UNplugged

 Επειδή, πολλά μας τα πες αγαπημένε νεοέλληνα σήμερα και επειδή με εκνευρίζει να διαβάζω μαζοποιημένες αντιλήψεις-πολλές φορές άκριτες- αποφασίσω να σου δώσω τη δική μου άποψη γιατί με προκαλείς. Και σε σένα και στους άλλους 1000000 ομοίους σου που δεν είχατε τι να κάνετε και σχολιάζετε εκ του ασφαλούς τα φασιστοειδή.   Αρχικά, η χρυσή αυγή υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Συγκεκριμένα από τότε που ήμουν 16 θυμάμαι να ξεκόβω από παρέες, γιατί ανέφεραν πως έπαιζαν ξύλο με πακιστανούς, επειδή λέει μας τρώνε τις δουλειές (ουάου!) και πως ασχολούνταν με μια ομάδα να δεις πως την έλεγαν.. α! Ναι, Χρυσή Αυγή, σωστά! Συγκεκριμένα το έτος ίδρυσης της από τον Μιχαλολιάκο ήταν το 1980, πληροφοριακά. Σήμερα έχουμε 2013. Μάλιστα. Πότε άρχισε να αποκτά δύναμη, όμως;   Χμμ.. κάτσε να σκεφτώ... μωρέ μήπως ήταν όταν ΕΣΥ άρχισες να τους κατακρίνεις ή να τους υποστηρίζεις αντίστοιχα; Μήπως εσύ ήσουν αυτός που τους έδωσες την δημοτικότητα που χρειαζόταν για να απενοχοποιήσουν την ωμή βία; Και δε μιλώ

Καθώς γυρίζω μεθυσμένη από κάποια από εκείνες τις εξόδους, που συνήθιζες να λατρεύεις, παρατηρώ πάνω στο έπιπλο του γραφείου εκείνο το post it που είχες αφήσει κάποτε. «Η ομορφιά πάντα θα σκοτώνει το θηρίο», έγραφες με άτσαλα γράμματα, μπορεί καλλιτεχνικά. «Η ομορφιά θα σκοτώνει πάντα το θηρίο» επανέλαβα και εγώ για να προσπαθήσω να καταλάβω τι εννοούσες. Πέρασαν τόσα χρόνια και δε θυμάμαι πια γιατί το ‘χες γράψει. Θαρρείς και κάτι ήθελες να πεις. Θαρρείς και ήταν τόσο σημαντικό που ήθελες να το μοιραστείς μαζί μου. Το νόημα όλης μου της ζωής… το νόημα της δικής σου; Κι έπειτα, τι νόημα έχει μετά από τόσα χρόνια να το σκέφτομαι; Πάνε τόσες και τόσες νύχτες που δε το πρόσεξα. Νύχτες που δεν ήξερα τι κάνεις, που βρίσκεσαι. Σα να πάσχιζα σα δραπέτης να σου ξεφύγω. Από εκείνη τη βρώμα την αγάπη σου. Πόσο ηλίθιος υπήρξες; Πόσο τιποτένιος; Τόσο με υπολόγιζες που με αγάπησες. Λες και δεν νοιάστηκες ποτέ σου για μένα. Θυμάμαι έμπηγα τα νύχια στο δέρμα και μαχόμουν σε μια άρρωστη παραζάλη

