Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Don't grow up. It's a trap.

Η ώρα είναι περασμένες πέντε το πρωί. Το ουίσκι έχει σχεδόν αδειάσει. Μόνη συντροφιά τούτες οι τελευταίες του σταγόνες μαζί με ένα ματαιόδοξο τσιγάρο που γυρεύει να γευτεί αδηφάγα λίγη από την υγρασία των χειλιών μου. Κάπου στο πάτωμα βρίσκεται ο Όργουελ. Καημένο γατί. Γιατί να θες να είσαι μέσα στο σπίτι; Γιατί δε φεύγεις; Γιατί δεν εκτιμάς την ελευθερία σου; Του φωνάζω όλη μέρα, λες και καταλαβαίνει. Λες και θα μου απαντήσει. Ανούσιες συζητήσεις χωρίς απόκριση. Ανούσια ξενύχτια δίχως λόγο, δίχως αιτία, δίχως μιαν τάχα αφορμή. Λες και εγώ έχω απαντήσει θαρρείς και τάχα τα ερωτήματα που σου θέτω. Αχ ρε Όργουελ.
Ανασκόπηση είκοσι τριών ετών. Με λες εικοσιτέσσερα, αλλά εικοσιτρία δηλώνω ακόμα. Θαρρείς και με μαστιγώνει κάπως ο χρόνος. Όχι πως τάχα φοβάμαι τα γηρατειά. Αλλά την κοινωνική δομή. Μπράβο καλό παιδί. Τελείωσες τις σπουδές, βρες μια καλή δουλειά, να κάνεις και μια σωστή οικογένεια. Και αν κάτι από όλα αυτά παρεκκλίνει λίγο χρονικά αυτομάτως είσαι αποτυχημένος για τα καταστοιχά τους. Μαύρο πρόβατο. Θαρρείς και έχει καμιά σημασία. Θαρρείς και τους πέφτει λόγος.
Ανούσιοι άνθρωποι σε βουβές οθόνες. Σχολιάζουν τις ζωές μας πίσω από ένα διάφανο γυαλί. Λες και αυτό θα αλλάξει κάτι. Λες και αυτό θα μας κάνει πιο ανθρώπους, λες και θα τους κάνει πιο ανθρώπους. Ή πως τάχα θα δώσει απαντήσεις στα ερωτηματικά που θέτουμε στον εαυτό μας τα βράδια. Άτιμο πράγμα τα βράδια. Σκάνε οι εφιάλτες και οι αναμνήσεις και κεντάνε με μανία ανούσια, με μαεστρία εκπληκτική εικόνες που δε θες, εικόνες απροσδιόριστες, για πράγματα τα οποία είτε φαντάστηκες, είτε ονειρεύτηκες. Και τότε κάνεις τον απολογισμό. Όσα συνέβησαν, εκείνα που πια κανένα νόημα δεν έχουν, έχουν πλέον ξεχαστεί, τα συναισθήματα που ένιωσες ή όχι και πολύ περισσότερο όλα εκείνα που φαντάστηκες και δε συνέβησαν.
Ότι δε συνέβη, είναι ότι δε ποθήσαμε αρκετά.
Ή ότι δε προσπαθήσαμε αρκετά προδομένοι από τους μεγαλύτερους φόβους μας. Λες και άμα συνέβαινε θα άλλαζε κάτι. Θαρρείς και το μέλλον του το έχουμε ήδη προδικάσει μέσα σε μια κενή ανουσιότητα. Θα κατέληγε θαρρείς και αυτό μαζί με όλα εκείνα που το μυαλό βαριέται να θυμηθεί. Θα διαβρωνόταν μέσα στα σάπια δόντια του ανούσιου χρόνου κι αυτό. Σαν τις κασέτες και τα πικ απ, σαν τα βινύλια και τις δισκέτες. Σαν τάχα κάποιο ξεχασμένο άσμα από Διάφανα Κρίνα που βάζεις στο μικρό σου ανιψάκι να ακούσει και κοροϊδεύει. Όχι, όχι. Οι μεγάλοι έρωτες και τα μεγάλα όνειρα δεν αξίζουν μια τέτοια κατάληξη. Μόνη σανίδα σωτηρίας η ελπίδα. Τούτη και μόνο έχει τη δύναμη να κρατήσει στη ζωή μια σκέψη. Η πίστη στο όνειρο είναι αυτή που του δίνει ζωή. Η ελπίδα. Η πίστη. Όχι η πραγματικότητα. 
Τούτη η τελευταία ειδικά το διαβρώνει. Διαβρώνει και εμάς. Μας κάνει άλλοτε υποχωρητικούς και άλλοτε μας αφήνει πεισματάρηδες να κυνηγάμε παρορμήσεις. Ανώριμα παιδιά ενός άλλου Θεού που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με μέτριες καταστάσεις, που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με μέτριους έρωτες και πάντα γυρεύουν να παραμυθιάσουν το μυαλό τους πως τάχα υπάρχει το ιδανικό. Λες και όταν το βρουν το ζουν. Ανώριμα παιδιά που ακόμα και στην όψη του τέλειου φοβούνται και κάνουν πίσω. Ότι δε συνέβη ποτέ είναι ότι δεν διεκδικήσαμε αρκετά, γιατί πιστέψαμε πως η ζωή ξέρει. Ή γιατί προδοθήκαμε από κάποια σκάρτη ονειροπόληση του παρελθόντος. Ωριμάζουν τελικά οι άνθρωποι; Ή τάχα γίνονται πιο δειλοί;


Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. 
Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Φωτιά στα ανεκπλήρωτα πάθη.

