Confessio de profundis.

Σκεφτόμουν τo περιστατικό με εκείνον το πρωί... Εκτιμώ το γεγονός ότι νοιάστηκες για μένα αλλά στην ουσία για ακόμα μία φορά εκείνος σε νίκησε. Όχι, επειδή ήταν εδώ, ενώ εσύ απουσίαζες, αλλά επειδή είναι ο μόνος που θα ήταν εδώ για μένα ακόμα και αν δεν του το ζητούσες, παρότι πράγματι ίσως να τον έχω παραμελήσει. Γιατί ήξερε πως είχα κάποιον ανάγκη. Και το είπα και στον ίδιο ότι δε νιώθω καλά με αυτό. Γιατί δε το αξίζω. 

Πέρα από αυτό, ήταν αρκετά σημαντική η χειρονομία σου, γιατί έδειξες συμπόνια σε έναν άνθρωπο που είχε φάει φρίκες. Αλλά ακόμα και αν δεν ήμουν εγώ πιστεύω πως θα έκανες το ίδιο. Συγνώμη που οι φίλοι και οι γονείς μου με έμαθαν να είμαι απαιτητική από τους ανθρώπους... Αλλά δεν έχει να κάνει με αυτό αυτή τη φορά...

Απλά φοβάμαι πως είμαι άδικη και είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να με στεναχωρήσει. Γιατί όταν βρεθώ αντιμέτωπη σε ένα καθρέφτη με τον εαυτό μου τρέμω μήπως τον μισήσω επειδή δε ζύγισα καλά τους ανθρώπους. Επειδή κυρίως περίμενα πράγματα από ανθρώπους που δεν ήταν διατεθειμένοι να δώσουν και επειδή εγώ η ίδια όντας προσκολλημένη πάνω τους δε μπορούσα να δώσω σε όλους αυτούς που ήταν εκεί για μένα. Πολύ το φοβάμαι αυτό, φιλαράκο.

Ωστόσο, έτσι δε κάνουμε πάντα εμείς τα παιδιά;

 Κλαίμε για να αποκτήσουμε καινούρια παιχνίδια, ενθουσιαζόμαστε με τις νέες μας κούκλες και ξεχνάμε στο συρτάρι όλα εκείνα τα αρκουδάκια που μας έκαναν συντροφιά (σαν τον Ted) τα βράδια που φοβόμασταν τις αστραπές.

Γι' αυτό και δεν θέλω φίλους. Γι’ αυτό και δε θέλω εκείνον. Με φοβίζει η αγάπη. Πάντα με φόβιζε. Αν μη τι άλλο είναι υποχρέωση το να σε αγαπάει κάποιος. Πρέπει να τον αγαπάς και εσύ. Και δε μ αρέσουν οι δεσμεύσεις και οι υποχρεώσεις. Είμαι αρκετά ανώριμη, αρκετά free spirit πες το όπως θες. Προτιμώ να αγαπάω εγώ. 

Δεν ξέρω γιατί ένιωσα την ανάγκη να στα πω όλα αυτά, απλά νιώθω πως όφειλα εξηγήσεις, σε σένα, σε εκείνον, στον εαυτό μου. 

Γιατί με έχει προβληματίσει πάρα πολύ το γεγονός ότι χθες έδειξες να τον χρησιμοποιείς σαν μαριονέτα για να με κάνεις χαρούμενη. Τον πήρες τηλέφωνο να έρθει να μου δώσει να φάω γιατί πεινούσα. Και όταν πλέον είχε τελειώσει με όσα μπορούσε να προσφέρει ήθελες να φύγει. Είχε πλέον εκτελέσει την αποστολή του.

Δεν είναι όμως έτσι οι άνθρωποι. Δεν είναι για να μας βοηθούν να τελειώσουμε μόνο τα quests και μετά να φεύγουν από τις ζωές μας. Έτσι, είναι τα πράγματα. Τα πράγματα που εσύ αγαπάς και υπολογίζεις περισσότερο από μένα. Ένα αυτοκίνητο, ένα i phone, ένα alienware, οτιδήποτε. 

"Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.-Ο μικρός πρίγκιπας, Αντουαν Ντε-Σαιντ Εξυπερύ".

