Μπορείς; Μπορώ.

Καθόμουν με κάτι φίλους σε μια καφετέρια. Έχουν περάσει σχεδόν δύο ώρες και ακόμα σκέφτομαι. Τι κάνουμε λάθος και δεν πάμε μπροστά; Ατελείωτες σκέψεις βαραίνουν το μυαλό μου. Πριν μερικές ώρες ήθελα απλά να μην έχω καμία σχέση με άτομα, τα οποία απαρτίζουν όλα όσα θεωρώ εγώ παρακμή. Τώρα θέλω να το αλλάξω. Ίσως είμαι πολύ πεισματάρα και εγωίστρια και απλά θέλω να αποδείξω σ' αυτούς τους φίλους ότι κάνουν λάθος. Ίσως πάλι βαθιά μέσα μου να πιστεύω πως πραγματικά έχουν δίκιο και απλά να μην μπορώ να συμβιβαστώ μ' αυτό. Ίσως απλά να θέλω να αλλάξω τον κόσμο. Όχι αυτόν εκεί έξω. Ξέρω πως αυτός δεν αλλάζει μόνο αν προσπαθήσω εγώ. Όπως είπε και κάποιος από αυτούς τους φίλους "ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη." Όμως κάθε χελιδόνι μπορεί να φέρει την άνοιξη στο δικό του μικρό γαλαξία.

Κούραζα λοιπόν το μυαλό μου με ποιο τρόπο θα μπορούσε επιτέλους να ξυπνήσει αυτός ο λαός αποχαυνωμένων ωχαδερφιστών και βολεψάκιδων στον οποίο ανήκουμε. Ο λαός που έχει μάθει να ανέχεται και να βλέπει την αλήθεια όπως του την παρουσιάζουν οι εκάστοτε εξουσίες. Όχι το κείμενο μου δεν έχει ως στόχο την επανάσταση. Τουλάχιστον όχι όπως την κατανοεί ο μέσος Έλληνας. Για όλους εμάς-και δεν βγάζω τον εαυτό μου από το σύνολο-η έννοια της επανάστασης έχει ταυτιστεί με βιαιοπραγίες και κανιβαλισμούς. Ωστόσο, πόσο κοντά είμαστε στον ορισμό και πόσο ορθόδοξος είναι αυτός ο τρόπος για να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις μας;

Δεν πάνε ούτε δύο χρόνια από τότε που έγιναν τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας τότε με τον άδικο χαμό του 16χρονου πιτσιρικά. Ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους και άρχισε να καταστρέφει περιουσίες. Και σας ρωτώ...πιστεύει πραγματικά κάποιος από όλους εσάς ότι αυτό είναι επανάσταση; Επανάσταση ενάντια σε ποιόν; Στον εργαζόμενο επιχειρηματία που αγωνίζεται για να πληρώσει το νοίκι του καταστήματος ή τη δόση του δανείου;

Έπειτα φταίνε όντως οι αρχές που υπάρχει αυτή η κατάσταση στη χώρα; Η απάντηση είναι πρωτοφανέστατα ναι. Όμως έχει αναλογιστεί ο καθένας από όλους εμάς πως βρέθηκαν οι εκάστοτε πολιτικοί στην κυβέρνηση; Δεν στηλιτεύω συγκεκριμένα άτομα γιατί το θεωρώ ανιαρό να γεμίσω μια ολόκληρη σελίδα καταδεικνύοντας πρόσωπα. Άλλωστε σκοπός μου δεν είναι να εστιάσω εκεί. Έχει λοιπόν συνεχίζω-το παραλήρημα-κανένας από εμάς αναλογιστεί τι ευθύνες έχουμε όταν δίνουμε την εξουσία και κατ' επέκταση τα ινία της χώρας σε τυφλούς καπετάνιους; Σε μια αλληγορία του ο Πλάτωνας είχε πει χαρακτηριστικά πως η πολιτεία είναι ένα καράβι ακυβέρνητο και ο καπετάνιος δεν μπορεί να οδηγήσει στη σωτηρία καθότι ούτε βλέπει, ούτε ακούει. Ωστόσο επικεντρώνεται και στους ναύτες οι οποίοι φιλονικούν μεταξύ τους αλλά δεν τους κατακρίνει καθότι δεν έχουν γνωρίσει ποτέ κάποιον πραγματικό φιλόσοφο ο οποίος να τους υποδείξει τι είναι σωστό.

