Σημασία δεν έχει ποιος είναι ο νικητής, αλλά ότι σ'αγαπάω.

Ξέρεις φιλαράκο, φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ για σένα-και για μένα αλλά αυτό ντρέπομαι να στο εκμυστηρευτώ ακόμα. Να ξέρεις...είναι που είσαι τόσο...κοντά σε όλα όσα οι άλλοι πασχίζουν να φτάσουν. Είναι που έχεις ένα ζεστό κρεβάτι να σε περιμένει...μια καρδιά να χτυπάει για σένα. Ποτέ μου δεν ένιωσα έτσι, φιλαράκο. Ποτέ μου δε το κατάλαβα αυτό. Ακόμα και αν το είχα. Ίσως, μπορεί, κάποια στιγμή.

Γι' αυτό και ξέρω. Ξέρω πως είναι να ζεις με την απουσία αυτού φιλαράκο. Νομίζεις ότι είναι ένα άπιαστο όνειρο. Και μόλις το πιάνεις-νόμιζεις ότι το πιασες-τότε χαίρεσαι ο τρελός που κάτι κατάφερες. Είναι εκεί για σένα, όχι μόνο εκείνη. Είναι εκεί όλοι τους, για σένα, για σένα και μόνο. Είναι η ζωή σου, οι φίλοι σου, η παρέα σου, τα άτομα που σε στηρίζουν και σου δίνουν δύναμη.

Και εσύ αρχίζεις να τονώνεις τον ξεπεσμένο σου ανδρισμό, τον ξεπεσμένο εγωισμό σου και σιγά, σιγά τους θεωρείς δεδομένους. Τους παραμελείς και τότε χάνονται φεύγουν από δίπλα σου. Εσύ, όμως, είσαι τόσο μύωπας που ακόμα χαίρεσαι παραδομένος στην στιγμιαία έξαρση που έχει συνεπάρει το μυαλό σου. Χαίρεσαι γιατί έχεις ακόμα τη γεύση του ενθουσιασμού. Εκείνη τη γλυκιά αίσθηση αδρεναλίνης, εκείνο το μειλίχιο συναίσθημα του εγωισμού που σε έκανε να νιώσεις πως ήσουν ο νικητής της παρτίδας, ανώτερος όλων.

Όμως, πες μου στ αλήθεια φιλαράκο...μπορεί να υπάρξει ουρανός χωρίς αστέρια; Μπορεί ο ουρανός να νιώσει λαμπερός χωρίς το φεγγάρι του; Ξέρω θα μου πεις πως ο ουρανός είναι ένα ατέλειωτο σεντόνι και το φεγγάρι μια κουκκίδα πάνω του. Τα αστέρια, ακόμα πιο μικρές κουκίδες. Όμως, για δες...ποιος πάει να χαζέψει τον μουντό ουρανό; Ποιος αγναντεύει τον ουρανό όταν δεν έχει πανσέληνο; Ή μήπως αστέρια;

Όλοι εκείνοι οι ποιητές φιλαράκο, οι ήρωες των μικρών παραμυθιών μου-ναι εκείνα που κοροιδεύεις, πες με αιθεροβάμων, δε θα με πειράξει- κάθισαν και κοίταζαν ώρες κείνο το μαύρο σεντόνι. Μα δεν έβρισκαν πουθενά την άκρη χωρίς εκείνο το άστρο πάνω απ τα κεφάλια τους. Ξέρεις, εκείνη τη σπίθα που λυσομανούσε να τους οδηγήσει κάπου. Εκείνο το λαμπερό φως που ζέσταινε για λίγο τις καρδιές τους. Ναι φιλαράκο ήταν τα στολίδια του ουρανού που τον έκαναν μοναδικό. Ήταν όλα εκείνα τα μικρά λαμπιόνια που του χάριζαν λίγη από τη λάμψη τους.

Και εσύ φιλαράκο τα διώχνεις. Έχεις τόσο χαρεί που έμειναν για λίγο κοντά σου που θες άλλα. Όμως να ξέρεις φιλαράκο πως ποτέ καμία νίκη δεν κράτησε τόσο όσο εκείνα τα αστέρια που σε συντρόφευαν για έτη φωτός. Κανένας παροξυσμός δεν στάθηκε αρκετός για να γεμίσει τα κενά σου. Γιατί ξέρεις...σε έναν ουρανό δεν υπάρχουν νικητές και χαμένοι. Υπάρχουν εκείνοι που επιλέγουν να θυσιάσουν για σένα λίγη από τη λάμψη τους, άνθρωποι που είναι απλές κουκκίδες σε ένα μαύρο σεντόνι, όμως όλες μαζί δημιουργούν έναν γαλαξία. Έναν γαλαξία χωρίς τον οποίο θα ήσουν απλά ένα μαύρο φόντο, μια σκηνή χωρίς αυλαία, ένας Δον Κιχώτης χωρίς τ' άλογό του.

Τι σου λέω και εσένα φιλαράκο και σε σκοτίζω; Κάτσε φάε τα σάντουιτς από το γωνιακό φαστ φουντ. Χάσου για ώρες μέσα στους λαβυρίνθους του παιχνιδιού σου. Και έλα μετά. Έλα να ξεράσεις πάνω μου τον ανδρισμό σου για να πάρεις μια σταγόνα επιβεβαίωση, όλη εκείνη τη σαπίλα που μου περισσεύει για να νιώσεις ανώτερος μου. Όλο εκείνο το κενό της επιβεβαίωσης που έμεινε ανολοκλήρωτο από την κραυγαλέα σου νίκη ενάντια στα φανταστικά τέρατα. Ξέρεις... Δεν απέχουμε πολύ. Και εγώ έχω φανταστικά τέρατα, φιλαράκο.

Θεοί, δαίμονες, νεράιδες...έρχονται και με βασανίζουν. Παγιδεύουν το μυαλό μου στα δυο μεγάλα μάτια τους και με τρομάζουν. Προσπαθούν κάτι να πουν μα δε τους ακούω. Και τότε νιώθω μόνος. Φοβισμένος. Και εσύ δεν είσαι εκεί να με σώσεις. Μα ξέρεις κάτι; 

Ίσως τώρα να έχω ανάγκη τη βοήθειά σου γιατί ακόμα είμαι μικρός. Άμα μεγαλώσω όμως να ξέρεις, φιλαράκο. Εγώ θα σε βοηθάω. Γιατί σημασία δεν έχει ποιος είναι ο νικητής, αλλά ότι σ'αγαπάω.

                 If I go crazy then will you still, call me Superman 

If I'm alive and well, will you be, there holding my hand 

I'll keep you by my side with, my superhuman might 

                              Kryptonite