Δεδομένων των πολιτικών εξελίξεων στην χώρα τις τελευταίες μέρες, περίμενα ακόμα και εγώ η ίδια από τον εαυτό μου να σχολιάσει κάτι. Να μου έρθει να γράψω ένα κατεβατό στο οποίο να εκφράσω τις απόψεις μου. Είτε για τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται, είτε για κοινωνιολογικές παρατηρήσεις που έκανα, για κάτι τελοσπάντων. Δε ξέρω γιατί δε το έκανα. Θαρρείς και με τσάντισε τόσο η νέα γενιά και ο αφιονισμός της που έψαχνα που θα μεταναστεύσω. Θαρρείς η εσωτερική κρίση που έφερε εθνικό διχασμό με έκανε να νιώσω αποθαρρυμένη για το μέλλον της χώρας, του ανθρώπινου είδους. Θαρρείς η συνειδητή μου αδιαφορία για κάποια από τα πολιτικά παιχνίδια και τεκταινόμενα στη χώρα. Θαρρείς πως δεν είναι αδιαφορία, θαρρείς πως είναι τάχα απογοήτευση. Κάτι από όλα ή και όλα μαζί. Δε ξέρω.
Το μόνο που μπορεί να υποστηρίξει κανείς δίχως άλλο είναι πως σε ένα λαό ο οποίος με το ζόρι καταφέρνει να έχει μια αξιοπρεπή διαβίωση, είναι λίγο τραγική ειρωνεία να κάνει κανείς λόγο για πνευματικό επίπεδο και μόρφωση. Ωστόσο, δεν είναι τάχα τραγική ειρωνεία πως σε αυτό το λαό που στερείται μόρφωσης κάνουμε λόγο για μορφώματα και δη πολιτικά; Ξέρω, θα πέσουν πολλοί να με φάνε με αυτή μου τη δήλωση, πως τάχα το παίζω καλλιεργημένη, ιντελεκτουέλ και άλλα τέτοια βλακώδη σχόλια, τα οποία έχω δεχθεί σε μεγάλο βαθμό από τον κοινωνικό -μου και όχι μόνο- περίγυρο. Δε το παίζω κάτι, αλλά έχω συνείδηση αυτής μου της άγνοιας και γι' αυτό αφενός δεν φανατίζομαι, αφετέρου προσπαθώ να γίνω καλύτερη, με όλα τα μέσα και όλες τις δυνατότητες που μου δίνονται.
Άλλωστε, τα χει πει και ο Bertrand Russell... "I will never die for my beliefs, because I might be wrong". Για να μη αναφερθούμε και στο ότι ο πιο σοφός άνθρωπος της αρχαιότητας είχε πει πως "Ένα ξέρω ότι δε ξέρω τίποτα", και ναι κύριοι εθνικισταί ήταν Έλληνας. Πόσοι από εμάς όμως συγκρατήσαμε αυτή του τη ρήση; Και έπειτα, πόσοι από εμάς ξέρουμε καν ποιος την είπε, ή την έχουμε έστω ακούσει/δει κάπου;
Δε θα αναφερθώ στην πνευματική ένδεια που κυριαρχεί στο μικρό μας κράτος το τελευταίο διάστημα, ή στις λάθος-κατά πολλούς- κατευθύνσεις που ακολουθήσαμε ως λύσεις σωτηρίας στις τελευταίες αυτές εκλογές. Γιατί το πρόβλημα δεν γεννήθηκε μήτε σε αυτές τις εκλογές, μήτε χθες, μήτε προχθές ακόμα. Οι ρίζες αυτού του προβλήματος δεν είναι στη δική μας γενιά, αλλά στην αλαζονεία της γενιάς του Πολυτεχνείου. Και δεν είναι ότι αποποιούμαι μια κάποια τάχα ατομική ευθύνη, είναι το γεγονός ότι η νεότερη ιστορία βασίστηκε πάνω στα κεκτημένα αυτής της γενιάς. Είναι πολύ περισσότερο ότι τα κεκτημένα αυτής της γενιάς μας γέμισαν αισιοδοξία αντί να μας προβληματίσουν ή να αποτελέσουν παράδειγμα για τις επόμενες γενιές. Αντί να συνεχίσουμε τον αγώνα που ξεκίνησαν οι τότε αγωνιστές, πιστέψαμε σε αυτή τη φούσκα της μεταπολίτευσης, επαναπαυτήκαμε στους βολικούς μας καναπέδες, ήρθε και η τεχνολογία και μας αγόρασε μια plasma 42αρα και μας αποτελείωσε.
