Δεδομένων των πολιτικών εξελίξεων στην χώρα τις τελευταίες μέρες, περίμενα ακόμα και εγώ η ίδια από τον εαυτό μου να σχολιάσει κάτι. Να μου έρθει να γράψω ένα κατεβατό στο οποίο να εκφράσω τις απόψεις μου. Είτε για τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται, είτε για κοινωνιολογικές παρατηρήσεις που έκανα, για κάτι τελοσπάντων. Δε ξέρω γιατί δε το έκανα. Θαρρείς και με τσάντισε τόσο η νέα γενιά και ο αφιονισμός της που έψαχνα που θα μεταναστεύσω. Θαρρείς η εσωτερική κρίση που έφερε εθνικό διχασμό με έκανε να νιώσω αποθαρρυμένη για το μέλλον της χώρας, του ανθρώπινου είδους. Θαρρείς η συνειδητή μου αδιαφορία για κάποια από τα πολιτικά παιχνίδια και τεκταινόμενα στη χώρα. Θαρρείς πως δεν είναι αδιαφορία, θαρρείς πως είναι τάχα απογοήτευση. Κάτι από όλα ή και όλα μαζί. Δε ξέρω. Το μόνο που μπορεί να υποστηρίξει κανείς δίχως άλλο είναι πως σε ένα λαό ο οποίος με το ζόρι καταφέρνει να έχει μια αξιοπρεπή διαβίωση, είναι λίγο τραγική ειρωνεία να κάνει κανείς λόγο για πνευματικό επίπεδο και μόρφω...