UNplugged

Ξέρεις, φιλαράκο, με κούρασαν τα χρόνια. Αυτό το άδειο μου κουφάρι το λιωμένο από τις καταχρήσεις αιμορραγεί. Να, κοίτα. Όχι, όχι συγχώρεσε με, δε το βλέπεις. Αλλά να ξέρεις, φιλαράκο, είναι πιο έντονο από όσα μπορούν να χωρέσουν στα δυο γεμάτα απορία μάτια σου. Είναι η απουσία φιλαράκο. Η απουσία. Ξόδεψα μια ζωή σε εμπειρίες. Και τώρα ξέρεις τι έχω; Έχω ιστορίες και άλλες ιστορίες. Μα, ανακαλύπτω πως κανένα νόημα δεν έχουν. Ακόμα και η πιο τέλεια πλοκή όταν δεν έχει κοινό απαξιώνεται. Ακόμα και ο καλύτερος ηθοποιός θλίβεται όταν παίζει σε ένα άδειο θέατρο. Και η δικιά μου ζωή αυτό είναι φιλαράκο. Μια καλοστημένη πλοκή, μια καλή σκηνοθεσία, μα κανένας άλλος επί σκηνής. Κανείς άλλος να μοιράζεται την αυλαία, το φινάλε, την επιτυχία μου. Κάποτε πίστευα πως οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι, άγρια άλογα που δε χρίζουν τιθάσευσης. Είναι φορές που ακόμα το πιστεύω. Αλλά… να.. ξέρεις… όταν τα περιθώρια στενεύουν η μόνη επιλογή που μοιάζει δελεαστική είναι εκείνη που δε μπορείς να ακολουθήσεις.

Καθισμένη μπροστά στην αδιάφορη οθόνη του υπολογιστή μου που με κοιτάζει σαρκαστικά με ύφος σχεδόν θρασύ, βυθίζομαι σε σκέψεις, σε ένα πολύ γνωστό μου μονοπάτι, εκείνο των αναμνήσεων. Καθώς οι εικόνες περνούν σαν τρένο από τα ανήλιαγα τούνελ της θύμησης, θέλω να μπήξω τις φωνές, να ξεσπάσω σε γοερά κλάματα. Άτομα περνάνε αλλά δεν με αγγίζουν. Μεγάλοι ήρωες στις μικρές μου οθόνες. Ούτε εγώ τους αγγίζω όμως. Δε θέλω να καταλάβουν πως νιώθω. Όχι, όχι έτσι. Αν ενδιαφέρονταν έστω και λίγο θα είχαν καταλάβει, θα το είχαν νιώσει. Όμως, όχι. Εκείνοι προχωρούν. Άλλοτε τρέχουν κυνηγώντας ματαιόδοξους στόχους και άλλοτε ματαιόδοξα άτομα. Και εγώ που ποτέ μου δε σκέφτηκα να τους πληγώσω νιώθω τώρα μόνη, και πληγωμένη. Και ξέρω. Κανένα νόημα δεν έχει να τους κυνηγήσω, νόημα κανένα να τους κλαφτώ. Δεν έχω ανάγκη από οίκτο, μήτε από βοήθεια για να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου. Θα τα καταφέρω, φωνάζω καθώς ρίχνω ένα χαστούκι στον εαυτό μου μπας και συνέλθει. Μα εκείνος τίποτα. Με κοιτάζει παθη

What's wrong with you people?  Mια βόλτα στην πλατεία Συντάγματος, μεσημέρι Κυριακής λίγο πριν τις γιορτές και το γαϊτανάκι ξεμπλέκεται, το παζλ συμπληρώνεται, οι εικόνες συνθέτουν μια σαγηνευτικά όμορφη παρακμή.  Άνθρωποι ξένοι, άνθρωποι γνωστοί, παρακμιακοί και μη, όμορφοι, άσχημοι. Άνθρωποι που επιλέγουν μια κεκαλυμμένη κομπλεξική αλήθεια και άλλοι που βγάζουν περήφανοι βόλτα τα κόμπλεξ τους χωρίς καμουφλάζ, χωρίς να προσπαθήσουν καν να τα κρύψουν. Άνθρωποι που φοβούνται ή άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τις αλήθειες της μίζερης ύπαρξής τους. Άνθρωποι κυριευμένοι από πάθη ή από φόβο για το άγνωστο, το απλησίαστο. Άνθρωποι θαρραλέοι ή δειλοί. Εκείνοι που καίγονται με τη φωτιά, εκείνοι που καίγονται μέσα στη φωτιά των παθών τους και εκείνοι που μια ζωή ανέχονται συμβιβάζονται, φιμώνονται, σιωπούν. Άνθρωποι είτε με πολλές γνώσεις που πια μοιάζουν ανούσιες καθώς βλέπουν την αψίδα του θανάτου να έρχεται και άνθρωποι αμαθείς πλημμυρισμένοι από την άγνοια της ξεγνοιασιάς τους. Άνθρωποι

Σκεφτόμουν τ o περιστατικό με εκείνον το πρωί... Εκτιμώ το γεγονός ότι νοιάστηκες για μένα αλλά στην ουσία για ακόμα μία φορά εκείνος σε νίκησε. Όχι, επειδή ήταν εδώ, ενώ εσύ απουσίαζες, αλλά επειδή είναι ο μόνος που θα ήταν εδώ για μένα ακόμα και αν δεν του το ζητούσες, παρότι πράγματι ίσως να τον έχω παραμελήσει. Γιατί ήξερε πως είχα κάποιον ανάγκη. Και το είπα και στον ίδιο ότι δε νιώθω καλά με αυτό. Γιατί δε το αξίζω.  Πέρα από αυτό, ήταν αρκετά σημαντική η χειρονομία σου, γιατί έδειξες συμπόνια σε έναν άνθρωπο που είχε φάει φρίκες. Αλλά ακόμα και αν δεν ήμουν εγώ πιστεύω πως θα έκανες το ίδιο. Συγνώμη που οι φίλοι και οι γονείς μου με έμαθαν να είμαι απαιτητική από τους ανθρώπους... Αλλά δεν έχει να κάνει με αυτό αυτή τη φορά... Απλά φοβάμαι πως είμαι άδικη και είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να με στεναχωρήσει. Γιατί όταν βρεθώ αντιμέτωπη σε ένα καθρέφτη με τον εαυτό μου τρέμω μήπως τον μισήσω επειδή δε ζύγισα καλά τους ανθρώπους. Επειδή κυρίως περίμενα πράγματα από ανθρώπο

Ένα πράγμα με κάνει να τους μισώ τόσο πολύ όλους. Και πιότερο ακόμα τον εαυτό μου. Ότι ο μόνος που πραγματικά ήξερε εμένα ήσουν εσύ. Ότι ο μόνος που ήξερε πως θα κάθομαι στη γωνιά μου και θα κλαίω-σαν παιδί που το χουν βάλει τιμωρία, για σκέψου-ακόμα και αν δεν το παραδέχτηκα ποτέ, ήσουν εσύ. Εσύ που σου φέρθηκαν έτσι. Εσύ ο εγωπαθής, εγωκεντρικός και μυστηριώδης, ανασφαλής τύπος. Εσύ που τα παιδιά σε φτύνουν και γελούν τυλιγμένος καθώς είσαι μέσα στην αποκρουστική ασχήμια του εαυτού σου. Εσύ που όμως κρύβεις έναν άνθρωπο. Ξέρεις... αυτό είδα σε σένα τότε. Αυτό και τώρα. Άφησε τους. Μην ασχολείσαι. Δε θα σε καταλάβουν ποτέ. Ζήσε για σένα. Μήτε εγώ δείχνω να μπορώ να σε καταλάβω πια. Γέρασα, ωρίμασα., σάπισα, άλλαξα. Λίγο από όλα ή και όλα μαζί. Πες το όπως θες. Δίκιο θα σου δώσω.  Απλά φοβάμαι. Φοβάμαι όταν είμαι μαζί σου. Αυτό. Δε φταις. Όχι, όχι εσύ δεν φταις. Μικρέ μου εγωπαθή άγγελε.  Απλά η τόση ασφάλεια είναι τρομακτικά αποπνικτική και τη νιώθω σαν βαριά ταφόπλακα να

