Ποτέ δε μου άρεσε να είμαι οπαδός, φαν ή οτιδήποτε σχετικό. Πάντοτε μου άρεσαν οι δευτεροαναγνώσεις των ανθρώπων. Η ανθρωπένια τους υπόσταση. Η ψυχή. Αυτή την αλήθεια γύρευα να βρω και στη δημιουργία. Το τελευταίο διάστημα πιάνω τον εαυτό μου να συναντά αγκυλώσεις. Να ερωτεύεται, να παθιάζεται, να συμπεριφέρεται με δέος μπροστά σε ανθρώπους. Και κάπου εκεί συγκρούεται συθέμελα το μέσα μου. Οι μεγαλύτερες αγκυλώσεις και οι μεγαλύτερες μάχες, είναι οι εσωτερικές. Κάπως έτσι, λοιπόν, με βρίσκω - και με χάνω ενίοτε, ένα από τα αγαπημένα μου καινούρια παιγνίδια- να δικαιολογώ για άλλη μια φορά τα αδικαιολόγητα. Ή μάλλον αυτή τη φορά να αιτιολογώ. Να χτίζω το προφίλ όλων εκείνων των ανθρώπων που θαυμάζω. Τα γιατί τους. Τα ναι και τα όχι τους. Τα κοινά τους σημεία, αν θες.. Κάπως έτσι, βρίσκω τον εαυτό μου αντιμέτωπο με μια αλήθεια που έκρυβε μέσα του. Σωκρατική μαιευτική και διαλεκτική και γενικά Σωκρατική. Και τότε αντιλαμβάνομαι τούτο: Οι άνθρωποι που κατορθώσαν να πάνε ψηλά δ