"Η ομορφιά θα γεννάει πάντα το θηρίο"

Άλλο ένα βράδυ θα πνίξω το πόνο μου με οινόπνευμα. Καυτές οι ρανίδες του αλκοόλ θα αδειάσουν το κεφάλι για να μη σκέφτεται τη βασανισμένη ύπαρξη που πρεσβεύει. Ξέρεις τώρα μικρές δικαιολογίες για εμάς τους δειλούς που επιλέγουμε να πνίξουμε το δάκρυ μέσα στο γέλιο. Ανούσιες λέξεις στοιχισμένες η μία πάνω στην άλλη χωρίς νόημα. Λέξεις που παλεύουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. 

"Vanity is definetely my favourite sin"

Αυτά έλεγε και ο Ντόριαν πάνω κάτω και κατέληξε μόνος και έρημος, να αναζητά για μια δεύτερη ευκαιρία σε μια ζωή που έχτισε με σαθρά θεμέλια. Αυτά έλεγε και πρόδωσε ότι ωραιότερο είχε ποτέ του αγγίξει από το φόβο μη δεθεί, από το φόβο μήπως νιώσει για μια φορά την ανθρώπινη ύπαρξή του να κατακερματίζει το υπερφίαλο και αλαζονικό εγώ του. Αυτά και άλλα τόσα, γέμιζαν τις νύχτες και τις μέρες του. Αληθινοί άνθρωποι σε ένα ψεύτικο παραμύθι που χε χτίσει για να ξεχνάει όλα εκείνα που τον βασάνιζαν τις νύχτες. Η ομορφιά. Η ομορφιά που γεννάει το θηρίο και σκοτώνεται μέσα του. Αυτή, αυτή φταίει για όλα. Μαζί και όλα εκείνα που φτιάχτηκαν για να ταΐζουν τους πιο ματαιόδοξους στόχους μας και να εκμηδενίζουν την πραγματική ύπαρξή μας. Όλα αυτά τα ανούσια που θα υποδαυλίζουν μια ζωή τα ουσιαστικά σε έναν άδικο αγώνα, σε μια μάχη άνιση με ηττημένους, μόνο ηττημένους. Κι εμείς επηρμένοι όπως θα είμαστε από τούτο τον ναρκισσισμό που γαλούχησε τις ανθρώπινες σχέσεις που έχουμε χτίσει, θα είμαστε ανίκανοι να το δούμε. Πολύ μικροί να το νιώσουμε.

Ώσπου ένα πρωί θα ξυπνήσουμε πλάι σε κάτι αληθινό, σε κάτι μεγάλο και θα τρομάξουμε. Τότε όμως θα είναι αργά. Πολύ αργά για να ανατρέψουμε τις αλήθειες μας, πολύ μικροί για να ξαναχτίσουμε έναν κόσμο από την αρχή, για να δημιουργήσουμε κάτι καινούριο. Και πάλι θα βρεθούμε δέσμιοι του πιο μεγάλου όπλου αυτής της ανθρωπότητας, του πιο κενού και ανούσιου παραμυθιού μέσα στο οποίο μας έχουν αναθρέψει, την ομορφιά και τη ματαιοδοξία, κείνο το γυαλιστερό περιτύλιγμα που μέσα του βρίσκεται μόνο σαπίλα και ψευτιά. Μα θα είναι πια αργά. Θα είναι αργά για δάκρυα. Γιατί...Κλαίνε όσοι στο βάθος ακόμα ελπίζουν, τα είπε και ο Τάσος, τι τα θες;

Και η ελπίδα φίλε μου ανήκει μόνο στους ονειροπόλους, μόνο στους θαρραλέους και τους τολμηρούς. Σε εκείνους που δεν έχουν πάψει να ελπίζουν και δεν έχουν διαβρωθεί από τούτη τη μάστιγα. Γιατί η ομορφιά δε σκοτώνει το θηρίο, το γεννάει και τούτο το μισώ πιότερο από όλα. Αν και ποτέ σου δε το κατάλαβες, ποτέ δε θα το καταλάβεις. Γιατί είναι ένα θηρίο που προκαλεί φθορές άθελά του. Το μεγαλύτερο κακό όλης της ανθρωπότητας. Μια καταπακτή που γεννά ασταμάτητα αγάπη και πόνο, έρωτα και μίσος. Όπως όλα τα μεγάλα πράγματα σε τούτο τον κόσμο. Όπως οι ιδέες. Έτσι και η ομορφιά. Γεννιέται για να διχάσει. Και αλίμονο σε αυτόν που δε την εκμεταλλεύτηκε. Και αλίμονο σε αυτόν που την είχε και δε τη μίσησε.

Μόνη ομορφιά κείνη που τα μάτια δε μπορούν να δουν. Μα είναι τέτοια η φαιά ουσία του ανθρώπου, που κείνη τάχα κάνει πως δε τη βλέπει. Μακάρι να ήταν όλα αλλιώς. 

Εσένα σε αγαπούν για όλα εκείνα που είσαι και δεν είμαι. Εμένα με αγαπούν για όλα εκείνα που βλέπουν, μα δε με ξέρουν. Λες και όλη τους η αγάπη χωράει μέσα σε μια εικόνα, σε ένα ανούσιο like, ή ένα κρεβάτωμα. Και μετά νομίζουν πάλι πως με μαθαίνουν. Και πάλι φτου και από την αρχή. Να ανοίγουν πληγές στην ψυχή μου. Πληγές που βασανίζουν. Πληγές σε εκείνες, όχι σε μένα. Ερινύες να κυνηγούν τα όνειρα και τα βράδια μου.  Τόσες και τόσες πληγωμένες καρδιές που πλήγωσε τούτο το θηρίο. Κι εγώ τόσο ανίκανος να το σταματήσω. Λες και καμιά τους με ήθελε γιατί ήμουν εγώ. Λες και άφησα καμιά να με δει τόσο καλά όσο εσύ. Κι ύστερα, τι κατάφερα;

Θαρρείς σε αγάπησα κάπου μέσα μου με τον τρόπο μου, ξέρεις με τον τρόπο που αγαπάμε εμείς οι αναίσθητοι, οι εγωιστές. Και δεν είναι πια ότι δε νιώθω, είναι πως είμαι ένα κινητό πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που γεννάει προβλήματα άθελά του. Και μόνο μια Ιθάκη. Μια Ιθάκη θα έχω κάθε πρωί να σκέφτομαι. Μα τι νόημα έχει όλο αυτό; Θαρρείς πως δεν έχω κάτι να προσφέρω. Με έχουν απογοητεύσει οι άνθρωποι, με έχω απογοητεύσει εγώ. 

Ο εαυτός μου. Ναι, αυτός με ενοχλεί περισσότερο από όλα. Γιατί αναλώνεται σε ματαιότητες, σε γέλια, ναι σε γέλια, δειλός μπροστά σε κάτι μεγάλο που ένιωσε, προδομένος από τα πιο ναρκισσιστικά του ένστικτα, προσπαθεί όπως όπως να σπατουλάρει τις πληγές του, να καλύψει τα ανείπωτα και να συνεχίσει να ζει. Ανήμπορος να αντιμετωπίσει τις αλήθειες του, χτίζοντας ψέματα και ουτοπίες. Ίσως επειδή το αλλιώτικο και το από αλλού φερμένο, δε το αντέχουν οι άνθρωποι. Ίσως επειδή είναι νωρίς να μιλώ για σένα και για μένα. Κι ας είσαι η μόνη αλήθεια ανάμεσα σε τόση ψευτιά.