UNplugged

Η ώρα είναι περασμένες έξι το πρωί. Μα εγώ δε μπορώ να κοιμηθώ. Θαρρείς και δε βρίσκω το λόγο. Θαρρείς πως τάχα χρησιμοποιώ εκείνη τη μικρούλα αφορμή πως δήθεν έχω μάθημα το πρωί για να 'χω εύκαιρη την πρόφαση να πω πως δε νυστάζω. Κι άλλωστε, θα μου πεις αν δεν είναι αυτό, τότε τι είναι; Κι έπειτα γιατί κάθισα μέχρι τούτη την ώρα; Διάβαζα, θα πεις. Έβλεπα τηλεόραση, θα προσπαθήσεις να συμπληρώσεις. Μα τίποτα, όσο ευφάνταστο και να είναι δε θα σε αντιπροσωπεύει. Τίποτα ή και όλα. Όλα ή και τίποτα. Σα κουρελιάρα πόρνη  η σκέψη ξεδιπλώνεται γυμνή και σε κοιτάζει σαρκαστικά. "Μπράβο σου, δικέ μου", θα πει χλευάζοντας σε, καθώς θα αναμασήσει την ήδη χιλιομασημένη τσίχλα της. Τούτη η εικόνα θαρρείς είναι σαγηνευτικά αποκρουστική που αρκεί για να σε βασανίσει. Και ξέρεις δεν είναι που τάχα δε ξέρω από που να αρχίσω. Είναι που ξέρω που καταλήγω. Και τούτο με τρομάζει. Ίσως επειδή είναι η πρώτη φορά που καταλήγω κάπου, ίσως επειδή έχω ταυτίσει την κατάληξη... να ξέρεις, με κά...

Δεν είναι τάχα εκείνες οι μικρές σου ιστορίες και οι μεγάλες σου ερωμένες που σε έκαναν να τις ερωτεύεσαι. Είσαι εσύ. Εσύ που ολοένα θες να τους μοιάσεις, έτσι αγέρωχες καθώς δείχνουν μέσα στα σημεία των καιρών. Δεν είναι εκείνη. Μήτε το βλέμμα της. Μήτε η άλλη. Άδοξες και δοξασμένες ιστορίες να έχεις να διηγείσαι όταν χτυπάνε οι ανασφάλειες. Η μία δε σου έκανε γιατί. Την άλλη την αγάπησες γιατί. Σε πρόδωσε γιατί. Έφυγες γιατί. Έφυγε γιατί. Έφυγε. Έφυγες. Γιατί; Ήταν γραφτό. Θα πεις.  Οφθαλμαπάτες του μυαλού. Φρούδες ελπίδες και σκάρτες σκέψεις. Ανούσιες, εικόνες, κενές από συναίσθημα. Και όλα να γίνονται απλά για να καλύψεις ένα υπαρξιακό κενό. Όσο περισσότερα πράγματα μαθαίνει ο άνθρωπος, τόσο μεγαλώνει η ανασφάλεια για το μίζερο υπαρξιακό εγώ του, έλεγε αδιάφορα σχεδόν ο παππούς κάποιο βράδυ πλάι στη σόμπα παίζοντας με τις χάντρες από το κομπολόι του. "Αρχίδια"¨, σκεφτόσουν. Εγώ θέλω να μάθω τα πάντα. Θέλω να ξέρω πως σκατά δουλεύει αυτός ο κόσμος. Να μάθω, να διαβάσω,...

Πόση αδιαφορία μπορεί άραγε να χωρέσει μέσα σε μια κενή τυπική φράση-και πόσο συναίσθημα; Πόσο κενή μπορεί να είναι μία πρόταση ή μια απάντηση; Και κυρίως πόση τάχα αδιαφορία μπορεί να χωρέσει η ψυχή του ανθρώπου; Άβυσσος είναι, ότι θέλει κάνει, θα σπεύσεις να μου απαντήσεις. Πες το ψέματα. Δε το θέλω, μα πρέπει να συμφωνήσω. Θαρρείς πως κάποτε τούτο με πλήγωνε, θαρρείς πως με πληγώνει ακόμα. Μα καθώς φέρνω στο νου το πόση αδιαφορία έχω νιώσει εγώ, θαρρείς πάλι πως φτάνουν δυο ζωές για να μου την ξεπληρώσουν. Μα και πάλι, όσο και να προσπαθώ να μου χρυσώσω το χάπι, τούτο δε λέει να κατέβει. Στέκεται εκεί στον οισοφάγο και μου καταπίνει το οξυγόνο. Άλλοτε πάει προς τα κάτω, έτοιμο να χωνευτεί μαζί με άλλα τόσα ανούσια και ουσιαστικά, κι άλλοτε στέκεται εκεί έτοιμο να με πνίξει. Κι αυτό και όλα εκείνα τα ανείπωτα λόγια που χε πει ο Τάσος, τα λόγια που δεν είπα εγώ και που δε θέλησα να ακούσω. Και δε ξέρω τι με θλίβει πιότερο από όλα. Το ότι μπορεί να αδίκησα, το ότι μπορεί να αδικήσω.....

Αυτό το φεγγάρι έχει πάρει πολύ κόσμο στο λαιμό του. Και η συνήθεια....Αλλά γι' αυτήν σου 'χω μιλήσει τόσες και τόσες φορές. Φτάνει πια. Μη σε ζαλίζω άλλο με δαύτη. Το φεγγάρι, λοιπόν... Θυμάμαι κάποτε που μου 'χες διαβάσει εκείνο το ποίημα του Ρίτσου. Θαρρείς πως το λέγανε;  Σονάτα... είχε ένα γνώριμο τίτλο θυμάμαι, κάτι από Μπετόβεν.. Θαρρείς πάλι να 'χει σημασία;  Όταν κείνη η κουκκίδα ανάβει, όλα τα άλλα μοιάζουν τόσο μικρά, τόσο ανούσια. Χάνονται νομίζεις μέσα στην τόση τους ανασφάλεια, πνίγονται μέσα σε μια στάλα από θολά νερά, κρύβονται στην ομίχλη ενός τσιγάρου προδομένα από 'κείνο τους το ματαιόδοξο όνειρο να 'ναι πάντα στο επίκεντρο της προσοχής. Όλα 'κείνα τα μικρά και τα μεγάλα και τα μικρότερα και τα μεγαλύτερα. Ασύμμετρα μεγέθη για να ταξινομείς πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους-ναι και ανθρώπους, λέω- στη ζωή σου. Κι όταν τάχα έρθει το σκάρτο εκείνο πλήρωμα του χρόνου για ξεσκαρτάρισμα να μη μπορείς να τα συμμαζέψεις. Πάντα να θες παραπά...

Ακόμα και τώρα δε σου κρύβω, κείνο που τάχα θαρρείς με πείραξε, είναι εκείνη η συνάντηση που αρνήθηκες, η ευκαιρία που δεν έδωσες. Ποτέ σου δεν κατάλαβες. Ποτέ δε θα καταλάβεις. Και δεν είναι που δεν με ένιωσες, όχι, όχι αυτό δε θα με έθλιβε τόσο. Είναι το γαμώτο που δεν ήσουν ποτέ διατεθειμένη να πάρεις εκείνα που ήμουν διατεθειμένος να δώσω. Κείνα που θαρρείς τώρα βλέπω πως τα 'χεις ανάγκη, πως τα ζητιανεύεις. Και πια κανένα νόημα δεν έχει, το ξέρω. Μήτε να είμαι επικριτικός μαζί σου, μήτε μαζί μου, μήτε ακόμα και να σε φέρνω στη θύμηση. "Το μόνο καλό με το παρελθόν είναι ότι είναι παρελθόν", είπε ο Wilde. Και εγώ το έχω εμπεδώσει αυτό πια. Μήτε συγχωροχάρτια ζητάω, μήτε είμαι διατεθειμένος να δώσω. Απλά κάπου μέσα μου ίσως σε νοιάζομαι, ίσως υπάρχεις. "Σκατά" θα φωνάζει το κεφάλι. "Τι τα θες και ανακατεύεσαι; Μια χαρά δεν είναι η δική σου ζωή;" θα συνεχίσει να μου απευθύνει το λόγο επικριτικό. Ο καθρέφτης παίζει να μου ρίξει και κάνα δυο χλέπες ...

Κάποιες βραδιές σα και τούτη νιώθω το μυαλό μου να τρέχει και να μη μπορώ να το πιάσω. Μάταιες ονειροπολήσεις. Ανούσιες και κενές ματαιότητες ενός ξεπεσμένου ονειροπόλου, θα πεις. Ταξιδιάρικες περιπλανήσεις ενός ζητιάνου, ενός κουρελιάρη χωρίς λόγο ύπαρξης. Μικρές στιγμές για να ναρκώνεις το κεφάλι σου, για να ξεχνάς, μα πολύ περισσότερο για να ξεχνιέσαι. Δε ξέρεις τι θες. Ξέρεις τι δε θες. Κρατούμενα. Ζητούμενα. Αλγόριθμοι. Σκάρτοι αριθμοί που δε μπόρεσα ποτέ μου να τους καταλάβω. -Και μια εις άτοπον απαγωγή να βαραίνει το κεφάλι μου. Και όλα όσα καταλαβαίνεις να μην μπορούν να συμβαδίσουν με τη λογική τους. Κομπλεξισμοί και αναγκαιότητες. Και μια βαβούρα να σου ζαλίζει το κεφάλι. Δε ξέρεις από που έρχεται, δε ξέρεις μήτε που θα καταλήξει. Σε βασανίζει όμως και αυτό είναι αρκετό για να ασχολείσαι μαζί της. Μια φρούδα αυταπάτη ξεπεσμένη να σου τονώνει εκείνη την τελευταία ανήθικη σκάρτη ονειροπόληση. Μια ανόητη σκέψη που πέρασε σαν πλανεύτρα παλλακίδα από το μυαλό σου και μέσα στη ...