UNplugged

Σκεφτόμουν τ o περιστατικό με εκείνον το πρωί... Εκτιμώ το γεγονός ότι νοιάστηκες για μένα αλλά στην ουσία για ακόμα μία φορά εκείνος σε νίκησε. Όχι, επειδή ήταν εδώ, ενώ εσύ απουσίαζες, αλλά επειδή είναι ο μόνος που θα ήταν εδώ για μένα ακόμα και αν δεν του το ζητούσες, παρότι πράγματι ίσως να τον έχω παραμελήσει. Γιατί ήξερε πως είχα κάποιον ανάγκη. Και το είπα και στον ίδιο ότι δε νιώθω καλά με αυτό. Γιατί δε το αξίζω.  Πέρα από αυτό, ήταν αρκετά σημαντική η χειρονομία σου, γιατί έδειξες συμπόνια σε έναν άνθρωπο που είχε φάει φρίκες. Αλλά ακόμα και αν δεν ήμουν εγώ πιστεύω πως θα έκανες το ίδιο. Συγνώμη που οι φίλοι και οι γονείς μου με έμαθαν να είμαι απαιτητική από τους ανθρώπους... Αλλά δεν έχει να κάνει με αυτό αυτή τη φορά... Απλά φοβάμαι πως είμαι άδικη και είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να με στεναχωρήσει. Γιατί όταν βρεθώ αντιμέτωπη σε ένα καθρέφτη με τον εαυτό μου τρέμω μήπως τον μισήσω επειδή δε ζύγισα καλά τους ανθρώπους. Επειδή κυρίως περίμενα πράγματα από ανθρώπο

Ένα πράγμα με κάνει να τους μισώ τόσο πολύ όλους. Και πιότερο ακόμα τον εαυτό μου. Ότι ο μόνος που πραγματικά ήξερε εμένα ήσουν εσύ. Ότι ο μόνος που ήξερε πως θα κάθομαι στη γωνιά μου και θα κλαίω-σαν παιδί που το χουν βάλει τιμωρία, για σκέψου-ακόμα και αν δεν το παραδέχτηκα ποτέ, ήσουν εσύ. Εσύ που σου φέρθηκαν έτσι. Εσύ ο εγωπαθής, εγωκεντρικός και μυστηριώδης, ανασφαλής τύπος. Εσύ που τα παιδιά σε φτύνουν και γελούν τυλιγμένος καθώς είσαι μέσα στην αποκρουστική ασχήμια του εαυτού σου. Εσύ που όμως κρύβεις έναν άνθρωπο. Ξέρεις... αυτό είδα σε σένα τότε. Αυτό και τώρα. Άφησε τους. Μην ασχολείσαι. Δε θα σε καταλάβουν ποτέ. Ζήσε για σένα. Μήτε εγώ δείχνω να μπορώ να σε καταλάβω πια. Γέρασα, ωρίμασα., σάπισα, άλλαξα. Λίγο από όλα ή και όλα μαζί. Πες το όπως θες. Δίκιο θα σου δώσω.  Απλά φοβάμαι. Φοβάμαι όταν είμαι μαζί σου. Αυτό. Δε φταις. Όχι, όχι εσύ δεν φταις. Μικρέ μου εγωπαθή άγγελε.  Απλά η τόση ασφάλεια είναι τρομακτικά αποπνικτική και τη νιώθω σαν βαριά ταφόπλακα να

    Θεωρώ πως δεν είμαι το ιδανικό άτομο που θα μπορούσε να καταπιαστεί με το συγκεκριμένο θέμα. Για την ακρίβεια ίσως και θα μπορούσες να με χαρακτηρίσεις και το πλέον ακατάλληλο. Ωστόσο, οι άνθρωποι και οι απόψεις συχνά αλλάζουν αποχρώσεις και αυτό δεν είναι τυχαίο καθότι εξαρτάται απλά και μόνο από την οπτική γωνία που παρατηρείς ένα θέμα.   Από τα δεκαεφτά μου παρακολουθούσα φανατικά Sex&the city έχοντας ερωτευτεί κάθε ζευγάρι Μanolo που κοσμούσε τα πόδια της Sarah Jessica Parker και έχοντας ως ένα από τα κρυφά μου όνειρα να βρεθώ μέσα στα γραφεία της Vogue. Τελευταία είχα κολλήσει παρακολουθώντας τις μικρές πριγκίπισσες του Gossip Girl να φοράνε Valentino, Alexander McQueen και άλλα επώνυμα ενδύματα τα οποία οι κοινοί θνητοί γνωρίζουμε απλά ως λέξεις, ή έστω φωτογραφίες σε περιοδικά. Και φυσικά, το όλο θέμα δεν έγκειται μόνο στα ρούχα -καθότι τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.   Πολυτελείς λιμουζίνες, σπορ διθέσια, ξακουστά πανεπιστήμια, δημοφιλή καταστήματα, προβολή στα μέσα