UNplugged

Άκουγα το πρωί ειδήσεις σε ένα κανάλι, σχετικά ουδέτερες.  Κάποιος από τους ομιλητές σχολίασε πολιτικές συζητήσεις. Όπως για παράδειγμα κάποια λόγια του κύριου Πάγκαλου(ο Θεός να τον κάνει κύριο αλλά τέλος πάντων) ο οποίος δήλωνε πως η επανάσταση είναι μερικά like στο facebook, κάτι το οποίο δεν υφίσταται βέβαια. Ωστόσο, οι παρουσιαστές αυτής της εκπομπής, εστίασαν και σε κάτι άλλο το οποίο είπε πάλι ο ίδιος πολιτικός. Ποια είναι τα αιτήματα των αγωνιστών; Εκτός από όχι στα χρέη ξέρουν να λένε κάτι άλλο; Σίγουρα οι πολιτικοί έχουν εκλεγεί με σκοπό του να κάνουν τα αιτήματα του λαού πράξεις, ωστόσο σε μία κοινωνία στην οποία οι πολιτικοί είναι ανίκανοι γι' αυτό και οι πολίτες αναλαμβάνουν να διεκδικήσουν κάποια πράγματα πρέπει να ξέρουμε και ποια είναι αυτά. Κοινώς για να πούμε πως επιτεύχθηκε ο στόχος πρέπει πρώτα να υπάρχει στόχος. Και ακόμα και αν υπάρχει, ακόμα και αν μια μειονότητα έχει καθίσει και έχει καταγράψει τα αιτήματα, δεν έχουν γίνει ποτέ γνωστά σε όλους και ...

Ψάχνοντας μερικές σκόρπιες λέξεις για να μπορέσω να δικαιολογήσω τα "πιστεύω" κάποιων αγαπημένων μου ατόμων, τα οποία αντικρούονταν με την κοινή γνώμη, χάθηκα μέσα σε σκέψεις. Τι είναι άραγε η πολιτική; Και είναι όντως μια αρνητικά φορτισμένη λέξη όπως όλοι μας νομίζουμε; "Ο λαός έχει πια αγανακτήσει με την πολιτική κατάσταση της χώρας" , ακούμε να λέγεται καθημερινά. Όμως τι εννοούμε όταν το λέμε αυτό; Κατακρίνουμε πρόσωπα ή ιδεολογίες; Ανίκανοι πολιτικοί με το κληρονομικό χάρισμα ανεβαίνουν στην εξουσία με τάχα ιδεολογίες. Παίρνοντας το χρίσμα ενός κόμματος προσπαθούν να επιβληθούν σαν προσωπικότητες με αποτέλεσμα να λειτουργούν ατομιστικά. Κοιτάζουν το προσωπικό τους συμφέρον, αδιαφορώντας για το κοινό καλό και στη συνέχεια αλληλοκατηγορούνται για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Λίγο πολύ αυτή είναι η κατάσταση της χώρας. Ωστόσο, φταίει η ιδεολογία που τα άτομα τα οποία θεωρητικά την εκπροσωπούν δεν μπορούν να την εφαρμόσουν ή ακόμα καλύτερα που δεν προσπαθού...

Καθόμουν με κάτι φίλους σε μια καφετέρια. Έχουν περάσει σχεδόν δύο ώρες και ακόμα σκέφτομαι. Τι κάνουμε λάθος και δεν πάμε μπροστά; Ατελείωτες σκέψεις βαραίνουν το μυαλό μου. Πριν μερικές ώρες ήθελα απλά να μην έχω καμία σχέση με άτομα, τα οποία απαρτίζουν όλα όσα θεωρώ εγώ παρακμή. Τώρα θέλω να το αλλάξω. Ίσως είμαι πολύ πεισματάρα και εγωίστρια και απλά θέλω να αποδείξω σ' αυτούς τους φίλους ότι κάνουν λάθος. Ίσως πάλι βαθιά μέσα μου να πιστεύω πως πραγματικά έχουν δίκιο και απλά να μην μπορώ να συμβιβαστώ μ' αυτό. Ίσως απλά να θέλω να αλλάξω τον κόσμο. Όχι αυτόν εκεί έξω. Ξέρω πως αυτός δεν αλλάζει μόνο αν προσπαθήσω εγώ. Όπως είπε και κάποιος από αυτούς τους φίλους "ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη." Όμως κάθε χελιδόνι μπορεί να φέρει την άνοιξη στο δικό του μικρό γαλαξία. Κούραζα λοιπόν το μυαλό μου με ποιο τρόπο θα μπορούσε επιτέλους να ξυπνήσει αυτός ο λαός αποχαυνωμένων ωχαδερφιστών και βολεψάκιδων στον οποίο ανήκουμε. Ο λαός που έχει μάθει να ανέχεται κ...