UNplugged

Καθώς γύριζα χθες το χάραμα σπίτι, ένιωσα την ανάγκη να σε πάρω τηλέφωνο να σου μιλήσω. Ήθελα τόσο πολύ να σου μιλήσω για μένα, να με μάθεις. Εμένα, τα θέλω, τα πρέπει μου, τα όνειρα, τις ανασφάλειες, τις διαστροφές μου-αλήθεια, έχω μπόλικες από δαύτες..κι εσένα κάπου εδώ πρέπει να σε έχω ακουμπήσει, θυμάμαι. Όλα εκείνα που είμαι και δεν είμαι, που βρίσκονται μετέωρα κάπου στη μέση για να με περιγράψουν και για να περιγραφούν. Όλες εκείνες τις λέξεις και τα συναισθήματα. Κομμάτια που ενώνονται και άλλοτε σχηματίζουν εμένα, άλλοτε όσα θα 'θελα να είμαι εγώ και άλλοτε όσα ποτέ δε κατόρθωσα να φτάσω. Λες και ποτέ με ρώτησες, λες και ποτέ θέλησες πραγματικά να μάθεις, λες και εγώ θα νιώσω καλύτερα άμα σου ανοιχτώ. Θαρρείς πια και δε θέλω, πως ας πούμε κουράστηκα ή βαρέθηκα. Μπα όχι. Τίποτα από τα δύο. Αλλά να... Είναι που ποτέ σου δε θα καταλάβεις. Οι άνθρωποι μπορούμε να κατανοήσουμε μόνο εκείνα που άπτονται της πραγματικότητας, έτσι όπως την έχουμε πλάσει. Με τους άγραφους ε...

Η ώρα είναι περασμένες εννιά. Πλησιάζει βράδυ Τετάρτης. Την Παρασκευή δίνω μάθημα. Αδιάφορο; Όχι. Ίσα, ίσα. Απλά η υπερένταση δεν με αφήνει να συγκεντρωθώ. Κάτι εσύ, κάτι το μάθημα που πέρασα, εκείνο το μάθημα που επιτέλους πέρασα. Ναι το πέρασα, αλήθεια. Θυμάσαι που σου μίλησα για το άγχος μου; Μου είχαν κοπεί τα πόδια. ...κάτι το γεγονός ότι όποτε σε κοιτάζω βρίσκομαι μπλεγμένος μην μπορώντας να δώσω εξηγήσεις στον εαυτό μου. Ξέρεις από εκείνες τις κανονικές, όχι εκείνες με τις υποσημειώσεις. Είναι και το βλέμμα σου που με καταδικάζει. Τι να σου εξηγώ τώρα κι εσένα έτσι όπως τα κάναμε πάλι; Σα να βρίσκομαι υπόλογος, κάτι τέτοιο φαντάσου. Σου θυμώνω. Τα βάζω με σένα λες και έχεις κάνει κάτι. Σαν παιδί σε κοιτάζω και σε βάζω τιμωρία στη γωνία. Μαζί και όλες σου τις σκέψεις, μαζί και όλα εκείνα που θέλω να ξορκίσω, δαίμονες, εικόνες και συναισθήματα, υπαρκτά και φανταστικά-φύγε επιτέλους. Υπαρκτά. Κάθε σκέψη που κάνουμε, κάθε συναίσθημα που νιώθουμε, είναι πιο υπαρκτό από κάθε αδιάφο...