Γυρίζεις Αθήνα μετά από διακοπές. Νησί η φάση, ηρεμία, θάλασσα, μεθύσια, φίλοι, ανεμελιά... Μπαίνεις στο σπίτι και πετάς τα πράγματα σου στο κρεβάτι. Πού όρεξη για να κάτσεις να αναμοχλεύσεις τις σκόρπιες αναμνήσεις που βρίσκονται πεταμένες μέσα στη βαλίτσα; Τα σκουλαρίκια που σου χάρισε εκείνος καθώς περπατήσατε στα στενά του νησιού, τα μαγιό που δε ξέρεις γιατί αλλά δεν ένιωθες έτοιμη να αποχωριστείς ακόμα, το φόρεμα που φόρεσες το δεκαπενταύγουστο-γιατί η μαμά σου επέμενε πως είναι γιορτή και πρέπει να ντυθείς επίσημα... τι να πρωτοθυμηθεί κανείς... ακόμα και η αέρινη μακριά σου φούστα εκεί να σου θυμίζει που έσυρες πρώτη το χορό σε εκείνο το πανηγύρι ή και εκείνη η πέρλα που σου απόμεινε μία από το ζευγάρι μετά από εκείνο το μεθύσι... Πόση ξεγνοιασιά..., πόση μελαγχολία μπορούν τάχα να χωρέσουν και τα ντουβάρια σε τούτο το σπίτι; Αποφασίζεις να βγεις. Παίρνεις κάποιο φίλο τηλέφωνο. Ο πρώτος δεν έχει επιστρέψει ακόμα, ο δεύτερος ετοιμάζει βαλίτσες για διακοπές τελευταίας στιγμής

Ορμώμενη από ένα ανώνυμα δημοσιευμένο άρθρο σε πολλά ειδησεογραφικά blogs και από τα σχετικά σχόλια χρηστών του facebook που ακολούθησαν, άρχισα να μπαίνω σε σκέψεις. Ποτέ μου δεν είχα σε ιδιαίτερη υπόληψη όλους εκείνους που αφήνουν υβριστικά σχόλια σε άρθρα, διαφόρου κειμένου και δη πολιτικού, όμως το συγκεκριμένο περιστατικό ήταν ένα πολύ λεπτό ζήτημα το οποίο με έκανε να οργιστώ ακόμα περισσότερο με την κοινωνική αμορφωσιά και αναλγησία. Στο εν λόγω κείμενο, λοιπόν, αναφερόταν πως ένας τάδε πολιτικός μέσα από την προσωπική του σελίδα παρακίνησε την εθελοντική δράση των άνεργων. Τώρα εύλογα θα μου πεις "με τον πόνο μου παίζεις ρε φιλαράκι που με κυνηγάνε οι τράπεζες; που τα δάνεια τρέχουν; που το παιδί μου θέλει φροντιστήρια μπας και καταφέρει να περάσει σε ένα πανεπιστήμιο της κακιάς ώρας;" και άλλα πολλά μπορούν να ειπωθούν. Κοίτα δε σου ρίχνω άδικο να σκεφτείς έτσι. Αλλά πάλι, τι έκανες για να το αλλάξεις αυτό; Τι έκανες τόσα χρόνια για να περιμένεις καλύτερα αποτελέ

Έχοντας ζήσει όλη τη μετάβαση από την ανθρωπιά στον καταναλωτισμό, από την αλληλεγγύη στην επίδειξη ισχύος, πιστέψαμε σε αυτή τη φούσκα από χρυσαφί περιτύλιγμα και προσπαθήσαμε να ντυθούμε ένα πανάκριβο προσωπείο. Γιατί; Γιατί θεωρήσαμε δεδομένο το ότι είμαστε άνθρωποι. Όμως, όχι κύριοι. Άνθρωπος δε γεννιέσαι, γίνεσαι. Άνθρωπο σε κάνουν οι εικόνες σου, οι στιγμές σου, τα λάθη και οι αδυναμίες σου.  Η δύναμη είναι εκείνο το φίλτρο που σκοτώνει την ανθρωπιά σου, που μολύνει τη σάπια σου σάρκα, λεκιάζει την βρώμικη ψυχή σου. Και μένεις μόνος και δυνατός. Μην είσαι γελοίος. Ποιος μόνος είναι δυνατός; Και ποιος δυνατός έχει τάχα φίλους μόνο επειδή είναι δυνατός; Πρέπει πάνω από όλα να είσαι άνθρωπος, να αγαπάς, να αγαπιέσαι. Τι ωραίο συναίσθημα. Ναι, συναίσθημα φίλε. Στο τρίβω στη μούρη καθώς βγάζεις από την τσέπη σου ένα χαρτονόμισμα κοινωνικής υποχρέωσης. Αλλά ξέρω εσύ δε μπορείς να το δεις. Βλέπεις απλά στο πρόσωπό μου μια αχάριστη κακομαθημένη που σου πετάει το χαρτονόμισμα στη μο