UNplugged

Ξέρεις, φιλαράκο, με κούρασαν τα χρόνια. Αυτό το άδειο μου κουφάρι το λιωμένο από τις καταχρήσεις αιμορραγεί. Να, κοίτα. Όχι, όχι συγχώρεσε με, δε το βλέπεις. Αλλά να ξέρεις, φιλαράκο, είναι πιο έντονο από όσα μπορούν να χωρέσουν στα δυο γεμάτα απορία μάτια σου. Είναι η απουσία φιλαράκο. Η απουσία. Ξόδεψα μια ζωή σε εμπειρίες. Και τώρα ξέρεις τι έχω; Έχω ιστορίες και άλλες ιστορίες. Μα, ανακαλύπτω πως κανένα νόημα δεν έχουν. Ακόμα και η πιο τέλεια πλοκή όταν δεν έχει κοινό απαξιώνεται. Ακόμα και ο καλύτερος ηθοποιός θλίβεται όταν παίζει σε ένα άδειο θέατρο. Και η δικιά μου ζωή αυτό είναι φιλαράκο. Μια καλοστημένη πλοκή, μια καλή σκηνοθεσία, μα κανένας άλλος επί σκηνής. Κανείς άλλος να μοιράζεται την αυλαία, το φινάλε, την επιτυχία μου. Κάποτε πίστευα πως οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι, άγρια άλογα που δε χρίζουν τιθάσευσης. Είναι φορές που ακόμα το πιστεύω. Αλλά… να.. ξέρεις… όταν τα περιθώρια στενεύουν η μόνη επιλογή που μοιάζει δελεαστική είναι εκείνη που δε μπορείς να ακολουθήσεις. ...

Καθισμένη μπροστά στην αδιάφορη οθόνη του υπολογιστή μου που με κοιτάζει σαρκαστικά με ύφος σχεδόν θρασύ, βυθίζομαι σε σκέψεις, σε ένα πολύ γνωστό μου μονοπάτι, εκείνο των αναμνήσεων. Καθώς οι εικόνες περνούν σαν τρένο από τα ανήλιαγα τούνελ της θύμησης, θέλω να μπήξω τις φωνές, να ξεσπάσω σε γοερά κλάματα. Άτομα περνάνε αλλά δεν με αγγίζουν. Μεγάλοι ήρωες στις μικρές μου οθόνες. Ούτε εγώ τους αγγίζω όμως. Δε θέλω να καταλάβουν πως νιώθω. Όχι, όχι έτσι. Αν ενδιαφέρονταν έστω και λίγο θα είχαν καταλάβει, θα το είχαν νιώσει. Όμως, όχι. Εκείνοι προχωρούν. Άλλοτε τρέχουν κυνηγώντας ματαιόδοξους στόχους και άλλοτε ματαιόδοξα άτομα. Και εγώ που ποτέ μου δε σκέφτηκα να τους πληγώσω νιώθω τώρα μόνη, και πληγωμένη. Και ξέρω. Κανένα νόημα δεν έχει να τους κυνηγήσω, νόημα κανένα να τους κλαφτώ. Δεν έχω ανάγκη από οίκτο, μήτε από βοήθεια για να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου. Θα τα καταφέρω, φωνάζω καθώς ρίχνω ένα χαστούκι στον εαυτό μου μπας και συνέλθει. Μα εκείνος τίποτα. Με κοιτάζει παθη...

What's wrong with you people?  Mια βόλτα στην πλατεία Συντάγματος, μεσημέρι Κυριακής λίγο πριν τις γιορτές και το γαϊτανάκι ξεμπλέκεται, το παζλ συμπληρώνεται, οι εικόνες συνθέτουν μια σαγηνευτικά όμορφη παρακμή.  Άνθρωποι ξένοι, άνθρωποι γνωστοί, παρακμιακοί και μη, όμορφοι, άσχημοι. Άνθρωποι που επιλέγουν μια κεκαλυμμένη κομπλεξική αλήθεια και άλλοι που βγάζουν περήφανοι βόλτα τα κόμπλεξ τους χωρίς καμουφλάζ, χωρίς να προσπαθήσουν καν να τα κρύψουν. Άνθρωποι που φοβούνται ή άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τις αλήθειες της μίζερης ύπαρξής τους. Άνθρωποι κυριευμένοι από πάθη ή από φόβο για το άγνωστο, το απλησίαστο. Άνθρωποι θαρραλέοι ή δειλοί. Εκείνοι που καίγονται με τη φωτιά, εκείνοι που καίγονται μέσα στη φωτιά των παθών τους και εκείνοι που μια ζωή ανέχονται συμβιβάζονται, φιμώνονται, σιωπούν. Άνθρωποι είτε με πολλές γνώσεις που πια μοιάζουν ανούσιες καθώς βλέπουν την αψίδα του θανάτου να έρχεται και άνθρωποι αμαθείς πλημμυρισμένοι από την άγνοια ...