Το πρωί με πήρε εκείνη τηλέφωνο. Δε ξέρω τι σκατά θέλει από τη ζωή μου πλέον. Ήταν ξεκάθαρη. Ή μήπως όχι; Απρόβλεπτο; Το δίχως άλλο. Δε το περίμενα. Σάστισα. Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή λένε πως έρχονται κατ' αυτό τον τρόπο. Απρόσμενα, αιφνιδιαστικά. Με τέτοιο τρόπο που ακόμα και αν δεν είναι τα ωραιότερα, ο τρόπος και μόνο τα κάνει να φαντάζουν. Μάλλον, αυτό το τελευταίο ισχύει με μένα. Ίσως και όχι; Τη θέλω; Είμαι γοητευμένος. Άλλωστε, ποιος άντρας στην όψη μιας τέτοιας γυναίκας -όσο δυναμικός και να είναι- μπορεί να αντισταθεί; Αναμφίβολα, δε περνά απαρατήρητη. Θαρρείς πως θα μπορούσα να τη σκεφτώ, ή και θα μπορούσα να το έχω ήδη κάνει. Θα μπορούσα ίσως και να την ερωτευτώ. Και δεν είναι τόσο η εμφάνιση της, είναι που όλα θέλει να τα ελέγχει. Είναι αυτή της η επιρροή που εντελώς μυστηριακά καταφέρνει και ασκεί πάνω μου. Έτσι όπως τα γράφω, νιώθω μια αηδία να με συνεπαίρνει και την ανάγκη να καθαρίσω τα σωθικά μου από τούτη την ιδέα που τα χει μπολιάσει. Να κάνω γαργάρα τ

Σ'αγαπώ για αυτά που δε ξέρεις πως είσαι.

Ώρες και ώρες βασάνιζα τον εαυτό μου με τη σκέψη σου. Προσπαθούσα να καταλάβω τι θες επιτέλους. Τι γυρεύεις από τη ζωή μου. Λες και με ένοιαζε. Θαρρείς και ήταν μία ακόμα από εκείνες τις ιστορίες που είχα να λέω, να σκέφτομαι και να αναμοχλεύω, σαν μια τάχα ακόμα εμπειρία, από εκείνες που αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια ή και όχι, σαν μια ακόμα αυταπάτη ή ψευδαίσθηση που δημιούργησε τάχα κάποιο βράδυ μία σταγόνα αλκοόλ. Ακόμα και τώρα δε μπορώ αλήθεια να καταλάβω αν πράγματι συνέβη ή αν το φαντάστηκα, αν τάχα το επινόησα με την παιδιάστικη φαντασία μου, αν μοιραστήκαμε το ίδιο όνειρο κάποιο από όλα τα βράδια που κοιτούσαμε το ίδιο φεγγάρι, τον ίδιο ουρανό. Τι σημασία έχει άλλωστε;  Ξέρεις, δε σου κρύβω πως βαθιά μέσα μου φοβάμαι. Φοβάμαι τα συναισθήματά μου. Αν τάχα σε θέλω, αν τάχα σε νοιάζομαι. Φοβάμαι να στο πω. Φοβάμαι μη και νιώθεις έτσι. Φοβάμαι όλα αυτά τα ανείπωτα, τα οποία έχουμε πει τόσες και τόσες φορές. Εκείνα που δε χρειάστηκε ή που χρειάστηκε να πούμε. Και τη συμβατική ζωή

Σιωπές.

Ένιωθε τόσο μόνος εκείνο το μουντό φθινοπωρινό πρωινό. Ξαπλωμένος για ώρες κοίταζε έξω από το παράθυρο και σκεφτόταν. Ανούσιες σκέψεις που αφαιρούσαν κάθε νόημα από το να σηκωθεί από το κρεβάτι. Σκέψεις που του μαύριζαν τη μέρα. Ίσως για να ταιριάζει κάπως με τα χρώματα του ουρανού. Είχε πια μεσημεριάσει για τα καλά, μα ο ουρανός παρέμενε γκρίζος. Το στομάχι του πεινούσε κάπως, μα η αυτότροφη μιζέρια αυτού του πρωινού, δε τον άφηνε να το σκεφτεί. Είχε ήδη χορτάσει υποσχέσεις. Είχε ήδη χορτάσει από λόγια.  Όλες τους πάντα κάτι υπόσχονταν. Μια ιδανική σχέση, μια ονειρική αγάπη, ένα ανεξέλεγκτο πάθος. Όλες τους τον έκαναν να νιώθει μοναδικός-για λίγο. Κι ύστερα όλες τους έμεναν μετεξεταστέες στις πράξεις.  Τι τα θες; Όλοι του το έλεγαν. Μην ακούς τις γυναίκες, απλά κοίταζε τες, αν θες να τις καταλάβεις. Κι ο Όσκαρ του το χε εμπιστευτεί πιο παλιά αυτό το μυστικό. Λες και ήταν μυστικό ζωής, του το χε ψιθυρίσει στ' αυτί συντροφιά με κάποιο πολύτιμο ουίσκι, το οποίο είχαν μοι