Δε σου κρύβω πως φοβάμαι. Η πράξη σου αυτή με γέμισε ανασφάλειες. Τι κι αν είμαι κι εγώ με τη σειρά μου μια μαριονέτα στο θέατρο σου που χρησιμοποιείς για να ικανοποιήσεις τον εαυτό σου; Tι θα συμβεί όταν σταματήσω να χορεύω στο ρυθμό σου; Όταν φύγει το γκλίτερ και η ασημόσκονη και μείνω με τη μάσκαρα στα μάγουλα; Ξέρω... είπες πως ο Σρεκ αγαπούσε την πριγκίπισσα ακόμα κι αν ήταν του βάλτου. Εσύ όμως θα το έκανες αυτό; Για σκέψου του...

Δεν είσαι καν διατεθειμένος να θυσιάσεις τον ύπνο σου ή τις ώρες που παίζεις με ένα ανούσιο-κατ εμέ-παιχνίδι για να είσαι με την πριγκίπισσά σου. Θα ήσουν διατεθειμένος να ζήσεις σε βάλτο για χάρη της; 

Δε ξέρω τι με έπιασε ή τη μύγα με τσίμπησε απλά φοβάμαι. Δε σου ζητάω κάτι περισσότερο από λίγο σημασία, λίγη πραγματική θέληση για να δεις λίγο πέρα από τον εαυτό σου, για να με γνωρίσεις. Ξέρω τι θα πεις... με ξέρεις...

Αλήθεια, το πιστεύεις αυτό; Τι θα ήθελα να κάνεις για να με εκπλήξεις; Τι θα ζητούσα ως δώρο από κάποιον που αγαπάω; Τι θα περίμενα αν θες... Πώς θα με χαρακτήριζες με μία λέξη; Πώς πιστεύεις ότι θα αντιδρούσα αν κάποιος με πλήγωνε; Πώς είμαι εγώ, εγώ σαν άτομο; Τι έχω μες το κεφάλι μου και τα λέω όλα αυτά; Τι με έχει πιάσει;

Και έχω και άλλες πολλές ερωτήσεις... Ίσως να ξέρεις τις απαντήσεις, ίσως μέχρι εκεί να μην υπάρχει πρόβλημα στην μεταξύ μας επικοινωνία. Αλλά πιστεύεις ότι δουλεύεις σωστά με βάση το manual? Χρησιμοποιείς κάποια από όλες αυτές σου τις γνώσεις;

Ας πούμε χθες αν με ήξερες έστω λίγο θα καταλάβαινες πως δεν ήθελα να δω εκείνον, για τους λόγους που προανέφερα. Whatever... αυτά... απλά έχω προβληματιστεί, γιατί νιώθω πως κάποια στιγμή θα με πετάξεις από τη ζωή σου, πως όταν τελειώσει η χρηστική μου αξία θα βρεθώ πλάι σε έναν κάδο να μαζεύω συντρίμμια. Και ξέρεις, είμαι πολύ περήφανο άτομο για να το κάνω αυτό, στο ξανάπα. Αν ένα πράγμα έχω ως ιδανικό μου αυτό είναι η περηφάνια μου. Αν με ρωτήσεις για ποιο πράγμα αξίζει να πεθάνω, θα σου απαντήσω για εκείνην και μόνο. Δεν είμαι τόσο υλίστρια όσο ο κόσμος σου κι αυτό σε φοβίζει.

"Γιατί το αδοκίμαστο και τ απ αλλού φερμένο δε το αντέχουν οι άνθρωποι, μ ακούς; Και είναι νωρίς ακόμα, μ' ακούς; Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα μ' ακούς;-Το μονόγραμμα, Οδυσσέας Ελύτης" 

