Διαβάζοντας πολλά σχόλια με το ίδιο θεματικό μοτίβο συμπέρανα κάποια πράγματα, τα οποία με έβαλαν σε σκέψεις. Οι άνθρωποι γνωρίζοντας πως η ελευθερία είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να κατακτηθεί, μαζί της και η αλήθεια και άλλα τόσα σημαντικά ιδανικά-παρά μόνο να προσεγγισθούν ως ένα βαθμό, επαναπαυόμαστε πολύ εύκολα στις τέλειες ατέλειες που μας σερβίρουν. Δε θα αρνηθώ ότι και εγώ σαν άτομο έχω πέσει πολλές φορές σε αυτή τη «λούμπα». Ωστόσο, είναι φορές που πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται το γιατί.
Οι άνθρωποι καλώς ή κακώς είμαστε μονόπλευρα και τελειομανή όντα. Όπως είχε πει κ ο Ουμπέρτο Έκο, άλλωστε, η τελειότητα είναι ένα από τα τρία συστατικά γνωρίσματα της ομορφιάς που επιδιώκει ο άνθρωπος. Ωστόσο, πολλές φορές, η κατάκτηση της είναι πράγματι μια δύσκολη υπόθεση και αρκετά συχνά ακατόρθωτη. Ωστόσο, πρέπει άραγε να μας απογοητεύει αυτό και να μας οδηγεί στην αποδοχή τέλειων αλλά «μη ιδανικών» ή να μας πεισμώνει περισσότερο; Δεν είναι άραγε η μαγεία του ακατόρθωτου που πρέπει να μας κάνει να αγωνιζόμαστε με περισσότερο πάθος για την κατάκτησή του;
Προφανώς και στις παραπάνω ερωτήσεις θα απαντήσουμε θετικά. Ωστόσο, πόσοι από εμάς πράττουν κιόλας κατ αυτόν τον τρόπο;
Βλέποντας ανθρώπους να αποδέχονται μασημένες αλήθειες, τις οποίες νωρίτερα είχα αποδεχθεί και εγώ, ακόμα και με χιουμοριστικό τρόπο-ναι, το χιούμορ είναι η μεγαλύτερη μορφή προπαγάνδας, η επίκληση στο συναίσθημα ως επί το πλείστον-συνειδητοποίησα πόσο εύκολα εγκαταλείπουμε τις πολυδιάστατες, αλλά συνάμα πολύπλοκες σκέψεις μας, όταν κάποιος άλλος μας δωρίζει απλόχερα την τέλεια αλλά ίσως λανθασμένη δική του. Ωστόσο, έχουμε άραγε αναλογιστεί, πώς όλο αυτό δεν έχει άλλο αποτέλεσμα πέρα από την πνευματική μας νάρκωση και την μαζοποίηση μας, έτσι ώστε να γινόμαστε και εμείς με τη σειρά μας ετεροκατευθυνόμενα φερέφωνα του συστήματος;
Γνωρίζουμε πως η σκέψη που μας πουλάνε ακόμα και αν είναι εν μέρει σωστή, είναι μονοδιάστατη; Και έπειτα φιλτράρουμε καν το αν είναι λάθος ή σωστή ή απλά την αποδεχόμαστε μην μπορώντας να κρίνουμε την σημασία που μπορεί να κρύβεται πίσω από τις λέξεις που την αποτελούν; Πόση κριτική σκέψη έχει άραγε ο μέσος άνθρωπος και κυρίως πόσο εύκολα αφήνεται σε νόρμες και καλούπια που προωθούνται μέσα από μια αέναη πλύση εγκεφάλου που δεχόμαστε; Έπειτα, πως ανεχόμαστε καν, να σκέφτεται κάποιος άλλος για μας;
Αν το καλοσκεφτούμε, η βοήθεια από κάποιον άλλο, ως προς πιο πρακτικά θέματα προϋποθέτει μία αναπηρία. Επομένως, μήπως τελικά το γεγονός ότι αποδεχόμαστε ξένες σκέψεις, μην μπορώντας να αποκρυσταλλώσουμε δικές μας, υποδηλώνει την πνευματική μας αναπηρία; Και αν ναι, τι κάνουμε για να αλλάξει αυτό;
Κρίνουμε. Ναι, ναι, ναι. Κρίνουμε. Όπως λέει και ο Βίλχελμ Ράιχ στο «άκου ανθρωπάκο» είναι πολύ εύκολο να κρίνεις τους άλλους, όταν δεν μπορείς να τους καταλάβεις. Και είναι ακόμα πιο εύκολο να κρίνεις το μέσο με το οποίο επιλέγουν να σε καταπιέσουν, καταδεικνύοντας το ως τον καταπιεστή, είτε αυτό είναι τηλεόραση, είτε είναι ένας πολιτικός λόγος, είτε οποιαδήποτε άλλης μορφής προπαγάνδα. Ωστόσο, φταίνε αυτά που προσπαθούν να σε υποδουλώσουν ή εσύ που είσαι ανίκανος να αντισταθείς; Μήπως τελικά εκείνο που βλέπουμε ως λύση είναι απλά το πρόβλημα και πρέπει να αναζητήσουμε και άλλες λύσεις; Και πολύ περισσότερο, μήπως πίσω από κάθε λύση κρύβεται ένα άλλο πρόβλημα με σκοπό στο τέλος να ξεγυμνωθεί στα μάτια μας μια αλήθεια -μέσα από πολλές άλλες- που αρνούμαστε πεισματικά να δούμε;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου