Η ώρα είναι περασμένες εννιά. Πλησιάζει βράδυ Τετάρτης. Την Παρασκευή δίνω μάθημα. Αδιάφορο; Όχι. Ίσα, ίσα. Απλά η υπερένταση δεν με αφήνει να συγκεντρωθώ. Κάτι εσύ, κάτι το μάθημα που πέρασα, εκείνο το μάθημα που επιτέλους πέρασα. Ναι το πέρασα, αλήθεια. Θυμάσαι που σου μίλησα για το άγχος μου; Μου είχαν κοπεί τα πόδια. ...κάτι το γεγονός ότι όποτε σε κοιτάζω βρίσκομαι μπλεγμένος μην μπορώντας να δώσω εξηγήσεις στον εαυτό μου. Ξέρεις από εκείνες τις κανονικές, όχι εκείνες με τις υποσημειώσεις. Είναι και το βλέμμα σου που με καταδικάζει. Τι να σου εξηγώ τώρα κι εσένα έτσι όπως τα κάναμε πάλι;
Σα να βρίσκομαι υπόλογος, κάτι τέτοιο φαντάσου. Σου θυμώνω. Τα βάζω με σένα λες και έχεις κάνει κάτι. Σαν παιδί σε κοιτάζω και σε βάζω τιμωρία στη γωνία. Μαζί και όλες σου τις σκέψεις, μαζί και όλα εκείνα που θέλω να ξορκίσω, δαίμονες, εικόνες και συναισθήματα, υπαρκτά και φανταστικά-φύγε επιτέλους. Υπαρκτά. Κάθε σκέψη που κάνουμε, κάθε συναίσθημα που νιώθουμε, είναι πιο υπαρκτό από κάθε αδιάφορη πραγματικότητα που βιώσαμε και δεν μας άγγιξε. Μα ο ώριμος εαυτός μας, σακάτης πια καθώς τυλίγεται με την μιζέρια του, δειλιάζει. Πολύ μεγάλος για να ενθουσιαστεί; Πολύ ώριμος για να πιστέψει στον ενθουσιασμό του. Θαρρείς και πια τούτο το παιχνίδι του είναι γνώριμο. Θαρρείς και έχει μείνει πολλές φορές μετεξεταστέος, που πια δεν αντέχει άλλο. Δεν έχει άλλη υπομονή.
Τι σημασία έχει; Τούτη η σκέψη θα με βασανίσει. Θαρρείς πως είναι ένα ακόμα παιχνίδι του μυαλού, μια οργιαστική ουτοπική πραγματικότητα που σύνθεσε, σαν το τραγούδι μιας τάχα φευγάτης σειρήνας, για να ξεκουραστεί από τις ουσιαστικές, τις συμβιβασμένες σκέψεις.
Τι τα θες; Την κατάληξη την ξέρω. Θα βρεθώ πάλι με ένα τσιγάρο στο χέρι, μόνη συντροφιά. Για ακόμα ένα βράδυ θα παλέψω να σκοτώσω την ανώριμη σκέψη που συνάντησα και πάλι στο δρόμο μου, να σκοτώσω εσένα-ναι, τότε ίσως καταφέρω κάπως να ηρεμήσω. Μια σκέψη τόσο ανούσια, όσο τα τσιγάρα στο τασάκι. Είναι που κάποιοι άνθρωποι έχουν θαρρείς εκείνο το ταλέντο να χωρούν εκεί που οι άλλοι περισσεύουν. Είναι που απόψε τριγυρίζεις στο μυαλό μου, σαν ένα άλλο δόγμα, σαν μιαν άλλη παρόρμηση που το χει κυριέψει και αυτό να σου ζητάει ανήμπορο και αποκαμωμένο μια στάλα λύτρωση. Που να γυρίζεις κι απόψε;
Θαρρείς πως τούτη η διαστροφή είναι που το συντηρεί. Θαρρείς πως είναι τούτη η αρρώστια που ενισχύει με πείσμα τη λογική του. Θαρρείς πως αν τάχα δεν είχαμε τούτες τις διαστροφές, αυτό θα ατροφούσε, βυθισμένο στη λήθη της καθημερινής ρουτίνας του.
Θαρρείς πως κι απόψε θα νιώσω την ανάγκη να σε αγγίξω. Ύστερα θα το μετανιώσω και θα πάω να πάρω καμιά μπύρα. Ίσως τότε πια, βυθισμένος στη λήθη μου να σε ξεχάσω. Όπως και τόσα βράδια που πέρασαν, και τόσα αποτσίγαρα, τόσες μάταιες ονειροπωλήσεις που έκανα σαν άλλος ταξιδιάρης ποιητής. Τι τα θες; Και ο Νίκος με τούτο τον καημό έφυγε. Μήτε ταξίδια έχει για μας, μήτε νέους ορίζοντες. Η πραγματικότητα μας έχει ήδη προλάβει κι εμείς οι ανήμποροι υποτακτικοί της σκλάβοι απλά ξεκλέβουμε λεπτά για να παίρνουμε τζούρες αθανασίας στα διαλείμματα του οκταώρου. Μικρά πιόνια μιας ανώτερης δύναμης. Πολύ μικροί να της αντιταχθούμε, πολύ μεγάλοι για να σταματήσουμε να σκαρώνουμε ταξίδια στη φαντασία μας. Βλέπεις το όνειρο πεθαίνει, όταν σταματάς να το συντηρείς. Και για κάθε όνειρο που χάνεται, σκοτώνεις μαζί κι ένα παιδί. Και τι θα απογίνει ρε φιλαράκο τούτος ο κόσμος αν σκοτώσουμε τα παιδιά που έχουμε μέσα μας; Συμβιβασμοί και υποχρεώσεις. Θα πνίγεσαι στη θηλιά σου και ο εαυτός σου αμέτοχος θα σε κοιτάει και θα σε καμαρώνει κυριλέ καθώς θα 'σαι μέσα στο νέο σου σακάκι.
Γι αυτό σου λέω. Έτσι κι απόψε θα περάσει τούτο το βράδυ, μαζί και η φευγαλέα τούτη σκέψη που σαν παλιόφιλος ήρθε να μου κρατήσει συντροφιά. Όμως αύριο ίσως να 'ναι κάποια άλλη μαζί μου να μου κάνει παρέα. "Νάρκης του άλγους δοκιμές..." που λεγε και ο Κώστας. Μέχρι να καταφέρει τούτο το ανώριμα παιδιάστικο πνεύμα μου να το πάρει απόφαση να δείξει λίγη ωριμότητα και να συμβιβαστεί με τα δεσμά του, σαν άλλος μαχόμενος φυγάς.
“Δε ζούμε αληθινά παρά μόνο τη νύχτα μέσα στ'όνειρο. Και το πρωί "καλημέρα" λες, "καλημέρα" σου λένε. Κι η σφαγή συνεχίζεται.”-Τ.Λ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου