Τα αιτήματα των αγανακτισμένων;

Άκουγα το πρωί ειδήσεις σε ένα κανάλι, σχετικά ουδέτερες.  Κάποιος από τους ομιλητές σχολίασε πολιτικές συζητήσεις. Όπως για παράδειγμα κάποια λόγια του κύριου Πάγκαλου(ο Θεός να τον κάνει κύριο αλλά τέλος πάντων) ο οποίος δήλωνε πως η επανάσταση είναι μερικά like στο facebook, κάτι το οποίο δεν υφίσταται βέβαια. Ωστόσο, οι παρουσιαστές αυτής της εκπομπής, εστίασαν και σε κάτι άλλο το οποίο είπε πάλι ο ίδιος πολιτικός. Ποια είναι τα αιτήματα των αγωνιστών; Εκτός από όχι στα χρέη ξέρουν να λένε κάτι άλλο;

Σίγουρα οι πολιτικοί έχουν εκλεγεί με σκοπό του να κάνουν τα αιτήματα του λαού πράξεις, ωστόσο σε μία κοινωνία στην οποία οι πολιτικοί είναι ανίκανοι γι' αυτό και οι πολίτες αναλαμβάνουν να διεκδικήσουν κάποια πράγματα πρέπει να ξέρουμε και ποια είναι αυτά. Κοινώς για να πούμε πως επιτεύχθηκε ο στόχος πρέπει πρώτα να υπάρχει στόχος. Και ακόμα και αν υπάρχει, ακόμα και αν μια μειονότητα έχει καθίσει και έχει καταγράψει τα αιτήματα, δεν έχουν γίνει ποτέ γνωστά σε όλους και κυρίως στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κάτι το οποίο θεωρώ τραγικό λάθος, καθότι μπορεί να βγαίνει ο κάθε μαϊντανός και να αμφισβητεί την διαμαρτυρία με θράσος.

Ωστόσο, ποια είναι στ' αλήθεια τα αιτήματά μας; Πηγαίνοντας στην διαμαρτυρία για αρκετές μέρες κατάλαβα πως η μάζα του κόσμου δεν έχει έρθει με άλλα αιτήματα πέρα από την απαλλαγή από το χρέος.  Σίγουρα είναι και αυτό ένα αίτημα. Όμως στόχος που βασίζεται σε δεν και σε χρήματα δεν είναι στόχος. Για παράδειγμα επιδιώκουμε την κοινωνική δικαιοσύνη με την καταδίκη όσων έχουν κλέψει το κράτος για παραδειγματισμό; Επιδιώκουμε να έρθουν πίσω τα κλεμμένα; Τι είναι αυτό που θέλει αυτή η μάζα; Και αν υπάρχει κάπου γραμμένο γιατί δεν έχει γίνει γνωστό;

Σίγουρα ανάμεσα σε όλο εκείνο τον όχλο υπάρχουν άτομα τα οποία ξέρουν πολύ καλά τι είναι αυτό που ψάχνουν. Ωστόσο, γιατί δεν φωνάζουν όλα εκείνα που θέλουν; Γιατί αφήνουμε την οργή να μας συνεπάρει φωνάζοντας απλά υβριστικά συνθήματα και δεν καθόμαστε να καταγράψουμε ο καθένας τις προτάσεις του; Δεν είμαι κατά των συνθημάτων. Και εγώ πήγα και φώναξα. Αυτά που θεωρούσα σωστά όμως. Κάπου άκουσα ένα σύνθημα που έλεγε κάτι υβριστικό για την Βουλή. Ήξερε άραγε αυτή η μάζα τι φώναζε; Με το να λες κάτι κατά της Βουλής είναι σαν να βρίζεις ολόκληρο το κοινοβουλευτικό σύστημα και δεν είναι αυτό το οποίο μας φταίει αλλά τα πρόσωπα από τα οποία αυτό απαρτίζεται. Το ήξερε άραγε κανένας από όλη εκείνη τη μάζα όταν φώναζε κατά της Βουλής; 