    Θεωρώ πως δεν είμαι το ιδανικό άτομο που θα μπορούσε να καταπιαστεί με το συγκεκριμένο θέμα. Για την ακρίβεια ίσως και θα μπορούσες να με χαρακτηρίσεις και το πλέον ακατάλληλο. Ωστόσο, οι άνθρωποι και οι απόψεις συχνά αλλάζουν αποχρώσεις και αυτό δεν είναι τυχαίο καθότι εξαρτάται απλά και μόνο από την οπτική γωνία που παρατηρείς ένα θέμα.   Από τα δεκαεφτά μου παρακολουθούσα φανατικά Sex&the city έχοντας ερωτευτεί κάθε ζευγάρι Μanolo που κοσμούσε τα πόδια της Sarah Jessica Parker και έχοντας ως ένα από τα κρυφά μου όνειρα να βρεθώ μέσα στα γραφεία της Vogue. Τελευταία είχα κολλήσει παρακολουθώντας τις μικρές πριγκίπισσες του Gossip Girl να φοράνε Valentino, Alexander McQueen και άλλα επώνυμα ενδύματα τα οποία οι κοινοί θνητοί γνωρίζουμε απλά ως λέξεις, ή έστω φωτογραφίες σε περιοδικά. Και φυσικά, το όλο θέμα δεν έγκειται μόνο στα ρούχα -καθότι τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.   Πολυτελείς λιμουζίνες, σπορ διθέσια, ξακουστά πανεπιστήμια, δημοφιλή καταστήματα, προβολή στα μέσα

Πολλές οι γνώμες και οι απόψεις που ακούστηκαν τις τελευταίες ημέρες. Φωνές υψώθηκαν, διαξιφισμοί, κόντρες, εντάσεις και άλλα παρεμφερή συνέβησαν στο μικρό μας κράτος. Από την πιο μικρή παρέα φοιτητών μέχρι τα πάνελ των πιο μεγάλων εκπομπών. Αφορμή όλων δεν ήταν κάτι περισσότερο από ένα χαστούκι που κάποιο δημόσιο πρόσωπο-που τυγχάνει να είναι φορέας κάποιας πολιτικής ιδεολογίας- έδωσε σε κάποιο άλλο πολιτικό πρόσωπο. Δεν θεωρώ σκόπιμο να κρίνω τα άτομα, αυτά καθεαυτά καθότι κάτι τέτοιο αντιβαίνει με τις πεποιθήσεις μου. Δεν πιστεύω άλλωστε, πως -κάτω από τις συνθήκες που επικρατούν και με βάση το βιοτικό μας επίπεδο- έχει σημασία τι ιδεολογικός μανδύας περιβάλλει το κάθε άτομο, όσο ποιες πράξεις κάνει και πως αυτές αντιμετωπίζονται από την κοινή γνώμη. Κακά τα ψέματα, το βιοτικό μας επίπεδο δεν μας επιτρέπει να κρίνουμε λογικά, αλλά με βάση το θυμοειδές στοιχείο του χαρακτήρα μας και τα ζωώδη ένστικτα μας για επιβίωση. Η κοινή γνώμη, λοιπόν. Άνθρωποι απλοί και μη, άνθρωποι του πνε

Ξέρεις φιλαράκο, φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ για σένα-και για μένα αλλά αυτό ντρέπομαι να στο εκμυστηρευτώ ακόμα. Να ξέρεις...είναι που είσαι τόσο...κοντά σε όλα όσα οι άλλοι πασχίζουν να φτάσουν. Είναι που έχεις ένα ζεστό κρεβάτι να σε περιμένει...μια καρδιά να χτυπάει για σένα. Ποτέ μου δεν ένιωσα έτσι, φιλαράκο. Ποτέ μου δε το κατάλαβα αυτό. Ακόμα και αν το είχα. Ίσως, μπορεί, κάποια στιγμή. Γι' αυτό και ξέρω. Ξέρω πως είναι να ζεις με την απουσία αυτού φιλαράκο. Νομίζεις ότι είναι ένα άπιαστο όνειρο. Και μόλις το πιάνεις-νόμιζεις ότι το πιασες-τότε χαίρεσαι ο τρελός που κάτι κατάφερες. Είναι εκεί για σένα, όχι μόνο εκείνη. Είναι εκεί όλοι τους, για σένα, για σένα και μόνο. Είναι η ζωή σου, οι φίλοι σου, η παρέα σου, τα άτομα που σε στηρίζουν και σου δίνουν δύναμη. Και εσύ αρχίζεις να τονώνεις τον ξεπεσμένο σου ανδρισμό, τον ξεπεσμένο εγωισμό σου και σιγά, σιγά τους θεωρείς δεδομένους. Τους παραμελείς και τότε χάνονται φεύγουν από δίπλα σου. Εσύ, όμως, είσαι τόσο μύωπας που ακό