Πώς όμως θα μπορούσαν να τον δουν και να καταλάβουν ότι είναι φιλόσοφος εφόσον όλοι μας έχουμε μάθει να χλευάζουμε και να περιγελούμε όσους προχωρούν στις ζωές τους; Όλους εκείνους που έχουν άποψη και τη βασίζουν σε λογικά επιχειρήματα τα οποία όμως έχουν αποκτήσει μέσα από κοπιαστικό αγώνα και προσπάθεια; Πώς αυτός ο λαός που έχει μάθει να εκμεταλλεύεται την καλοσύνη των άλλων και την εργατικότητα θα μπορέσει να συνειδητοποιήσει πως αυτά δεν είναι ο σίγουρος τρόπος πλουτισμού τουλάχιστον στις μέρες μας-όπου τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα έχουν αρχίσει και θεωρητικά να ξυπνάνε ως προς αυτό το επίπεδο τουλάχιστον;

Χαζοί άνθρωποι στις μέρες μας θεωρητικά δεν υπάρχουν. Και όταν λέω χαζοί ταυτίζω τον όρο με τη λέξη αγαθοί. Και αν υπάρχουν είναι μειονότητα. Οι περισσότεροι από εμάς σκεφτόμαστε με πονηρία. Όμως πόσο κοντά είναι αυτό με την ευφυΐα; Πόσο έξυπνο είναι το να σκεφτόμαστε με στόχο το να κλέψουμε τους άλλους ως μόνο τρόπο για να βγάλουμε χρήματα; Στην προσπάθειά μας για ανέλιξη οι περισσότεροι χαθήκαμε. Θέσαμε ως στόχο το χρήμα και όχι τον τρόπο προσέγγισής του. Δεν μας ένοιαζε αυτό άλλωστε. Υπνωτισμένοι ωχαδερφιστές που κυνηγούν σαν άβουλα όντα το συμφέρον. Όμως ήταν άραγε το δικό μας συμφέρον αυτό ή μήπως τελικά εξυπηρετούσαμε υποκινούμενα συμφέροντα άλλων;

Σκεφτήκαμε ποτέ ποιοι ωφελούνται με τις πράξεις μας ή απλά εστιάσαμε σε όλους εκείνους που είναι πιο κάτω από εμάς για να νιώσουμε την ικανοποίηση πως "υπάρχουν και χειρότερα";

Και έπειτα ποιο είναι το συμφέρον μας; Αναρωτηθήκαμε ποτέ; Κάποτε ο Βίκτορ Ουγκώ είχε πει πως "όπου κλείνει ένα σχολείο, ανοίγει μια φυλακή". Ξέρει κανένας από εμάς τι μπορεί να σημαίνει αυτή η φράση; Έχουμε αναλογιστεί ποτέ; 

Τώρα θα μου πεις ποιος είναι ο Βίκτορ Ουγκώ που θα μου πει εμένα και του κάθε εμένα τι θα κάνω. Όσο σημαντικός λογοτέχνης και να ήταν δεν έχει αυτό το δικαίωμα, θα πούμε σαν υπνωτισμένοι. Εμείς έχουμε τη δουλίτσα μας, το σπιτάκι μας... όλα υποκοριστικά όμως. Γιατί; Γιατί ακόμα και αν ο Βίκτορ Ουγκώ και ο κάθε όμοιος του στη ζωή του καθενός από εμάς δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο θα ήταν για το δικό μας συμφέρον το να καθίσουμε να τον μελετήσουμε. Και όχι μόνο αυτόν. Τον κάθε ένα που έχει πει πράγματα τα οποία αφορούν την ζωή. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να αποκρυσταλλώσουμε μια πολύπλευρη άποψη. 

Αντί λοιπόν να ακούμε σαν υπνωτισμένοι οποιαδήποτε σαβούρα μας παρουσιάζει η τέταρτη εξουσία,η οποία σκοπό έχει τη μαζοποίηση και τίποτα περισσότερο-εφόσον η ελευθερία λόγου έχει αντικατασταθεί από την πολιτική προπαγάνδα και την έμμεση λογοκρισία-γιατί δεν προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε τη σκέψη μας καθώς και τη σκέψη όλων όσων απαρτίζουν τον κοινωνικό μας περίγυρο; Γιατί δεν προσπαθούμε να ξυπνήσουμε και επαναπαυόμαστε σε αυτήν την κατάσταση; Μήπως τελικά η οπτικοακουστική πλύση εγκεφάλου που δεχόμαστε καθημερινά κατάφερε να μας καταστήσει ανάπηρους μπροστά στις εξελίξεις; Και αν ναι πως δεχόμαστε να ζήσουμε μ' αυτό; Πώς δεχόμαστε να έχουμε τα πόδια μας και να ζούμε σε ένα αναπηρικό καροτσάκι επειδή απλά αυτό είναι ξεκούραστο; Πώς επαναπαυόμαστε σ’ αυτή την αναπηρία όταν ξέρουμε ότι υπάρχουν άλλοι που περπατούν; Και κυρίως πως θα ήταν η ζωή μας αν δεν είχαμε πόδια και ήμασταν υποχρεωμένοι να παρατηρούμε καθηλωμένοι τις εξελίξεις; Θα ήμασταν το ίδιο βολεμένοι στις αναπαυτικές αναπηρικές μας καρέκλες;