UNplugged

    Στάση Συγγρού-Φιξ -Καφετέρια, Σάββατο 28/1/2012 ώρα 10.00πμ Ένας άντρας μέσης ηλικίας με όψη κακογερασμένη από τη φθοροποιό επίδραση της έκθεσής του στις κακουχίες, μας πλησιάζει. Η παρακμιακή εικόνα του, μοιάζει γοητευτικά αλλιώτικη στα μάτια μου. Το βλέμμα μου στέκεται στο ένα του πόδι το μελανιασμένο από το κρύο που βρίσκεται γυμνό μέσα στο ψύχος του παγερού πρωινού. "Καλημέρα", λέει με βλέμμα σχεδόν αδιάφορο. "Έπεσε η κίνηση σήμερα", συνεχίζει απτόητος τον μονόλογο προσπαθώντας να πιάσει συζήτηση. Εμείς τον κοιτάζουμε ρίχνοντάς του ερευνητικές ματιές και σκεπτόμενοι πως θα έπρεπε να αντιδράσουμε. "Έχει λίγο κόσμο μέσα.", του λέω καθώς δείχνω την καφετέρια που βρισκόταν μπροστά μου. "Όχι, όχι, δεν εννοώ αυτό. Απλά οι γνωστοί μου δεν είναι εδώ σήμερα.", συνεχίζει εμφανώς θλιμμένος που δεν είχε κάποιον να μιλήσει. Στη συνέχεια κάθεται σκυφτός και μας κάνει τράκα ένα τσιγάρο, όσο το βλέμμα του στέκει μετέωρο σε κάποια γωνία, κάπου στο

Διαβάζοντας πολλά σχόλια με το ίδιο θεματικό μοτίβο συμπέρανα κάποια πράγματα, τα οποία με έβαλαν σε σκέψεις. Οι άνθρωποι γνωρίζοντας πως η ελευθερία είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να κατακτηθεί, μαζί της και η αλήθεια και άλλα τόσα σημαντικά ιδανικά-παρά μόνο να προσεγγισθούν ως ένα βαθμό, επαναπαυόμαστε πολύ εύκολα στις τέλειες ατέλειες που μας σερβίρουν. Δε θα αρνηθώ ότι και εγώ σαν άτομο έχω πέσει πολλές φορές σε αυτή τη «λούμπα». Ωστόσο, είναι φορές που πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται το γιατί. Οι άνθρωποι καλώς ή κακώς είμαστε μονόπλευρα και τελειομανή όντα.  Όπως είχε πει κ ο Ουμπέρτο Έκο, άλλωστε, η τελειότητα είναι ένα από τα τρία συστατικά γνωρίσματα της ομορφιάς που επιδιώκει ο άνθρωπος. Ωστόσο, πολλές φορές, η κατάκτηση της είναι πράγματι μια δύσκολη υπόθεση και αρκετά συχνά ακατόρθωτη. Ωστόσο, πρέπει άραγε να μας απογοητεύει αυτό και να μας οδηγεί στην αποδοχή τέλειων αλλά «μη ιδανικών» ή να μας πεισμώνει περισσότερο; Δεν είναι άραγε η μαγεία του ακατόρθωτου που πρέπει