μέρες μας. Δεν