Και αυτά τα τέρατα είναι που με τρομάζουν. Ο Σρεκ που κρύβεις μέσα σου. Όχι, όχι ο Σρεκ που τρώει τις πίτσες και ρεύεται, όχι. Ούτε ο Σρεκ που μου βρωμίζει το σπίτι και το κάνει σαν βάλτο. Όχι, όχι. Αυτά είναι που αγαπάω σε σένα. Αυτά είναι που δεν αγαπάς εσύ σε σένα. Όμως, είναι τόσο μοναδικά. Να ξέρεις... Τα πιο απλά πράγματα, οι μικρές καθημερινές συνήθειες είναι αυτό που τελικά είμαστε. Όχι αυτά που έχουμε. Μήτε ένα mazda θα σε ανεβάσει στα μάτια μου, μήτε μία highlife, ένα lifestyle. Εσένα αγάπησα στην άλλη άκρη της οθόνης μου. Νυσταγμένο και κουρασμένο να μου μιλάς για ηλίθια πράγματα που έμοιαζαν αρκετά για να χαίρομαι σαν μικρό παιδί. Εσένα που αγάπησα και αγαπάω.

Αλήθεια ξέχασα να σου πω… συγνώμη που σ αγαπάω. Όπως σου είπα είναι υποχρέωση. "Είσαι υπεύθυνος για ότι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου", είχε πει η αλεπού στον μικρό πρίγκιπα. Και εκείνος το επανέλαβε για να το θυμάται. Πήγε στον πλανήτη του για να φροντίσει το τριαντάφυλλό του, για να το προστατεύσει από το αρνάκι που πήγαινε να το φάει, γιατί ένιωσε πως ήταν θλιμμένο μακριά του. 

Τι σου λέω τώρα κι εσένα και σε σκοτίζω ε? Ολόκληρη έκθεση ιδεών ρε κοπέλα μου ποιος έχει όρεξη να τη διαβάζει ενώ έχει βγει το expansion του wow? Μπορείς να το αγνοήσεις και να μη το διαβάσεις. Δυστυχώς για μένα, είμαι αρκετά πεισματάρα και κακομαθημένη για να θυμώσω και να εγκαταλείψω έτσι το νέο μου παιχνίδι. Τουλάχιστον όχι πριν με γνωρίσει, όχι πριν προλάβει να δει σε εμένα όλες εκείνες τις καθημερινές σιχαμερές μου συνήθειες. Το να είμαι υπερευαίσθητη και ρομαντική, το να φοβάμαι σαν παιδί μην πέσω και το να σηκώνομαι μόνη μου επιδεικτικά. Όταν τα δεις όλα αυτά θα σε ελευθερώσω. Αλήθεια.

Όμως, θέλω να μάθεις. Ένα χρόνο μαζί και αμφιβάλω αν έμαθες έστω μισή σελίδα απ το βιβλίο που είμαι. Γιατί ξέρεις, οι άνθρωποι είναι βιβλία. Και εμείς απλά τους διαβάζουμε. Κάποιοι είναι εκείνα τα βιβλία τα ταξιδιάρικα που πάντα κάπου μας πάνε, εκείνα που επιλέγουμε να κρατήσουμε για να ξαναδιαβάσουμε επειδή κάθε φορά έχουν κάτι να μας πουν. Και υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που όσο και αν ξέρουμε ότι κάναμε κόπο για να αποκτήσουμε μόλις φτάσουμε στο τέλος το χούμε ήδη μετανιώσει. Το χουμε ήδη πετάξει. Και αναζητούμε το επόμενο.

Tέλος πάντων... δε θέλω να σε κρατάω πίσω από το ανούσιο παιχνίδι σου. Όχι, όχι. Δε το θέλω. Αν μη τι άλλο ξέρω το πόσο σημαντικό είναι για σένα. Απλά ήθελα λίγη σημασία. Έστω αυτά τα λεπτά που διαβάζεις τις οδηγίες για το expansion μου. Γιατί και οι άνθρωποι είμαστε σαν τα παιχνίδια. Πάντα υπάρχει κάτι καινούριο να μάθεις γι αυτούς. Συνεχώς πρέπει να κάνεις quests για να τους κερδίζεις. Συνεχώς να δίνεις και ποτέ να ζητάς. Και αυτό να σε κάνει χαρούμενο. Όπως με τον παίκτη σου στο εκάστοτε pc game. 

People are made to be loved and things are made to be used. There is much chaos in this world because things are being loved and people are being used.

*O τίτλος είναι "εν μέρη" δανεισμένος από τον Oscar Wilde και το βιβλίο De profundis.