Θαρρείς φταίει το σύστημα; Θαρρείς η κοινωνία; Θαρρείς τάχα πως εμείς δεν φέρουμε καμία ευθύνη που τα κάναμε έτσι;
Πολλά τα ερωτήματα που μπορεί να θέσει κανείς και ακόμα περισσότερες οι απαντήσεις που θα μπορούσαν να ακουστούν. Το μόνο σίγουρο, ότι οι περισσότεροι από εμάς-η μάζα- θα έψαχνε να βρει ποιος φταίει. Θα έψαχνε να βρει ποιος θέλει το κακό της. Σαν άλλοι προδομένοι κομμουνιστές ιδεολόγοι θα κοιτάζαμε αφ' υψηλού και με ύφος στυγνό και θρασύ θα σηκώναμε το δάχτυλο και τη φωνή για να κατηγορήσουμε τους κλέφτες, τους εθνοπροδότες και τους ψεύτες. Λες και δε τα ξέραμε. Όχι, κύριοι. Τα ξέραμε και τα ξέρουμε. Μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Μην είμαστε ψεύτες-πρώτα από όλα εμείς οι ίδιοι-με τους εαυτούς μας. Βαθιά μέσα μας, όλοι κρύβουμε κοινά παραδεδεγμένες αλήθειες. Το θέμα είναι, πόσο ώριμοι είμαστε για να τις δούμε και πόσο υπεύθυνοι για να σηκώσουμε το βάρος των πράξεων και των αποφάσεών μας-και κυρίως πόσο είμαστε σε θέση να αποτάξουμε από πάνω μας τον αιώνιο έφηβο, που σπάει τα μούτρα του και συνεχίζει, που επιμένει στο λάθος. Κάθε φορά, πρώτη φορά. Σηκώνεται, κάνει ένα βήμα μπροστά και έπειτα ξαναπέφτει. Και γυρνάει τάχα πληγωμένος σαν άλλος απογοητευμένος από έρωτα έφηβος να μας δείξει τα λάθη εκείνης που τον παράτησε, της εξουσίας, της Ελλάδας, μιας τάχα ακόμα επιπόλαιας επιθυμίας που του γέννησε η εφηβική του παρορμητικότητα.
Η κάλπη έδειξε σε μεγάλο βαθμό ότι επικρατεί σύγχυση, γεγονός που οδήγησε στην ανάδειξη ακραίων μορφωμάτων- κάτι που δε συνέβη μόνο στη χώρα μας και εν μέρει εντείνει περισσότερο την αγωνία για την έκβαση του μέλλοντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά αυτό αποτελεί είναι ένα άλλο επιπλέον θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει. Και όχι μόνο ακραίων μορφωμάτων, αλλά και προσωπικοτήτων που δημιούργησαν αμφιβολίες και ερωτηματικά. Ωστόσο, φταίνε τάχα άραγε οι παλαιές πολιτικές προσωπικότητες για την πολιτική ευθύνη που κάναμε εμείς στο παρελθόν ή και προχθές; Ή μήπως τάχα θα φταίνε οι πολιτικές προσωπικότητες του παρόντος για τις επιλογές που θα κάνουν στο μέλλον για εμάς; Και όχι, δεν αποτελεί δικαιολογία το "Δεν ήξερα, γι αυτό τους ψήφιζα".
Η ψήφος είναι εξίσου σημαντική με την υπογραφή σου, είναι πολύ περισσότερο μια επένδυση ζωής. Και μη νομίζεις πως εννοώ ότι θα σου δώσει επιτόκιο αν την επιλέξεις. Όχι, όχι, δεν είναι μετοχή η ψήφος Η ψήφος αποτελεί επένδυση για το βιοτικό επίπεδο όλου σου του λαού. Όχι μόνο της δικής σου μίζερης ύπαρξης. Ίσως, αν ποτέ το καταλάβεις αυτό μικρέ νεοέλληνα να είσαι έτοιμος να οδηγηθείς ως την κάλπη. Ίσως αν καταφέρεις να σκεφτείς για μια φορά συλλογικά και όχι ατομικά. Μέχρι τότε σταμάτα να κάνεις καφενειακή πολιτική και μάθε να δέχεσαι και τις άλλες απόψεις όσο και να ξενίζουν στα άμαθα αυτιά σου. Αν μη τι άλλο, μάθε να ακούς χωρίς να διακόπτεις. Μάθε να συγκρίνεις απόψεις και να μη δέχεσαι εκείνη που σε "βολεύει".
Κυριότερο όλων, ΜΑΘΕ. Κάτσε διάβασε μία εφημερίδα- και δύο και τρεις για να αποκτήσεις πιο σφαιρική άποψη. Διάβασε ένα κλασικό βιβλίο. Μην είσαι μύωπας, χαζός δεν είσαι. Το θέμα είναι, πόσο ακόμα θα τους αφήσεις να πιστεύουν πως είσαι;
Και για να μη πείτε τάχα ότι ξέφυγα από το θέμα πάρτε και το in coclusion:
Η γνώση είναι η μαγική εκείνη δύναμη που σου βάζει στο χέρι το σωστό ψηφοδέλτιο και ταυτόχρονα το κάνει να μοιάζει πενιχρής αξίας μπροστά στα πράγματα που μπορείς να κάνεις και χωρίς αυτό. Γιατί κακά τα ψέματα, όλοι μας μπορούμε να προσφέρουμε από όποια θέση και να βρισκόμαστε. Όλοι μπορούμε να αποτελέσουμε παραδείγματα προς μίμηση σε αυτή τη διαχρονικά φαύλη κοινωνία που περιέγραψε με τόσο γλαφυρό τρόπο ο Πλάτωνας.
*40 χρόνια έφηβοι. 40 τα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση. 40 χρόνια ανωριμότητας. Ακόμα κι αν δε το χρησιμοποίησε έτσι ο Βασίλης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου