UNplugged

Ορμώμενη από ένα ανώνυμα δημοσιευμένο άρθρο σε πολλά ειδησεογραφικά blogs και από τα σχετικά σχόλια χρηστών του facebook που ακολούθησαν, άρχισα να μπαίνω σε σκέψεις. Ποτέ μου δεν είχα σε ιδιαίτερη υπόληψη όλους εκείνους που αφήνουν υβριστικά σχόλια σε άρθρα, διαφόρου κειμένου και δη πολιτικού, όμως το συγκεκριμένο περιστατικό ήταν ένα πολύ λεπτό ζήτημα το οποίο με έκανε να οργιστώ ακόμα περισσότερο με την κοινωνική αμορφωσιά και αναλγησία. Στο εν λόγω κείμενο, λοιπόν, αναφερόταν πως ένας τάδε πολιτικός μέσα από την προσωπική του σελίδα παρακίνησε την εθελοντική δράση των άνεργων. Τώρα εύλογα θα μου πεις "με τον πόνο μου παίζεις ρε φιλαράκι που με κυνηγάνε οι τράπεζες; που τα δάνεια τρέχουν; που το παιδί μου θέλει φροντιστήρια μπας και καταφέρει να περάσει σε ένα πανεπιστήμιο της κακιάς ώρας;" και άλλα πολλά μπορούν να ειπωθούν. Κοίτα δε σου ρίχνω άδικο να σκεφτείς έτσι. Αλλά πάλι, τι έκανες για να το αλλάξεις αυτό; Τι έκανες τόσα χρόνια για να περιμένεις καλύτερα αποτελέ

Έχοντας ζήσει όλη τη μετάβαση από την ανθρωπιά στον καταναλωτισμό, από την αλληλεγγύη στην επίδειξη ισχύος, πιστέψαμε σε αυτή τη φούσκα από χρυσαφί περιτύλιγμα και προσπαθήσαμε να ντυθούμε ένα πανάκριβο προσωπείο. Γιατί; Γιατί θεωρήσαμε δεδομένο το ότι είμαστε άνθρωποι. Όμως, όχι κύριοι. Άνθρωπος δε γεννιέσαι, γίνεσαι. Άνθρωπο σε κάνουν οι εικόνες σου, οι στιγμές σου, τα λάθη και οι αδυναμίες σου.  Η δύναμη είναι εκείνο το φίλτρο που σκοτώνει την ανθρωπιά σου, που μολύνει τη σάπια σου σάρκα, λεκιάζει την βρώμικη ψυχή σου. Και μένεις μόνος και δυνατός. Μην είσαι γελοίος. Ποιος μόνος είναι δυνατός; Και ποιος δυνατός έχει τάχα φίλους μόνο επειδή είναι δυνατός; Πρέπει πάνω από όλα να είσαι άνθρωπος, να αγαπάς, να αγαπιέσαι. Τι ωραίο συναίσθημα. Ναι, συναίσθημα φίλε. Στο τρίβω στη μούρη καθώς βγάζεις από την τσέπη σου ένα χαρτονόμισμα κοινωνικής υποχρέωσης. Αλλά ξέρω εσύ δε μπορείς να το δεις. Βλέπεις απλά στο πρόσωπό μου μια αχάριστη κακομαθημένη που σου πετάει το χαρτονόμισμα στη μο