UNplugged

Η ώρα είναι περασμένες πέντε το πρωί. Το ουίσκι έχει σχεδόν αδειάσει. Μόνη συντροφιά τούτες οι τελευταίες του σταγόνες μαζί με ένα ματαιόδοξο τσιγάρο που γυρεύει να γευτεί αδηφάγα λίγη από την υγρασία των χειλιών μου. Κάπου στο πάτωμα βρίσκεται ο Όργουελ. Καημένο γατί. Γιατί να θες να είσαι μέσα στο σπίτι; Γιατί δε φεύγεις; Γιατί δεν εκτιμάς την ελευθερία σου; Του φωνάζω όλη μέρα, λες και καταλαβαίνει. Λες και θα μου απαντήσει. Ανούσιες συζητήσεις χωρίς απόκριση. Ανούσια ξενύχτια δίχως λόγο, δίχως αιτία, δίχως μιαν τάχα αφορμή. Λες και εγώ έχω απαντήσει θαρρείς και τάχα τα ερωτήματα που σου θέτω. Αχ ρε Όργουελ. Ανασκόπηση είκοσι τριών ετών. Με λες εικοσιτέσσερα, αλλά εικοσιτρία δηλώνω ακόμα. Θαρρείς και με μαστιγώνει κάπως ο χρόνος. Όχι πως τάχα φοβάμαι τα γηρατειά. Αλλά την κοινωνική δομή. Μπράβο καλό παιδί. Τελείωσες τις σπουδές, βρες μια καλή δουλειά, να κάνεις και μια σωστή οικογένεια. Και αν κάτι από όλα αυτά παρεκκλίνει λίγο χρονικά αυτομάτως είσαι αποτυχημένος για τα καταστο

Είμαστε υπεύθυνοι για αυτά που λέμε,                    όχι γι αυτά που καταλαβαίνουν οι άλλοι. Οι άνθρωποι παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως λυπημένους ή προδομένους από την ανάγκη τους να εκδικηθούν εκείνους που τους απορρίπτουν. Η  λύπη είναι το πιο εγωιστικό συναίσθημα. Είναι μια αυτοάμυνα που αναπτύσσει ο οργανισμός από τότε που είναι παιδί και αρνείται να αποβάλει ως τα βαθιά του γεράματα, εκτός αν ο άνθρωπος είναι σε θέση να ανακαλύψει δεξιότητες, όπως η ωριμότητα και η αξιοπρέπεια. Ωστόσο, δε θα έπρεπε να νιώθουμε καν τύψεις για εκείνους που πληγώνονται. Είμαστε υπεύθυνοι μόνο για τους εαυτούς μας. Επομένως, το να προσπαθήσουμε να αποστερήσουμε  την ευτυχία από εμάς δεν καθιστά περισσότερο χαρούμενους εκείνους που φαινομενικά πληγώνονται από τη συμπεριφορά μας. Και αν τους καθιστά, τότε αυτοί είναι εγωιστικά αποβράσματα και όχι εμείς που απλά κάνουμε κάποιες επιλογές που τυγχάνει να μην είναι αυτοί. Αν μη τι άλλο ο έρωτας για να υπάρξει πρέπει να είναι αμοιβαίος.

It was the first night  after a long time she slept happy. She had her little pink fluffy bunny in her hug and she was smiling like a kid. She was definetely feeling like she was sixteen. She had purified herself by punishing her enough. But she wasn't emotionally unaware amymore. The belief that she could be hurt, was making her even happier. She could give everything up for a passion. She could change the world for it. She was sure. Because, she knew.  She was in love? Maybe yes, maybe no. The only truth that could be spoken is that she could love. Yes she could definetely fall in love. She could imagine it, she could dream it, she could feel it... in the glances, the smiles, in all this magical power she had inside her. She was ready to take this step. She was ready to make this new change, to take this chance. Because, she knew. She could feel it clearly. If your dreams don't scare you, they aren't big enough. And whose life worth living without dreaming big? And wh

We buy things we don't need to impress people we don't even like. That's what life is. No, that's what we turn life into. A piece of bullshit. And we return every single day in our empty departments with minds full of spirits and love. All the love that we will never confess. All that love we have and nobody cares. Just talking, just talking about useless stuff and nothing really important to be mentioned. No one really into us, no one really interested in learning us. Oh! Come on. We don't let others know us better because we are afraid... Afraid of love? Maybe. Afraid of truth, definetely. We prefer loneliness. We suffocate our most intense feelings into alcohol, or into another bad novel. Writing about things that we never felt or never showed. And our lives continue this way.  That's why the most lonelly people turned into the best writers. That's why the best novels are full of feelings. As I had heard in one movie-mi scusi, ma non posso ricordare q

Άλλο ένα βράδυ θα πνίξω το πόνο μου με οινόπνευμα. Καυτές οι ρανίδες του αλκοόλ θα αδειάσουν το κεφάλι για να μη σκέφτεται τη βασανισμένη ύπαρξη που πρεσβεύει. Ξέρεις τώρα μικρές δικαιολογίες για εμάς τους δειλούς που επιλέγουμε να πνίξουμε το δάκρυ μέσα στο γέλιο. Ανούσιες λέξεις στοιχισμένες η μία πάνω στην άλλη χωρίς νόημα. Λέξεις που παλεύουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.  "Vanity is definetely my favourite sin" Αυτά έλεγε και ο Ντόριαν πάνω κάτω και κατέληξε μόνος και έρημος, να αναζητά για μια δεύτερη ευκαιρία σε μια ζωή που έχτισε με σαθρά θεμέλια. Αυτά έλεγε και πρόδωσε ότι ωραιότερο είχε ποτέ του αγγίξει από το φόβο μη δεθεί, από το φόβο μήπως νιώσει για μια φορά την ανθρώπινη ύπαρξή του να κατακερματίζει το υπερφίαλο και αλαζονικό εγώ του. Αυτά και άλλα τόσα, γέμιζαν τις νύχτες και τις μέρες του. Αληθινοί άνθρωποι σε ένα ψεύτικο παραμύθι που χε χτίσει για να ξεχνάει όλα εκείνα που τον βασάνιζαν τις νύχτες. Η ομορφιά. Η ομορφιά που γεννάει το θηρίο και σκ