Ζώντας τα γεγονότα της 12ης Φεβρουαρίου 2012 από κοντά τα συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν ήταν ανάμεικτα και εντελώς συγκεχυμένα. Από τη μία με κυρίευσε συγκίνηση βλέποντας το πλήθος του κόσμου να έχει συσπειρωθεί, όλοι μαζί, ενωμένοι ενάντια σε μία διάταξη νόμου και σε μερικούς ατάλαντους πολιτικούς-τους οποίους το ίδιο πλήθος είχε άλλοτε ζητωκραυγάσει, από την άλλη απογοήτευση για την κατάληξη των πραγμάτων. Κείνο όμως που υπερνίκησε όλα τα άλλα ήταν οι αμφιβολίες και οι απορίες που μου δημιουργήθηκαν. Σίγουρα, οι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν το πιο απλό, που δεν είναι άλλο από τον εξευτελισμό της ανθρώπινης ζωής, από την υποδούλωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κάτι το οποίο θα γνωρίσουμε εναργέστερα βιώνοντας τις διατάξεις του νέου μνημονίου. Ωστόσο, πόσοι από όλους αυτούς έχουν συνειδητοποιήσει πως το πρόβλημα αυτό δεν έγκειται αποκλειστικά και μόνο στην οικονομική δυσπραγία του εκάστοτε πορτοφολιού; Πόσοι από όλους αυτούς ξέρουν πραγματικά ποιοι είναι οι λόγοι για τους οποί

    Στάση Συγγρού-Φιξ -Καφετέρια, Σάββατο 28/1/2012 ώρα 10.00πμ Ένας άντρας μέσης ηλικίας με όψη κακογερασμένη από τη φθοροποιό επίδραση της έκθεσής του στις κακουχίες, μας πλησιάζει. Η παρακμιακή εικόνα του, μοιάζει γοητευτικά αλλιώτικη στα μάτια μου. Το βλέμμα μου στέκεται στο ένα του πόδι το μελανιασμένο από το κρύο που βρίσκεται γυμνό μέσα στο ψύχος του παγερού πρωινού. "Καλημέρα", λέει με βλέμμα σχεδόν αδιάφορο. "Έπεσε η κίνηση σήμερα", συνεχίζει απτόητος τον μονόλογο προσπαθώντας να πιάσει συζήτηση. Εμείς τον κοιτάζουμε ρίχνοντάς του ερευνητικές ματιές και σκεπτόμενοι πως θα έπρεπε να αντιδράσουμε. "Έχει λίγο κόσμο μέσα.", του λέω καθώς δείχνω την καφετέρια που βρισκόταν μπροστά μου. "Όχι, όχι, δεν εννοώ αυτό. Απλά οι γνωστοί μου δεν είναι εδώ σήμερα.", συνεχίζει εμφανώς θλιμμένος που δεν είχε κάποιον να μιλήσει. Στη συνέχεια κάθεται σκυφτός και μας κάνει τράκα ένα τσιγάρο, όσο το βλέμμα του στέκει μετέωρο σε κάποια γωνία, κάπου στο

Διαβάζοντας πολλά σχόλια με το ίδιο θεματικό μοτίβο συμπέρανα κάποια πράγματα, τα οποία με έβαλαν σε σκέψεις. Οι άνθρωποι γνωρίζοντας πως η ελευθερία είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να κατακτηθεί, μαζί της και η αλήθεια και άλλα τόσα σημαντικά ιδανικά-παρά μόνο να προσεγγισθούν ως ένα βαθμό, επαναπαυόμαστε πολύ εύκολα στις τέλειες ατέλειες που μας σερβίρουν. Δε θα αρνηθώ ότι και εγώ σαν άτομο έχω πέσει πολλές φορές σε αυτή τη «λούμπα». Ωστόσο, είναι φορές που πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται το γιατί. Οι άνθρωποι καλώς ή κακώς είμαστε μονόπλευρα και τελειομανή όντα.  Όπως είχε πει κ ο Ουμπέρτο Έκο, άλλωστε, η τελειότητα είναι ένα από τα τρία συστατικά γνωρίσματα της ομορφιάς που επιδιώκει ο άνθρωπος. Ωστόσο, πολλές φορές, η κατάκτηση της είναι πράγματι μια δύσκολη υπόθεση και αρκετά συχνά ακατόρθωτη. Ωστόσο, πρέπει άραγε να μας απογοητεύει αυτό και να μας οδηγεί στην αποδοχή τέλειων αλλά «μη ιδανικών» ή να μας πεισμώνει περισσότερο; Δεν είναι άραγε η μαγεία του ακατόρθωτου που πρέπει