Βγαίνοντας για κάτι δουλειές και έναν καφέ στο κέντρο της Αθήνας τα συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν ήταν ανάμεικτα. Καθισμένη σε κάποια από τις καπιταλιστικές καφετέριες της πλατείας συντάγματος ο απολογισμός της βόλτας και του άσκοπου περπατήματος με οδήγησε στις σκέψεις που θα ήθελα να παραθέσω σε αυτό το κείμενο.
1)Πρώτα από όλα η συγκεκριμένη καφετέρια επελέγη απλά και μόνο λόγω τοποθεσίας. Δε θεωρώ σκόπιμο να αναφερθώ στην ταμπέλα του καταστήματος, αλλά θα ήθελα να μοιραστώ μερικές μου σκέψεις σχετικά με τα όσα παρατήρησα. Πάνω στο τραπέζι που ακούμπησα τον καφέ μου υπήρχε ένα έντυπο με την ιστορία του καταστήματος και του καφέ τους(λες και πίνω την ιστορία του καφέ), το οποίο τράβηξε αμέσως την προσοχή μου. Μέσα σε αυτό το έντυπο λοιπόν αναφερόταν μεταξύ άλλων "η εταιρεία μας δημιούργησε φιλανθρωπικό τμήμα σε περιοχές όπου τα παιδιά δεν έχουν δυνατότητα πρόσβασης στη μόρφωση, έτσι ώστε να εξειδικευθούν στην παραγωγή των προϊόντων μας". ?!?!?! ΜΗΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΕ ΤΗ ΛΕΞΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ! Δεν είναι φιλανθρωπία το γεγονός ότι εκκολάπτετε νέα γενιά σκλάβων και αν μη τι άλλο δε σας τιμάει καθόλου το γεγονός ότι το δημοσιεύετε σε μια φυλλάδα.
2)Το σάντουιτς το οποίο μου στοίχισε γύρω στα 5 ευρώ(?) έγραφε χαρακτηριστικά πάνω "handmade"(!), προφανώς γιατί έπρεπε κάπως να δικαιολογήσει την τιμή του. Συγνώμη δηλαδή υπάρχουν και μη handmade σάντουιτς?!?!?
Δε θα ήθελα να αναφερθώ περαιτέρω στα κακώς κείμενα του συγκεκριμένου καταστήματος-αρκετή χολή έβγαλα παραπάνω. Ας ρίξουμε τώρα μια ματιά σε όσα μπορούμε να δούμε από το συγκεκριμένο σημείο κάτι που ίσως και να μπορεί να σταθεί ένα ικανοποιητικό επιχείρημα για τις εξαιρετικά υψηλές τιμές.... ή μήπως όχι;
1) Η πλατεία Συντάγματος. Πραγματικά η θέα από το συγκεκριμένο κατάστημα ήταν απίστευτη. Μπορούσες να δεις τα περιστέρια της πλατείας, τους ανθρώπους να πηγαινοέρχονται και όλο αυτό σου δημιουργούσε δυνατά συναισθήματα-σε έκανε ίσως να έρχεσαι σε αμεσότερη σχέση με την κοινωνία, με την ανθρώπινη φύση σου, αν θες. Ωστόσο, όλο αυτό το σκηνικό δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ. Καθώς καθόμουν και διάβαζα ένα κάποιο βιβλίο, κάποιου συγγραφέα, την ηρεμία μου ήρθε να διαταράξει ένα σμήνος εξεγερμένων-αγανακτισμένων με πανό και πλακάτ. Πάλι κάτι έγινε σε αυτή τη χώρα;
2) Γυρίζοντας προς το μέρος των διαδηλωτών και κυρίως προς το μέρος της πλατείας, παρατήρησα μερικά παιδιά ηλικίας κάτω των δώδεκα. Εκπαιδευτική εκδρομή υπέθεσα. Και τότε έκανα την εξής σκέψη: Πόσο διαφορετική θα ήμουν εγώ αν η γενιά των γονιών μου διεκδικούσε πράγματα τόσο έντονα μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου και δεν επαναπαυόταν στο βόλεμα; Παρότι θεωρώ αυτές τις ηλικίες αρκετά αθώες για να κατανοήσουν τη βιαιότητα και τη σκληρότητα του κόσμου, πιστεύω πως είναι κάτι σημαντικό το να βιώνεις τέτοιες καταστάσεις σε αυτή την ηλικία, έτσι ώστε να μάθεις να αγωνίζεσαι για να τις αλλάξεις. Επομένως, αυτή ήταν μία εικόνα, η οποία με ξάφνιασε θετικά μπορώ να πω.
3)Μηχανάκια στα πεζοδρόμια(?) Γυρνώντας προς το σπίτι συνάντησα αυτό το τραγικό, αλλά καθημερινό φαινόμενο. Δεδομένου του ότι οι δρόμοι στο κέντρο είναι κλειστοί λόγω της πορείας, διάφορα μηχανάκια ανεβαίνουν στα πεζοδρόμια, βάζοντας σε κίνδυνο τη σωματική ασφάλεια των πεζών. Ένα περιστατικό το οποίο με ξάφνιασε ήταν το εξής: Αστυνομικός κάνει παρατήρηση σε άνθρωπο με μηχανάκι που διασχίζει ένα πεζοδρόμιο. Και εκείνος έχει το θράσος να απαντάει: "Δεν ανήκω στους ηλίθιους διαδηλωτές, απλά θέλω να πάω κέντρο."
Τα συμπεράσματα δικά σας.
1)Πρώτα από όλα η συγκεκριμένη καφετέρια επελέγη απλά και μόνο λόγω τοποθεσίας. Δε θεωρώ σκόπιμο να αναφερθώ στην ταμπέλα του καταστήματος, αλλά θα ήθελα να μοιραστώ μερικές μου σκέψεις σχετικά με τα όσα παρατήρησα. Πάνω στο τραπέζι που ακούμπησα τον καφέ μου υπήρχε ένα έντυπο με την ιστορία του καταστήματος και του καφέ τους(λες και πίνω την ιστορία του καφέ), το οποίο τράβηξε αμέσως την προσοχή μου. Μέσα σε αυτό το έντυπο λοιπόν αναφερόταν μεταξύ άλλων "η εταιρεία μας δημιούργησε φιλανθρωπικό τμήμα σε περιοχές όπου τα παιδιά δεν έχουν δυνατότητα πρόσβασης στη μόρφωση, έτσι ώστε να εξειδικευθούν στην παραγωγή των προϊόντων μας". ?!?!?! ΜΗΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΕ ΤΗ ΛΕΞΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ! Δεν είναι φιλανθρωπία το γεγονός ότι εκκολάπτετε νέα γενιά σκλάβων και αν μη τι άλλο δε σας τιμάει καθόλου το γεγονός ότι το δημοσιεύετε σε μια φυλλάδα.
2)Το σάντουιτς το οποίο μου στοίχισε γύρω στα 5 ευρώ(?) έγραφε χαρακτηριστικά πάνω "handmade"(!), προφανώς γιατί έπρεπε κάπως να δικαιολογήσει την τιμή του. Συγνώμη δηλαδή υπάρχουν και μη handmade σάντουιτς?!?!?
Δε θα ήθελα να αναφερθώ περαιτέρω στα κακώς κείμενα του συγκεκριμένου καταστήματος-αρκετή χολή έβγαλα παραπάνω. Ας ρίξουμε τώρα μια ματιά σε όσα μπορούμε να δούμε από το συγκεκριμένο σημείο κάτι που ίσως και να μπορεί να σταθεί ένα ικανοποιητικό επιχείρημα για τις εξαιρετικά υψηλές τιμές.... ή μήπως όχι;
1) Η πλατεία Συντάγματος. Πραγματικά η θέα από το συγκεκριμένο κατάστημα ήταν απίστευτη. Μπορούσες να δεις τα περιστέρια της πλατείας, τους ανθρώπους να πηγαινοέρχονται και όλο αυτό σου δημιουργούσε δυνατά συναισθήματα-σε έκανε ίσως να έρχεσαι σε αμεσότερη σχέση με την κοινωνία, με την ανθρώπινη φύση σου, αν θες. Ωστόσο, όλο αυτό το σκηνικό δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ. Καθώς καθόμουν και διάβαζα ένα κάποιο βιβλίο, κάποιου συγγραφέα, την ηρεμία μου ήρθε να διαταράξει ένα σμήνος εξεγερμένων-αγανακτισμένων με πανό και πλακάτ. Πάλι κάτι έγινε σε αυτή τη χώρα;
2) Γυρίζοντας προς το μέρος των διαδηλωτών και κυρίως προς το μέρος της πλατείας, παρατήρησα μερικά παιδιά ηλικίας κάτω των δώδεκα. Εκπαιδευτική εκδρομή υπέθεσα. Και τότε έκανα την εξής σκέψη: Πόσο διαφορετική θα ήμουν εγώ αν η γενιά των γονιών μου διεκδικούσε πράγματα τόσο έντονα μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου και δεν επαναπαυόταν στο βόλεμα; Παρότι θεωρώ αυτές τις ηλικίες αρκετά αθώες για να κατανοήσουν τη βιαιότητα και τη σκληρότητα του κόσμου, πιστεύω πως είναι κάτι σημαντικό το να βιώνεις τέτοιες καταστάσεις σε αυτή την ηλικία, έτσι ώστε να μάθεις να αγωνίζεσαι για να τις αλλάξεις. Επομένως, αυτή ήταν μία εικόνα, η οποία με ξάφνιασε θετικά μπορώ να πω.
3)Μηχανάκια στα πεζοδρόμια(?) Γυρνώντας προς το σπίτι συνάντησα αυτό το τραγικό, αλλά καθημερινό φαινόμενο. Δεδομένου του ότι οι δρόμοι στο κέντρο είναι κλειστοί λόγω της πορείας, διάφορα μηχανάκια ανεβαίνουν στα πεζοδρόμια, βάζοντας σε κίνδυνο τη σωματική ασφάλεια των πεζών. Ένα περιστατικό το οποίο με ξάφνιασε ήταν το εξής: Αστυνομικός κάνει παρατήρηση σε άνθρωπο με μηχανάκι που διασχίζει ένα πεζοδρόμιο. Και εκείνος έχει το θράσος να απαντάει: "Δεν ανήκω στους ηλίθιους διαδηλωτές, απλά θέλω να πάω κέντρο."
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου