Ξέρεις φιλαράκο, φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ για σένα-και για μένα αλλά αυτό ντρέπομαι να στο εκμυστηρευτώ ακόμα. Να ξέρεις...είναι που είσαι τόσο...κοντά σε όλα όσα οι άλλοι πασχίζουν να φτάσουν. Είναι που έχεις ένα ζεστό κρεβάτι να σε περιμένει...μια καρδιά να χτυπάει για σένα. Ποτέ μου δεν ένιωσα έτσι, φιλαράκο. Ποτέ μου δε το κατάλαβα αυτό. Ακόμα και αν το είχα. Ίσως, μπορεί, κάποια στιγμή. Γι' αυτό και ξέρω. Ξέρω πως είναι να ζεις με την απουσία αυτού φιλαράκο. Νομίζεις ότι είναι ένα άπιαστο όνειρο. Και μόλις το πιάνεις-νόμιζεις ότι το πιασες-τότε χαίρεσαι ο τρελός που κάτι κατάφερες. Είναι εκεί για σένα, όχι μόνο εκείνη. Είναι εκεί όλοι τους, για σένα, για σένα και μόνο. Είναι η ζωή σου, οι φίλοι σου, η παρέα σου, τα άτομα που σε στηρίζουν και σου δίνουν δύναμη. Και εσύ αρχίζεις να τονώνεις τον ξεπεσμένο σου ανδρισμό, τον ξεπεσμένο εγωισμό σου και σιγά, σιγά τους θεωρείς δεδομένους. Τους παραμελείς και τότε χάνονται φεύγουν από δίπλα σου. Εσύ, όμως, είσαι τόσο μύωπας που ακό