Περνώντας προχθές το βράδυ από την πλατεία συντάγματος, μετά από κάτι μέρες που είχα να ανέβω προς κέντρο, ένιωσα κάπως περίεργα. Η πλατεία ήταν γεμάτη πανό με συνθήματα και με αντίσκηνα που είχαν στηθεί από την πρώτη μέρα της διαμαρτυρίας. Οι "αγανακτισμένοι" αγωνιστές είχαν κουραστεί από την πολλή αγανάκτηση και είχαν πέσει για ύπνο. Ο δρόμος δε μπροστά από τη βουλή είχε τέσσερα πέντε πανό και άλλους δυο-τρεις διερχόμενους να συζητάνε με τους λίγους εναπομείναντες αστυνομικούς.
Μάαλιστα, σκέφτηκα. Αυτός ο λαός ξανακοιμήθηκε; Που πήγε το σθένος και η ένταση με την οποία διαμαρτυρόταν τις προηγούμενες μέρες; Μήπως τελικά οι στημένοι αναρχικοί ήταν ικανοί να κάμψουν την αγανάκτησή μας, να μας τρομοκρατήσουν ; Πώς το επιτρέψαμε αυτό; Ίσως πάλι να συνέβη αυτό που έλεγα από την αρχή.
Μόλις είχα ακούσει για την "ειρηνική" διαμαρτυρία είχα γελάσει. Ίσως με αυτό να ακούγομαι πεσιμίστρια ή ακόμα και είρωνας. Ωστόσο, εγώ προτιμώ να με χαρακτηρίζω ρεαλίστρια. Δεν λέω πως έπρεπε να σημειωθούν επεισόδια. Όχι δεν είναι αυτή η λύση. Αλλά έχοντας παρακολουθήσει την πολιτική κατάσταση όλων αυτών των ετών και προσπαθώντας να σκεφτώ με την νοοτροπία που σκέφτονται οι πολιτικοί πίστευα ότι απλά θα περιμένουν να κοπάσει η οργή των αγανακτισμένων, οι οποίοι φάνηκε σχεδόν από την αρχή ότι δεν ήταν διατεθειμένοι να χάσουν τις ζωές τους στη μάχη. Για την ακρίβεια δεν ήταν διατεθειμένοι να χάσουν τίποτα περισσότερο από μερικές ώρες. Η μόνη τους επανάσταση η κραυγή και η δημιουργία γηπεδικού κλίματος. Κανένας δεν ήταν αρκετά αποφασισμένος για αγώνα. Όλοι όσοι ήταν εκεί ήταν απλά αποφασισμένοι για κερκίδα. Για κερκίδα όμως, καλοί ήμασταν πάντα. Δεν κάναμε άλλωστε και κάτι διαφορετικό τόσα χρόνια.
Οι πολιτικοί λοιπόν το ήξεραν αυτό. Ίσως να μην τους θεωρώ αρκετά διορατικούς για να μπορούν να το προβλέψουν όμως θεωρώ ότι ακόμα και ο πιο ανόητος άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει ότι οι άνθρωποι αργά ή γρήγορα κουράζονται. Και αυτό είναι και το λάθος μας τόσα χρόνια. Οι Έλληνες πάντα είχαμε την τάση για αγώνα, για επανάσταση. Όμως ποτέ δεν είχαμε την απαραίτητη υπομονή και επιμονή. Γι' αυτό και κατά καιρούς έχουμε χαρακτηριστεί ωχαδερφιστές και συμβιβασμένοι. Όσο και να λέμε ότι ξυπνήσαμε, όσο και να αγωνιζόμαστε, στο τέλος πάντα απογοητευόμαστε, με αποτέλεσμα να γινόμαστε εύκολη λεία για όλους εκείνους που έχουν άλλα σχέδια για μας.
Ως πότε όμως θα το επιτρέπουμε αυτό; Ξυπνήστε. Πραγματικά ξυπνήστε. Σταματήστε να ασχολείστε με τα στημένα ποδοσφαιρικά παιχνίδια εν όψη μεσοπρόθεσμου. Καταλάβετε επιτέλους πως το ποδόσφαιρο, όπως και η θρησκεία, όπως και η πολιτική είναι τρόποι χαλιναγώγησης των παθών μας, πως αν μη τι άλλο χρησιμοποιούνται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις για να μας αποσπάσουν την προσοχή από τα σημαντικά θέματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθούμε.
Ας κλείσουμε τα αυτιά μας στις εκκωφαντικές σειρήνες που σκοπό έχουν να μας αποπροσανατολίσουν και ας επικεντρωθούμε στο στόχο μας. Αφού βέβαια πολλοί συνειδητοποιήσουν το ποιος είναι. Γιατί ίσως τελικά να μην ισχύει τίποτα από τα παραπάνω και ο κόσμος απλά να διασπάστηκε επειδή δεν είχε κάποιο ουσιαστικό στόχο.
Σκεφτείτε, λοιπόν, λίγο αυτή τη νέα γενιά που φτάνει στο αύριο. Πόσο εύκολα θα κοιμάστε τα βράδια όταν ξέρετε ότι είστε υπαίτιοι για τη διαιώνιση της κατάστασης που επικρατεί; Πώς θα μπορέσετε να κοιτάξετε ξανά το παιδί σας στα μάτια όταν ξέρετε ότι εσείς στηρίξατε την ανομία όλων αυτών που συνετέλεσαν στην καταστροφή του μέλλοντός του;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου