Πόσα λαμπιόνια χρειάζεται η ανθρώπινη ψυχή για να καλύψουν τη γύμνια της; Πόσες στολισμένες βιτρίνες και δρόμους χρειαζόμαστε για να ξεχνάμε, για να πουδράρουμε τους φόβους μας, την ασχήμια της ψυχής μας;
Περπατώντας άσκοπα στο κέντρο της Αθήνας, ένιωσα χαρούμενη για λίγο. Παντού υπήρχαν στολισμοί και ένα εύθυμο κλίμα εορταστικό. Οι εικόνες έκαναν το μυαλό μου να ξεχαστεί, να ξεχάσει. Πολύχρωμα καρουζέλ να καλύπτουν το Ζάππειο, βιτρίνες με χριστουγεννιάτικα δέντρα και λαμπιόνια, ασημόσκονη και μικρά αστεράκια να λάμπουν στο γκαζόν που καλύπτει την πλατεία συντάγματος. Όλα τους έμοιαζαν να είναι τόσο όμορφα μέσα στην ψευτιά τους. Όλα τους έμοιαζαν υπέροχα, υπέροχα αλλά άδεια.
Κεκαλυμμένες αλήθειες μέσα σε χρυσαφί περιτύλιγμα, χαμένες μέσα στην κενότητα του. Πλάι σε μία βιτρίνα κάποιου φωταγωγημένου εμπορικού βρισκόταν ένας ηλικιωμένος που προσπαθούσε να κοιμίσει το κουρασμένο του κουφάρι ανάμεσα σε τσάντες με σκουπίδια και κούτες που είχε πετάξει ένας κατάκοπος υπάλληλος μερικές ώρες νωρίτερα. Λίγο πιο πέρα δύο μικρά παιδιά μου ζήτησαν να τους αγοράσω κάτι να φάνε. Η εικόνα αυτή με σόκαρε αρκετά πολύ, ώστε μερικές ώρες μετά την ανακαλώ ακόμα στη μνήμη μου και νιώθω οίκτο ακόμα και για την δική μου θλιβερή ύπαρξη. Για ποιες γιορτές μιλάμε; Γνωρίζουμε καν τι γιορτάζεται αυτές τις μέρες ή παρασυρμένοι από τον χοντρό κωλόγερο της Coca Cola ξεχάσαμε;
Οι μέρες αυτές είναι μέρες αγάπης, ανθρωπιάς. Πού είναι λοιπόν όλα αυτά; Και έπειτα, αρκούν άραγε μερικά λαμπιόνια για να κρύψουν την ανυπαρξία τους;
Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο σχετικά με τον στολισμό της πλατείας Ομονοίας, της καρδιάς της Αθήνας. "Άνθρωποι του δήμου ξήλωσαν τα παγκάκια στα οποία κοιμόντουσαν οι άστεγοι γιατί δεν μπορούσαν να τους διώξουν αλλιώς και έπρεπε να στολίσουν για τις γιορτές.", έλεγε χαρακτηριστικά. Και διερωτώμαι εγώ είναι κατάσταση αυτή; Πώς εφησυχαζόμαστε γνωρίζοντας ότι εμείς γιορτάζουμε δαπανώντας double dot σε μπουζούκια και υπέρογκα ποσά σε δώρα όταν μερικοί συνάνθρωποι μας πεθαίνουν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας;
Δε θα επιρρίψω ευθύνες στην κοινωνία, γιατί πάντα αυτή ήταν το κάλυμμα όλων μας. Κρυβόμαστε μέσα σε όρους που μπορούν να χωρέσουν τα στενά μυαλά μας και επαναπαυόμαστε. Θα επιρρίψω ευθύνες όμως στον καθένα από εμάς και δεν βγάζω τον εαυτό μου στην απέξω. Πού είμαστε, λοιπόν, όλοι εμείς όταν η κοινωνία μας χρειάζεται; Όταν πρέπει να δείξουμε την ανθρωπιά μας; Και κυρίως πως ξεχάσαμε ότι είμαστε άνθρωποι; Πώς αφήσαμε τη μαγεία της οικονομικής μας ανωτερότητας να μας κάνει υποδεέστερους των ζητιάνων; Και κυρίως πόσο ήσυχοι κοιμόμαστε τα βράδια στο ζεστό και πουπουλένιο μας στρώμα γνωρίζοντας ότι κάπου πιο δίπλα βρίσκεται ένα ηλικιωμένος να πεθαίνει, ένας αβοήθητος νέος, ένα παιδί να τρώει από τα σκουπίδια;
Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω μια μικρή αναφορά σε λαϊκισμούς όπως φιλανθρωπίες. Προσωπικά μέχρι πρότινος προσπαθούσα και εγώ με τη σειρά μου να ενισχύω διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις που είχαν σκοπό με μικροπράγματα που πουλούσαν την οικονομική ενίσχυση διάφορων ιδρυμάτων. Το έργο και η δράση τους είναι αξιέπαινα. Ωστόσο, πού ήμουν εγώ, όλο τον υπόλοιπο χρόνο; Γιατί περίμενα τα Χριστούγεννα για να προσφέρω κάτι; Και κυρίως γιατί να μας πιάνει αυτό το έστω ελάχιστο αίσθημα της φιλανθρωπίας μόνο στις γιορτές; Μόνο τις γιορτές ζουν οι άνθρωποι;
Τα παραπάνω σκοπό δεν έχουν να καταδείξουν φταίχτες και αθώους, αλλά θα μπορούσα να κοιμηθώ λίγο καλύτερα αν γνώριζα ότι κατάφερα να αφυπνίσω έναν άνθρωπο.
Περπατώντας άσκοπα στο κέντρο της Αθήνας, ένιωσα χαρούμενη για λίγο. Παντού υπήρχαν στολισμοί και ένα εύθυμο κλίμα εορταστικό. Οι εικόνες έκαναν το μυαλό μου να ξεχαστεί, να ξεχάσει. Πολύχρωμα καρουζέλ να καλύπτουν το Ζάππειο, βιτρίνες με χριστουγεννιάτικα δέντρα και λαμπιόνια, ασημόσκονη και μικρά αστεράκια να λάμπουν στο γκαζόν που καλύπτει την πλατεία συντάγματος. Όλα τους έμοιαζαν να είναι τόσο όμορφα μέσα στην ψευτιά τους. Όλα τους έμοιαζαν υπέροχα, υπέροχα αλλά άδεια.
Κεκαλυμμένες αλήθειες μέσα σε χρυσαφί περιτύλιγμα, χαμένες μέσα στην κενότητα του. Πλάι σε μία βιτρίνα κάποιου φωταγωγημένου εμπορικού βρισκόταν ένας ηλικιωμένος που προσπαθούσε να κοιμίσει το κουρασμένο του κουφάρι ανάμεσα σε τσάντες με σκουπίδια και κούτες που είχε πετάξει ένας κατάκοπος υπάλληλος μερικές ώρες νωρίτερα. Λίγο πιο πέρα δύο μικρά παιδιά μου ζήτησαν να τους αγοράσω κάτι να φάνε. Η εικόνα αυτή με σόκαρε αρκετά πολύ, ώστε μερικές ώρες μετά την ανακαλώ ακόμα στη μνήμη μου και νιώθω οίκτο ακόμα και για την δική μου θλιβερή ύπαρξη. Για ποιες γιορτές μιλάμε; Γνωρίζουμε καν τι γιορτάζεται αυτές τις μέρες ή παρασυρμένοι από τον χοντρό κωλόγερο της Coca Cola ξεχάσαμε;
Οι μέρες αυτές είναι μέρες αγάπης, ανθρωπιάς. Πού είναι λοιπόν όλα αυτά; Και έπειτα, αρκούν άραγε μερικά λαμπιόνια για να κρύψουν την ανυπαρξία τους;
Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο σχετικά με τον στολισμό της πλατείας Ομονοίας, της καρδιάς της Αθήνας. "Άνθρωποι του δήμου ξήλωσαν τα παγκάκια στα οποία κοιμόντουσαν οι άστεγοι γιατί δεν μπορούσαν να τους διώξουν αλλιώς και έπρεπε να στολίσουν για τις γιορτές.", έλεγε χαρακτηριστικά. Και διερωτώμαι εγώ είναι κατάσταση αυτή; Πώς εφησυχαζόμαστε γνωρίζοντας ότι εμείς γιορτάζουμε δαπανώντας double dot σε μπουζούκια και υπέρογκα ποσά σε δώρα όταν μερικοί συνάνθρωποι μας πεθαίνουν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας;
Δε θα επιρρίψω ευθύνες στην κοινωνία, γιατί πάντα αυτή ήταν το κάλυμμα όλων μας. Κρυβόμαστε μέσα σε όρους που μπορούν να χωρέσουν τα στενά μυαλά μας και επαναπαυόμαστε. Θα επιρρίψω ευθύνες όμως στον καθένα από εμάς και δεν βγάζω τον εαυτό μου στην απέξω. Πού είμαστε, λοιπόν, όλοι εμείς όταν η κοινωνία μας χρειάζεται; Όταν πρέπει να δείξουμε την ανθρωπιά μας; Και κυρίως πως ξεχάσαμε ότι είμαστε άνθρωποι; Πώς αφήσαμε τη μαγεία της οικονομικής μας ανωτερότητας να μας κάνει υποδεέστερους των ζητιάνων; Και κυρίως πόσο ήσυχοι κοιμόμαστε τα βράδια στο ζεστό και πουπουλένιο μας στρώμα γνωρίζοντας ότι κάπου πιο δίπλα βρίσκεται ένα ηλικιωμένος να πεθαίνει, ένας αβοήθητος νέος, ένα παιδί να τρώει από τα σκουπίδια;
Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω μια μικρή αναφορά σε λαϊκισμούς όπως φιλανθρωπίες. Προσωπικά μέχρι πρότινος προσπαθούσα και εγώ με τη σειρά μου να ενισχύω διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις που είχαν σκοπό με μικροπράγματα που πουλούσαν την οικονομική ενίσχυση διάφορων ιδρυμάτων. Το έργο και η δράση τους είναι αξιέπαινα. Ωστόσο, πού ήμουν εγώ, όλο τον υπόλοιπο χρόνο; Γιατί περίμενα τα Χριστούγεννα για να προσφέρω κάτι; Και κυρίως γιατί να μας πιάνει αυτό το έστω ελάχιστο αίσθημα της φιλανθρωπίας μόνο στις γιορτές; Μόνο τις γιορτές ζουν οι άνθρωποι;
Τα παραπάνω σκοπό δεν έχουν να καταδείξουν φταίχτες και αθώους, αλλά θα μπορούσα να κοιμηθώ λίγο καλύτερα αν γνώριζα ότι κατάφερα να αφυπνίσω έναν άνθρωπο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου