Είμαστε υπεύθυνοι για αυτά που λέμε,
όχι γι αυτά που καταλαβαίνουν οι άλλοι.
Οι άνθρωποι παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως λυπημένους ή προδομένους από την ανάγκη τους να εκδικηθούν εκείνους που τους απορρίπτουν. Η λύπη είναι το πιο εγωιστικό συναίσθημα. Είναι μια αυτοάμυνα που αναπτύσσει ο οργανισμός από τότε που είναι παιδί και αρνείται να αποβάλει ως τα βαθιά του γεράματα, εκτός αν ο άνθρωπος είναι σε θέση να ανακαλύψει δεξιότητες, όπως η ωριμότητα και η αξιοπρέπεια.
Ωστόσο, δε θα έπρεπε να νιώθουμε καν τύψεις για εκείνους που πληγώνονται. Είμαστε υπεύθυνοι μόνο για τους εαυτούς μας. Επομένως, το να προσπαθήσουμε να αποστερήσουμε την ευτυχία από εμάς δεν καθιστά περισσότερο χαρούμενους εκείνους που φαινομενικά πληγώνονται από τη συμπεριφορά μας. Και αν τους καθιστά, τότε αυτοί είναι εγωιστικά αποβράσματα και όχι εμείς που απλά κάνουμε κάποιες επιλογές που τυγχάνει να μην είναι αυτοί. Αν μη τι άλλο ο έρωτας για να υπάρξει πρέπει να είναι αμοιβαίος.
Επομένως, όχι δεν είμαστε εμείς οι εγωιστές που επιλέγουμε να ζήσουμε τον έρωτα στο πρόσωπο κάποιου άλλου, αλλά εκείνοι που με επίκληση στο συναίσθημα, με φωνές-με βία πολλές φορές- προσπαθούν να μας αλλάξουν τη γνώμη. Προσπαθούν να μας φυτέψουν βαθιά μέσα στη δυστυχία που βρίσκονται απλά και μόνο γιατί δεν αντέχουν την απόρριψη. Προσπαθούν να επιβάλλουν μια συναισθηματική μέθεξη στην οποία έχουν βρεθεί, έτσι ώστε να μας αποστερήσουν τη δημιουργία μιας άλλης.
Ωστόσο, μήπως αυτό δεν είναι ο έρωτας; Η προσπάθειά μας να επιβληθούμε σε κάποιον; Η προσπάθεια να τον ημερώσουμε; Υποθέτω πως ναι. Ωστόσο, κανείς και ποτέ δεν κατάφερε να εξημερώσει τίποτα με φωνές και αγριάδες. Για να ημερώσεις κάτι πρέπει να έχεις υπομονή και επιμονή. Κάθε άλλη προσπάθεια μόνο να το διώξει μπορεί και να επιβεβαιώσει το πόσο εγωιστής είσαι. Και καλύτερα να μην είσαι ερωτευμένος. Καλύτερα να μη προσπαθείς εγωιστικά να κρατήσεις κάποιον δίπλα σου, παρά να τον αναγκάζεις να σε ανέχεται, να τον κακομεταχειρίζεσαι και να πιέζεις καταστάσεις. Καλύτερα να λύνεις τα προβλήματα σου πολιτισμένα και όχι σαν πίθηκας. Και πολύ περισσότερο, καλύτερα να μπαίνεις στη θέση του άλλου πριν βιαστείς να τον κρίνεις και να μη σκέφτεσαι μόνο τι θες εσύ. Αλλά έτσι είμαστε οι άνθρωποι, εγωιστικές καρικατούρες χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, κάποιοι. Κατηγορούμε για να νιώσουμε καλύτερα και όταν πια τα επιχειρήματα τελειώσουν σηκώνουμε το χέρι. Μέχρι εκεί φτάνει η αξιοπρέπειά μας, μέχρι εκεί που φτάνει η αγανάκτηση. Μέχρι εκεί κι εμείς. Μέχρι εκεί θα φτάναμε για να φέρουμε κάτι πίσω. Και η εξημέρωση; Ποιος έχει χρόνο να εξημερώσει κάτι όταν μπορεί να το έχει με το ζόρι ή να το αγοράσει;
Καληνύχτα, φιλαράκο.
Ελπίζω κάποτε να καταλάβεις.
.jpg)
Με τι καρδιά με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας λάθος
κι αλλάξαμε ζωή.
H entash fernei entash , oi fwnes fwnes . Kai h bia bia . O egwistis apla sto telos tha skeftei pada thn dikia tou plevra kai tha ekmidenizei ton allo .
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ίδιο λέμε. Πάντα ο εγωιστής θα σκέφτεται τον εαυτό του. Και πάντα θα κατηγορεί τον άλλο!
ΑπάντησηΔιαγραφήDustixws oi sxeseis den sikonoun egwismous o egwismos erxete omws pada sto telos . Makari na min htan etsi . O xronos lene epoulwnei pliges kai fernei allous anthrwpous konta kai allous makria . Elpizw na ginei auto pou pragmatika thes gia ton anthrwpo pou anaferesai . Sou euxomai oti kalhtero gia esena na simvei .
ΑπάντησηΔιαγραφή