Ίσως το κοινοβουλευτικό σύστημα να μας απέδειξε ότι δεν μπορεί να πραγματωθεί καθότι οδηγεί σε απληστία των βουλευτών. Ωστόσο, αν δεν υπάρξει το κοινοβουλευτικό σύστημα, τι εννοούν όλοι αυτοί όταν λένε ότι θέλουν δημοκρατία; Η δημοκρατία έχει στα πλαίσιά της και το κοινοβουλευτικό σύστημα. Πώς λοιπόν θέλουμε δημοκρατία αν δεν αποδεχόμαστε το κοινοβουλευτικό σύστημα; Ποια μορφή δημοκρατίας ζητάμε, επιδιώκουμε; 

Και έπειτα όλοι εκείνοι που είναι μαζεμένοι στην κάθε πλατεία. Έχουν σκεφτεί την άλλη όψη του νομίσματος; Κοινώς έχουν σκεφτεί τι θα έκαναν οι ίδιοι αν βρίσκονταν σε καρέκλες εξουσίας; Από τη στιγμή που οι περισσότεροι από όλη αυτή τη μάζα έχουν πάει με στόχο το κέρδος ποιος μου λέει εμένα ότι αν εκλεγόταν κάποιος από όλους αυτούς δε θα έκανε τα ίδια με την εκάστοτε ανίκανη πολιτική ηγεσία ή και χειρότερα; Πώς λοιπόν επικρίνουμε κάποιους ανίκανους πολιτευτές που έχουν στόχο το κέρδος ενώ οι δικοί μας στόχοι δεν είναι μακριά από αυτό;

Και κάτι άλλο. Μέσα στην συγκέντρωση μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι τα συνθήματα ήταν υβριστικά για ένα ή δύο πολιτικά πρόσωπα. Γιατί; Δεν είμαι υπέρ αυτών των προσώπων ωστόσο γιατί δεν ανατρέχουμε σε πολιτικές προσωπικότητες μερικά χρόνια πριν; Η συγκεκριμένη κυβέρνηση  παρέλαβε την χώρα σχεδόν αποτελειωμένη πράγμα που σημαίνει πως ναι μεν καταχράστηκαν χρήματα όμως το είχαν ήδη κάνει και άλλοι πριν από αυτούς. Όμως κανένας δεν επικεντρώθηκε σε προηγούμενες πολιτικές προσωπικότητες οι οποίες είχαν καταχραστεί υπέρογκα ποσά. Κατακρίνουμε μόνο όσα βλέπουμε τώρα, με βάση αυτά που μας λένε. Και επιπλέον κατακρίνουμε πρόσωπα μιας πολιτικής ομάδας. Ακόμα και αν όλοι λέμε πως είμαστε κατά των πολιτικών προσώπων όλων των κομμάτων πουθενά σε όλη τη διαμαρτυρία δεν άκουσα να διαμαρτυρόμαστε για πρόσωπα άλλων κομμάτων. 

Μήπως τελικά όπως είπε και ο ομιλητής, αυτής της πρωινής εκπομπής που παρακολουθούσα, στόχος μας είναι οι εκλογές; Και αν ναι ποιος θα εκλεγεί αν οι υποψηφιότητες είναι σχετικά όμοιες με αυτές που υπάρχουν ήδη στη βουλή; Πόσο διαφορετικά θα είναι τα αποτελέσματα από ότι είναι τώρα αν εκλεχθεί κάποιο άλλο από τα ήδη υπάρχοντα κόμματα(αναφέρομαι κατά κύριο λόγο στα πρόσωπα από τα οποία αποτελούνται, με τον όρο κόμματα); 

Και κάπου εδώ επανέρχομαι στο κύριο θέμα μου. Ξέρουμε τελικά τι είναι αυτό το οποίο επιδιώκουμε; Εκείνο που ζητάμε; Και αν ναι γιατί δεν καθόμαστε να διαθέσουμε εκεί την ένταση της φωνής μας και την σπαταλάμε σε ανούσια υβριστικά συνθήματα με αποτέλεσμα να δημιουργούμε ένα γηπεδικό κλίμα το οποίο χρησιμοποιείται εναντίον μας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης; Γιατί δεν καθόμαστε να διασαφηνίσουμε τα αιτήματά μας μέσα από τον μεταξύ μας διάλογο, με αποτέλεσμα να τα γνωστοποιήσουμε σε όλους εκείνους που μας αμφισβητούν;