UNplugged

Βγαίνοντας για κάτι δουλειές και έναν καφέ στο κέντρο της Αθήνας τα συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν ήταν ανάμεικτα. Καθισμένη σε κάποια από τις καπιταλιστικές καφετέριες της πλατείας συντάγματος ο απολογισμός της βόλτας και του άσκοπου περπατήματος με οδήγησε στις σκέψεις που θα ήθελα να παραθέσω σε αυτό το κείμενο. 1)Πρώτα από όλα η συγκεκριμένη καφετέρια επελέγη απλά και μόνο λόγω τοποθεσίας. Δε θεωρώ σκόπιμο να αναφερθώ στην ταμπέλα του καταστήματος, αλλά θα ήθελα να μοιραστώ μερικές μου σκέψεις σχετικά με τα όσα παρατήρησα. Πάνω στο τραπέζι που ακούμπησα τον καφέ μου υπήρχε ένα έντυπο με την ιστορία του καταστήματος και του καφέ τους(λες και πίνω την ιστορία του καφέ), το οποίο τράβηξε αμέσως την προσοχή μου. Μέσα σε αυτό το έντυπο λοιπόν αναφερόταν μεταξύ άλλων "η εταιρεία μας δημιούργησε φιλανθρωπικό τμήμα σε περιοχές όπου τα παιδιά δεν έχουν δυνατότητα πρόσβασης στη μόρφωση, έτσι ώστε να εξειδικευθούν στην παραγωγή των προϊόντων μας". ?!?!?! ΜΗΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΕ ΤΗ

Πόσα λαμπιόνια χρειάζεται η ανθρώπινη ψυχή για να καλύψουν τη γύμνια της; Πόσες στολισμένες βιτρίνες και δρόμους χρειαζόμαστε για να ξεχνάμε, για να πουδράρουμε τους φόβους μας, την ασχήμια της ψυχής μας; Περπατώντας άσκοπα στο κέντρο της Αθήνας, ένιωσα χαρούμενη για λίγο. Παντού υπήρχαν στολισμοί και ένα εύθυμο κλίμα εορταστικό. Οι εικόνες έκαναν το μυαλό μου να ξεχαστεί, να ξεχάσει. Πολύχρωμα καρουζέλ να καλύπτουν το Ζάππειο, βιτρίνες με χριστουγεννιάτικα δέντρα και λαμπιόνια, ασημόσκονη και μικρά αστεράκια να λάμπουν στο γκαζόν που καλύπτει την πλατεία συντάγματος. Όλα τους έμοιαζαν να είναι τόσο όμορφα μέσα στην ψευτιά τους. Όλα τους έμοιαζαν υπέροχα, υπέροχα αλλά άδεια. Κεκαλυμμένες αλήθειες μέσα σε χρυσαφί περιτύλιγμα, χαμένες μέσα στην κενότητα του. Πλάι σε μία βιτρίνα κάποιου φωταγωγημένου εμπορικού βρισκόταν ένας ηλικιωμένος που προσπαθούσε να κοιμίσει το κουρασμένο του κουφάρι ανάμεσα σε τσάντες με σκουπίδια και κούτες που είχε πετάξει ένας κατάκοπος υπάλληλος μερικές ώρες

Καθώς διάβαζα ένα βιβλίο, το οποίο με είχε απορροφήσει για αρκετά μερόνυχτα, διάφορες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου. Μία από όλες αυτές ήταν η αλλαγή στον τρόπο σκέψης μου μέσα σε αυτό το σχετικά μικρό διάστημα. Ήταν περίπου τρεις με τέσσερις μέρες και όμως στάθηκαν ικανές για να μου αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμουν. Μέσα σε όλο αυτό το χείμαρρο που πέρασε ορμητικά από το στενό μου κεφάλι, ήταν και η επιρροή που οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης ασκούσαν στον τρόπο σκέψης μου όλες τις προηγούμενες μέρες και νύχτες. Πιο συγκεκριμένα, έκανα την ακόλουθη σκέψη: είναι άραγε προνομιούχος εκείνος που έχει τη δυνατότητα απόκτησης ενός υπολογιστή ή τη δυνατότητα πρόσβασης στο ίντερνετ; Φυσικά, θα απαντήσουμε εκ πρώτης όψεως. Ωστόσο, αν ήσουν προνομιούχος με την απόκτηση τους και μόνο δε θα ήταν τόσο προσιτές οι τιμές τους σε όλους. Μαζοποιημένος είσαι. Ένα megapixel μιας πολτοποιημένης μάζας, παρασυρμένο θύμα του καπιταλισμού και της νεωτερικότητας που συντηρεί τις εταιρείες τεχν