What's wrong with you people? Mια βόλτα στην πλατεία Συντάγματος, μεσημέρι Κυριακής λίγο πριν τις γιορτές και το γαϊτανάκι ξεμπλέκεται, το παζλ συμπληρώνεται, οι εικόνες συνθέτουν μια σαγηνευτικά όμορφη παρακμή.
Άνθρωποι ξένοι, άνθρωποι γνωστοί, παρακμιακοί και μη, όμορφοι, άσχημοι. Άνθρωποι που επιλέγουν μια κεκαλυμμένη κομπλεξική αλήθεια και άλλοι που βγάζουν περήφανοι βόλτα τα κόμπλεξ τους χωρίς καμουφλάζ, χωρίς να προσπαθήσουν καν να τα κρύψουν. Άνθρωποι που φοβούνται ή άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τις αλήθειες της μίζερης ύπαρξής τους. Άνθρωποι κυριευμένοι από πάθη ή από φόβο για το άγνωστο, το απλησίαστο. Άνθρωποι θαρραλέοι ή δειλοί. Εκείνοι που καίγονται με τη φωτιά, εκείνοι που καίγονται μέσα στη φωτιά των παθών τους και εκείνοι που μια ζωή ανέχονται συμβιβάζονται, φιμώνονται, σιωπούν. Άνθρωποι είτε με πολλές γνώσεις που πια μοιάζουν ανούσιες καθώς βλέπουν την αψίδα του θανάτου να έρχεται και άνθρωποι αμαθείς πλημμυρισμένοι από την άγνοια της ξεγνοιασιάς τους. Άνθρωποι που πιάνουν τη ζωή και της ζητούν παραπάνω από όσα μπορεί να τους δώσει, άνθρωποι που σαν άλλη παλλακίδα μπλέκει στα δίχτυα της η ζωή... και οι άλλοι. Οι άλλοι'εκείνοι που αδιαφορούν για τις γνώσεις της ζωής, που βολεύονται στη σιγουριά της μίζερης μετριότητας τους και αντί να παλέψουν έστω να κοιτάξουν λίγο πάνω από αυτήν, δειλιάζουν και χάνουν.
Ένα συνονθύλευμα ανθρώπων ή δύο ξεχωριστές κατηγορίες. Δυο κατηγορίες. Δυο ομάδες. Το ying και το yang. Όλοι οι καλοί μία ομάδα, όλοι οι κακοί άλλη μία. Σε ένα διαρκή αγώνα μεταξύ τους, σε ένα διαρκή αγώνα για διάκριση. Ποτέ, όμως, κανείς νικητής. Πάντα χαμένοι. Και οι δυο τους.
Μήπως τελικά ο κόσμος μάτια μου είναι ασπρόμαυρος και πρέπει να ανοίγεις τα μάτια σου πριν κρίνεις αυτό που βλέπεις; το αλλιώτικο;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου